Het is een fase

'Het is een fase', men zegt het tegenwoordig als oplossing voor al het gedrag dat mijn kleine laat zien. Maar het is geen oplossing en hoe lang duurt zo'n fase dan... want dat vertelt niemand je erbij. Mevrouw uw dochter zal nog hooguit een week dramatisch ter aarde storten als ze geen hapje van uw boterham krijgt. Mevrouw over 3 weken zal het gebit van uw dochter compleet zijn. Hierdoor zal zij niet meer nachtenlang last hebben van de pijn en onrust die het met zich meebrengt. Mevrouw over diezelfde drie weken zal uw dochter weer doorslapen zodat u weer rustig kunt slapen en meer uitgerust zal zijn.

Het is natuurlijk kul, dat begrijp ik zelf ook. Maar zo'n fase, hoe zit dat nu precies? Als ze driftig reageert als ze niet, zeg even binnen 10 seconden, een nieuw stukje brood krijgt of haar fles. De kracht en felheid die ze laat zien als ze geprikt wordt bij het consultatiebureau. Het eigenwijze toch iets pakken, ondanks ik nee zeg en Lynn zelf nee schud. Zijn het fases? Of is het persoonlijkheid. Bij de tweede optie heb ik toch wel een probleem. Want een persoonlijkheid gaat niet vanzelf over. Die duurt niet nog 6 weken. Die duurt met een beetje mazzel de rest van mijn leven.

Lynn heeft nu een ik-maak-de-katten-het-leven-zuur-fase. Lynn vindt het enig. Als ze één van de katten, meestal is Pien de pineut, ziet liggen dan glinstert er iets in haar ogen. Je hoort haar bijna hardop denken, haha daar ligt er eentje en die zal ik even te grazen nemen. Ze loopt er meestal met flinke vaart op af. Pien ligt doorgaans nietsvermoedend te slapen op een kussen op de poef en ziet deze draak dan ook niet aankomen. Voordat ze überhaupt haar ogen geopend heeft duwt Lynn haar met een harde zet, met kussen en al, van de poef. Vervolgens staat Lynn dan triomfantelijk te kijken naar een versufte kat die nog niet heeft uitgevogeld hoe dat nu kon gebeuren. Wij zeggen dan op lage duidelijk toon dat het niet lief is en ze Pien moet aaien. Dit doet ze dan vervolgens wel braaf, maar ondertussen.

De fase waar we momenteel ook in zitten is de ik-doe-net-alsof-ik-niet-begrijp-wat-je-bedoelt-mam-fase. We hebben twee poefen. Ze kan daar fantastisch katten vanaf duwen. Maar Lynn kan daar ook op klimmen. Net als op de rode leren stoel. Wat Lynn echter niet begrijpt, en weigert te leren is dat je hier ook keihard vanaf kan stuiteren. Ze gaat op de poef zitten er enorm zitten wiebelen met haar benen. Op de stoel gaat ze staan. Als ik haar dan waarschuw en zeg dat ze op haar billen moet gaan zitten glimlacht ze vriendelijk maar blijft lekker staan. Als je dan naar haar toe loopt duikt ze weg en denkt ze dat het om een spelletje gaat. Vermoeiend is het vooral. Want als ze eraf smakt is het huilen geblazen. Van de poef heeft ze inmiddels ervaren, maar van de stoel is niet wenselijk gezien de hoogte ervan. De stoel wordt, zodra madame niet luistert, gekanteld zodat ze er niet op kan klimmen. Dat werkt dan weer wel.

Lynn zit, eigenlijk al sinds ze geboren is, in de ik-dans-op-alles-waar-een-ritme-in-zit-fase. Deze zal vast duren tot ze 102 wordt. Maar ze gebruikt sinds een paar dagen ook haar schouderpartij om te dansen. Dolkomisch zo'n klein dansend portret. Haar favoriete nummer is momenteel Happy. Klappen, dansen, handen omhoog en een big smile. Heerlijk om naar te kijken en natuurlijk mee te doen. Lopend dansen, daar wordt aan gewerkt. Maar dat is moeilijker dan je denkt. Zo valt ze af en toe om na een grandioze dansmove. Dit is een fase die van mij eeuwig mag duren.

De ik-wil-alles-maar-dan-ook-echt-alles-eten-wat-jij-ook-eet-fase is vandaag de dag ook erg populair in huize Noorman-Petrovic. Zo kan ik geen broodje smeren zonder dat Lynn aan mijn broekspijp staat te trekken of staat te stampvoeten. Als ik hier dan niet op reageer, streng als ik ben, gaat Lynn over in de stervende zwaan act. De act waar ze momenteel in uitblinkt. Ik geef haar tegenwoordig alleen dingen, als ik iets eet, die ze niet lust. Tomaat, sla, geitenkaas, paprika. Heel grappig om te zien hoe snel mevrouw haar aandacht verlegt na het eten van een niet in de smaak gevallen tomaatje.

Ik heb inmiddels bedacht dat hoe minder aandacht ik aan deze fases schenk, hoe minder Lynn in fases zit. Hoe minder ik last hebt van deze niet bestaande fases, hoe relaxter ik dus als moeder word. Het is bijna Cruijffiaans, als er geen fases zijn kan je er ook geen last van hebben toch?
En als het dan toch fases zijn, en dan vooral de minder prettige van slecht slapen en dwars gedrag, dan tel ik tot 10 of 20 of 100. Ik ga er maar vanuit dat ze eens zullen ophouden. En dan is er altijd nog paybacktime. Eens kijken of Lynn over een jaar of 14 zes keer per nacht wakker worden leuk vindt. Je zou mijn glimlach nu eens moeten zien.