Vallen, opstaan en weer doorgaan.

Het lied 'Opzij' van Herman van Veen geeft redelijk weer hoe Lynn hier door het huis gaat. Rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Ze kan aardig lopen, zeker op plakkerige blote voetjes. Op het laminaat heeft ze dan extra grip. Ik moet vaak lachen hoe enthousiast ze zelf wordt van het lopen. Maar met het lopen gaat vallen uiteraard gepaard. En af en toe maakt ze smakken. Dat staat mijn hart een seconde of twee stil en houd ik mijn adem in. Het mooie is overigens dat negen van de tien keer, Lynn nergens last van heeft. Als ik er geen aandacht aan besteed staat ze op en gaat ze verder.

Als ik haar achterna zit, en dat doe ik dagelijks, zet Lynn het op een lopen. Als ze idee heeft dat ik te dichtbij kom, dan laat ze zich vaak voorover vallen of kruipt verder. Ik moet vaak lachen. Want als iemand mij achterna zou zitten om mij te kietelen zou ik daar ook zenuwachtig van worden. Ze vangt zichzelf overigens goed op en valt zelden op haar gezicht. Ze zit echter wel altijd onder de bulten op haar voorhoofd. Want als ze dan eens valt, dan doet ze dat ook goed, met dikke bult en tranen.

Vorige week nog loopt mij lief uit de keuken naar de woonkamer. Lynn loopt achter hem aan maar valt, met haar hoofd tegen de deurpost. Blauwe bult op haar voorhoofd, blauwe plek op haar wang. Tranen met tuiten natuurlijk, want dat deed hartstikke zeer. Wij troosten haar uiteraard met dikke knuffels en haar speen. Dat geeft altijd rust. En voordat we het in de gaten hebben, is madame alweer de hort op. Ze kan wel een stootje hebben gelukkig en laat zich niet snel uit het veld slaan.

In het begin had ik moeite om niet bij elke val een hartverknettering te krijgen en haar meteen op te pakken. Maar wetende dat dit voor Lynn niet heel goed is, probeerde ik mijn immense oermoedergevoel te onderdrukken. Het klinkt dan als een hoog piepgeluid dat vertelt dat het heus allemaal wel mee valt. Ik vraag mij af of Lynn hier nu daadwerkelijk in trapt. Maar ik pak haar niet op bij het minste geringste. En gelukkig werpt het zijn vruchten af. Lynn huilt niet als ze zich stoot en als ze op haar billen valt. Ze denkt ze af en toe onder tafel te kunnen staan of eronderdoor te kunnen lopen. Als ze dan haar hoofd stoot, bukt ze, en gaat ze verder.

Lynn valt soms op de meest gekke plekken. Met dingen die ze al lang doet en kan. Dan raakt ze bijvoorbeeld ineens uit balans als ze zit, waardoor ze achterover kiept en op haar hoofd valt. Dat doet pijn, en dan pak ik haar altijd snel op. Maar ik verleg wel snel de aandacht door te vragen waar haar vader is, of ze weet waar aap is en of ze nog kan klappen. Dan lacht ze snel weer en laat ze zich van mijn schoot glijden om lekker door te spelen.

Je kunt ook niet alles voorkomen. Natuurlijk kan je goed opletten. Lynn alleen in de woonkamer laten is tot een seconde of 10 best haalbaar. Maar ze is soms zo enorm snel, dan zijn die 10 seconden nog te lang. Van stoten leert ze echter ook dat dingen niet kunnen. Zo deed ze laatst met een smak de slaapkamerdeur dicht maar vergat dat haar hoofd er in de buurt was. Een doffe dreun was het resultaat, maar blauwe bult. Maar ze heeft sindsdien geen deur meer dicht gegooid. Soms zijn de lessen letterlijk hard, maar het is een sterke tante.

Nu ze steeds beter en gecontroleerder gaat lopen hoop ik ook dat ze minder valt. Aan de andere kant komt nu de tijd van de glijbaan, de klimrekken en op den duur de fiets. Ik zie de blauwe plekken al op haar benen schieten. Als ze mijn motoriek heeft gaat dat nog vele blauwe plekken opleveren. Ik had vroeger jongensbenen met veel blauwe plekken en littekens. Maar ik ben tot op de dag van vandaag geen pieper en kan wel een stootje hebben. Dus wat dat betreft zit het voor Lynn dan wel goed. En als Lynn dan valt. zeggen wij regelmatig in koor 'en weer opstaan'.