APK

Het weer tijd voor een APK. Niet van de auto, maar van Lynn. Met 14 maanden op de kalender stond er weer een bezoek gepland aan het consultatiebureau. Hoe lang en hoe zwaar zou ze zijn? Doet ze alles wat ze moet doen met 14 maanden. En misschien wel het meest spannende van allemaal, wil ze dat allemaal in een compacte act van 20 minuten weergeven. Want als Lynn geen zin heeft, dan heeft ze geen zin. En dan kan ik op mijn kop gaan staan, maar dat heeft weinig effect. Het meest vervelende van dit bezoek zijn de prikken die ze weer krijgt.

Maar het bezoek begint altijd met meten en wegen. 78 cm lang en 10,6 kilo schoon aan de haak. Klinkt goed, en zwaar. Ik begrijp nu het lamme gevoel in mijn arm als ik haar 5 tot 10 minuten vast houd. Dat komt door de kilo's wegende billen van madame. Het ging overigens vrij makkelijk het meten en wegen. Al blijft ze zo'n hygiënisch kraakpapier wat erop ligt, kan net zo goed ovenpapier zijn, vreemd vinden. Het voelt natuurlijk koud. Al wachtend aan de grote tafel maakt Lynn er een lekker puinhoop van. Kralenbaan bijna van de tafel gemikt, houten puzzels stukje voor stukje op de grond gooien, en dat alles met een grote glimlach.

Eenmaal binnen bij de arts lijkt Lynn eerst verlegen. Maar zodra ze een bakje met houten blokjes krijgt begint ze hier driftig in te grabbelen. De arts mag er ook eentje hebben, wat ik dan wel weer vriendelijk vind van Lynn. Het stilzitten is lastig, dus laat ik Lynn lekker op blote kakken met enkel een luier aan de bips rondjes wandelen door de kamer. Ondertussen vraagt de arts hoe het met de ouders gaat. Nou dat ik een goede vraag. Ik benoem dat we net een fase hebben gehad met niet meer willen slapen in de nacht. De arts knikt begrijpelijk en zegt, volgens mij recht vanuit haar hart, 'dat is vermoeiend he?!'

Ha, begrip voor de situatie. Fijn! Ik leg uit dat we Lynn vooral niet steeds uit bed hebben gehaald maar ernaast hebben gestaan. Stapje voor stapje de kamer uit probeerden te lopen totdat Lynn het in de smiezen had, ging huilen en we weer van voor af aan konden beginnen. Ik vertel dat ze normaal gesproken een makkelijke slaapster is en de afgelopen twee nachten zelf doorsliep. Waarbij wij dan weer onrustig werden en gingen kijken of alles wel in orde was. Zo blijf je lekker bezig moet je maar denken.

Lynn groeit keurig op 'haar' curve. Gewicht is in orde. Tanden in overvloed, mogelijkerwijs de oorzaak van het beroerde slapen de afgelopen weken. Het lopen en bukken is boven gemiddeld. Ook het oppakken van spullen doet ze goed. Ze zegt alleen één in plaats van twee gerichte woorden. 'Mama' en 'ja' tellen niet. Dus 'op' is het eerste echte en momenteel enige woord dat ze kan zeggen. Maar dat is nu net niet iets waar ik me zorgen om maak. Ze tettert zoveel, dat komt wel goed. 

Wat betreft drinken moeten we echt over op gewone bekers. Ik geef aan dat ik dat begrijp, maar praktisch is anders. Ik gaf Lynn gister nog, in een leuke roze prinsessenbeker, water. Het eerste wat ze deed was de beker hevig bewegen waarbij ze de inhoud verloor. Vervolgens ging ze drinken uit een beker die dus al leeg was. De tuitbeker is prima, maar het wordt oefenen geblazen met de bekers. Qua eten zit ze wel goed. Twee boterhammen, 2 tot 3 stuks fruit en avondeten. Tussendoor nog een cracker of knijpfruitje. 

Het laatste onderdeel van de APK is het luisteren naar het hart, bekijken van de ogen en het krijgen van de prikken. Die stethoscoop vindt Lynn maar wat interessant, net als het lichtje bij de ogencheck. De meningokokken C en BMR zijn de prikken die op het menu staan. Helaas gaat de eerste prik niet goed omdat Lynn haar arm te krachtig weg trekt. Die moest dus nog een keer. Drie nare prikken en twee pleisters verder zit Lynn met haar speen bij mij op schoot. Dikke tranen staan op haar wangen maar ze is vlot weer rustig, het is ook niet niks die rottige prikken. Maar ze zijn o zo belangrijk. Als we de ruimte verlaten zwaait ze naar de arts, lief na alle pijn die ze Lynn gedaan heeft. Ik ben trots op mijn kanjer.