Care for Children

Complete chaos, huis weg, familie kwijt, misschien wel overleden, geen voedsel en drinken, niets anders dan puin en ellende. Dat is wat er in de Filipijnen aan de hand is. En mijn hemel wat is dat een drama! Ik kan mij er werkelijk helemaal niets bij voorstellen. Alles kwijt. Geen thuis, geen basis, geen eten en drinken. Helemaal niets meer. Totaal afhankelijk zijn van anderen en de hulpdiensten die op gang moeten komen. Hoe overleeft een mens dat? Wat doe je dan? Behalve zoeken naar mogelijk overlevenden in al het puin en je familie. Struinen door het puin op zoek naar voedsel. Er zijn na anderhalve week nog altijd mensen die niet bereikt zijn door de hulptroepen.

Deze mensen hebben te maken met zaken waar ik hoogstwaarschijnlijk in mijn hele leven niet mee te maken zal krijgen. Wij hebben in Nederland geen verwoestende supertyfoon. Hooguit een storm van windkracht 10. De rillingen lopen over mijn rug als ik denk aan het natuurgeweld waar deze mensen mee te maken hebben gehad. Gebouwen, bomen, auto's, alles wat los en vast zit, zien verdwijnen in een tyfoon. Doodeng lijkt het mij. Complete dorpen weggevaagd door één enkele storm. De ravage is enorm.

In deze fotoreportage is de schade te zien vanuit de lucht. Voor en na foto's. Om bang van te worden. Onvoorstelbaar, alles verwoest. De fotoreportage van kinderen is hartverscheurend. Kinderen die niets meer hebben. Geen huis, geen familie, geen voedsel. Een foto van een meisje in paniek raakt me recht in het hart. De paniek, het verdriet, de onmacht, alsof ik het kan voelen. Tranen biggelen over mijn wangen, wat hebben wij het toch ongelooflijk goed, want hoe moet dat nu met al die kleine kwetsbare kinderen? Hoe kunnen ze die nu allemaal helpen, voor ze zorgen en ze liefde geven? Het lijkt een onmogelijke taak.

Deze foto raakt mij diep.

Inmiddels is wel gebleken dat Nederland een land is van gulle giften als het gaat om natuurrampen als deze in de Filipijnen. Het welbekende Giro 555 wordt plat gedoneerd. Maar daarnaast worden ook particuliere initiatieven opgezet en ingezet. Zo zet de stichting Care for Children zich nu in om de slachtoffers van de tyfoon te ondersteunen met de middelen die zij hebben. Zij kennen de mensen en weten de weg. Een hele directe lijn voor hulp verlenen. Een voedselpakket is al gemaakt voor €10,-. En dat alles onder begeleiding om ervoor te zorgen dat het verdeeld wordt.

Stichting Care for Children. 

Wat er tot nu toe al gedaan is met de donaties.

Naast deze initiatieven zag ik vandaag via Lady Lemonade het initiatief Help de Filipijnen! Je kunt hier een donatie doen, maar ook een product kopen waarvan de netto-opbrengst geheel ten goed komt aan de slachtoffers van de ramp. Als je dus een t-shirt voor heren, dames of een romper koopt, wordt dit naar Giro 555 overgemaakt. De tussenstand op Giro 555 is nu €24.728.720,-. Een magistraal bedrag waarmee de hulptroepen de mensen op de Filipijnen kunnen helpen en hopelijk kunnen bijdragen aan de wederopbouw van de getroffen dorpen.

Met dit soort prachtige inzamelingen en initiatieven heb je ook altijd mensen die het nodig vinden om er een negatieve draai aan te geven. Waar ik boos van word, zeg maar gerust kwaad, zijn alle mensen die in dit geval commentaar hebben op de actie van Trijntje Oosterhuis. Ze probeert, misschien een tikkeltje naïef, om op like-wijze geld te doneren. Dat dit totaal uit de hand loopt en ze geen 200.000 euro kan storten moet toch voor een ieder duidelijk zijn. Dat mensen hier boos om worden vind ik belachelijk. Want laten we eerlijk zijn. Er zullen een hoop mensen tussen hebben gezeten die normaliter niets van Trijntje liken en nu 'wel eens willen zien' wat er gebeurt als het aantal likes stijgt tot recordhoogte. Jammer, dat mensen de aanval openen in plaats van zelf geld te storten. Het gaat erom dat de mensen op de Filipijnen geholpen worden, niet dat mevrouw Oosterhuis voor de rechter wordt gesleept om de €200.000,- te betalen.

Ik hoop dat een ieder zijn of haar steentje bijdraagt zodat er zoveel mogelijk mensen en kinderen geholpen kunnen worden. Alle beetjes helpen. Het zette mij weer met beide benen op de grond. Mijn kleine ligt lekker te slapen in haar ledikant, in haar veilige huis en thuis. Ik hoef niet op zoek naar mijn gezin en familie. Ik hoef geen moeite te doen om aan eten en drinken te komen. Mijn leven is niet verwoest en weggevaagd. Ik heb mijn geliefden dichtbij mij en alles wat mijn hartje begeerd. En dat is het enige wat telt.