There's a first for everything

Van alles is er een eerste keer. Doorgaans verheug ik mij op alle dingen die Lynn voor het eerst doet. De eerste lach, de eerste keer omrollen, de eerste hapjes eten, de eerste stappen. Allemaal leuke dingen. Alle eerste keren zijn ook vaak grappig en soms zijn het absolute tranentrekkers. De eerste happen wortel waren heel grappig. Het hoofd dat Lynn trok bij die eerste keer iets anders eten dan de melk die ze gewend was. Hoe ze al smakkend die worteldrap naar binnen werkte met een verbaasde blik, geweldig beeld.

Overigens zijn alle eerste happen leuk om te zien. Zo was de eerste tomaat ook een giller, kauwen en een heel vies hoofd trekken om het stukje tomaat zorgvuldig weer uit haar mond te duwen met haar tong. Ze kijkt dan ook vragend en verwijtend. Als ze kon praten denk ik dat ze iets in de trant van 'wat flik jij mij nou' zou zeggen. Maar de aanhouder wint. De eerste keer spaghetti was geen succes. De saus vond ze ook niet lekker. Maar tegenwoordig eet ze de rode saus gewoon en werkt ze zelf alle wokkels of penne naar binnen. Het liefst allemaal tegelijk.

De eerste keer echt omrollen vond ik ook te gek om te zien. Dat Lynn zich heel zorgvuldig op haar zij wist te manoeuvreren om zich vervolgen voorzichtig door te laten rollen. Overigens was het bij dat omrollen heel vaak dat ik in de veronderstelling was dat het ging lukken, mijn camera pakte, en dan minutenlang filmde hoe het net niet lukte. En dan opeens, als je er niet zo bij stilstaat, rolt ze wel om. Ik vind het dan vooral bijzonder om te zien hoe blij Lynn ervan wordt.

Dit was mijn eerste kerst. Die kerstbal met roze tule, die hangt nog altijd in de boom.

De meest legendarische eerste keer was natuurlijk het staan en de eerste stappen. Dat wiebelige kontje halverwege gehurkt, bijna overeind. Eenmaal staande raakte Lynn zo enthousiast dat ze omviel en zij heel hard moest lachen. Prachtig om te zien, en dan springen de tranen wel in mijn ogen. Ondanks het vrij logisch is dat iedere baby eerste stappen zet en doorgaans ieder mens, uitzonderingen daargelaten, kan lopen. Flikt mijn kleine meid het maar wel mooi even, dat lopen. De eerste tand was ook zo'n mooi moment. Dan mag het de gewoonste zaak van de wereld zijn, ik ben als moeder apetrots! Lynn krijgt tanden.  

Ik blijf het schaterlachen het allerleukst vinden. De eerste keer dat ik Lynn zo hoorde lachen schoot ik helemaal vol. Want de lach van mijn kleine klinkt zo ongelooflijk lief, vrolijk en aanstekelijk, daar smelt ik ter plekke van. Dit is echter een geluid waar ik nog steeds ontroerd van kan raken. Het is zo puur, en zo oprecht, het gebeurd mij dagelijks dat ik met volgelopen ogen moet lachen om haar lach. Ook zo'n übertruttig gegeven, maar ik kan er simpelweg niets aan doen.

Net zoals ik niets kan doen aan de hartverzakkingen die ik krijg als Lynn valt of zich stoot. Met eerste keren heb je ook minder leuke varianten. De eerste bult was meteen een flinke op haar voorhoofd, zo zielig! En ze had ook echt pijn. De eerste blauwe plek, de eerste keer met haar hoofd tegen de grond, de eerste keer stoten tegen de tafel. Allemaal eerste keren die een moederhart doen stilstaan. Gister was de eerste keer een tand door de lip. Zielig en het bloedde flink. Arme stakker viel gewoon binnen, onverwacht, maar ze ving zichzelf niet op. Mond tegen de grond, tand door lip. Bloed, een dikke lip en heel veel tranen. Een koude lap en heel veel kussen en knuffels hielpen goed. Maar ik schrok me wezenloos.

Er staan ons nog een hoop eerste keren te wachten. De eerste keer naar de peuterspeelzaal, de eerste keer fietsen met en zonder zijwieltjes. De eerste zin, want de eerste woorden zegt ze nu al de hele dag. 'Ja', 'op' en 'mama'. Meer heeft ze ook niet nodig. De eerste keer zwemmen met en zonder bandjes, de eerste keer naar school en ga zo maar door. Er zijn nog zoveel eerste keren, je zou er een boek over kunnen schrijven. Overigens zijn er ook eerste keren waar vooral mijn lief niet, dan wel nooit, aan wenst te denken. Maar voordat ze daaraan gaat beginnen zijn wij al grijs en zitten we in een bejaardentehuis natuurlijk. 

Mijn eerste auto, toen was ik al een talent op de weg.