Telefoneren

Als éénjarige heb je een druk bestaan. Slapen, ontbijten, poepen, spelen, badderen, aankleden, spelen, lunchen, fruit eten, middagdutje doen, plassen, spelen, avond eten, je tong uitsteken, spelen, knuffelen, zwaaien, klappen en dansen. Tegenwoordig heeft Lynn een nieuwe bezigheid. Ze telefoneert de hele dag met veel lawaai. Niet echt natuurlijk wat het nog veel komischer maakt. Hele verhalen hangt ze op, met de telefoon tegen haar oor gedrukt. Ik lag dan ook helemaal dubbel toen ik haar van de week door de huiskamer zag lopen met veel getetter.

Ik denk dat veel ouders tegenwoordig toekijken hoe hun kinderen er met hun smartphones vandoor gaan. Als het gaat om kinderen gaat die de telefoon stevig vast kunnen houden en weten hoe ze een spelletje moeten doen is het minder ernstig. Maar Lynn heeft de neiging ermee te gooien, er hevig op te kauwen of het scherm plat te zoenen. Vooral als ze zichzelf ziet, dat heeft ze vast van haar vader. Het is natuurlijk ook leuk om jezelf te zien. En alle geluiden en beelden die voorbij komen op onze telefoons zijn voor Lynn razend interessant. Als ze ook maar iets hoort kruipt ze naast mij of mijn lief op de bank om mee te kijken. Maar een eenjarig met de motoriek van haar moeder een Iphone vast laten houden is echt levensgevaarlijk. 

Soms is ze sneller dan het geluid. Dan heeft ze ineens mijn o zo geliefde Iphone te pakken. Ik probeer in dit soort gevallen altijd heel onopvallend naar haar toe te lopen en hem dan snel uit haar handen te plukken. Want als ik op haar af loop gooit ze hem doorgaans over haar schouder. Ze denkt dan dat ik haar ga 'pakken' zoals ik dat altijd doe. Maar als ze mijn Iphone vast heeft zou ik dat nooit doen. Lynn ziet dat verschil natuurlijk niet. Dus vaak loop ik naar iets naast haar en rits het dan zo uit haar handen wat doorgaans eindigt in dikke tranen. Maar beter Lynn even in tranen dan ik in tranen omdat mijn scherm te barsten is.

Vroeger, ook ik ben van die tijd, draaide je letterlijk de nummers. Ik vond dat geweldig! 

Ook niet aardig van mij natuurlijk. Maar om elke maand de verzekering te moeten raadplegen is ook overdreven en onhandig. Dus hebben we nu de huistelefoon waar ze zo hard mee kan gooien als ze wil. Het is zo'n type van €15,- en niet stuk te krijgen. Heel geschikt dus voor mijn ruige en onhandige eenjarige. Je kan ook de toetsen op slot zetten. Kan ze drukken wat ze wil, maar bellen gaat nooit lukken. Heel handig dus. Het is ook een type met van dat mooie blauwe licht, Lynn vindt het prachtig.

Ze pakt de telefoon tegenwoordig zelf uit de houder achter het gordijn en komt en dan vrolijk mee aan lopen. Ik pak dan altijd de telefoon van haar aan en begin in het luchtledige een heel verhaal te kletsen. Dat klinkt dan als 'Mm mm, jaja, nee natuurlijk, ja Lynn, jaja, ja die staat hier naast me, o die wil je even aan de lijn, ja geen probleem, komt ze hoor'. Lynn pakt dan vol overgave de telefoon van mij aan waarop ik altijd 'bla bla bla' roep en ze heel hard moet lachen.

Hij stond laatst overigens niet op het sleuteltje en toen belde mijn vader terug, we hadden gebeld. Nou ja Lynn had volkomen onbewust opa gebeld. Gezellig.

Maar van de week gebeurde het. Ze pakt zoals altijd zelf de telefoon uit de houder en begint te lopen. Maar in plaats van de telefoon aan mij te geven, houdt ze hem tegen haar oor en begint een hele verhandeling. Toen sprongen natuurlijk meteen de tranen weer in mijn ogen, mijn kleine staat met zichzelf te telefoneren. Dat is echt heel erg super mega aandoenlijk om te zien. Ze kan 'ja' zeggen, en riep dus continue 'jaja' tegen de telefoon. Precies zoals ik dus altijd doe. De rest was niet te verstaan, dan wel te volgen, maar dat doet er dan niet toe natuurlijk. Ze was druk met telefoneren.

En als ik haar dan zo zie lopen door de woonkamer met de huistelefoon, druk tetterend, dan zie ik pas hoe snel het gaat. Straks belt ze mij met de mededeling dat ze bij een vriendin blijft eten of bij een vriendje blijft slapen. Nu dus nog maar even flink genieten van het onverstaanbare geklets. Ze luistert verbaast mee als mijn lief of ik echt aan het bellen zijn. Maar die glimlach op haar gezicht als je haar de huistelefoon geeft alsof er iemand aan de andere kant van de lijn hangt, geweldig. Het getetter wat erop volgt is heerlijk om naar te luisteren en te kijken. Daar heb ik geen smartphone, laptop of Ipad voor nodig. Live is altijd leuker.