EHBO

Een EHBO-cursus stond er gister op het programma. Nee, niet eerste hulp bij opvoeden. Dan zou een cursus van 3 uur niet voldoende zijn denk ik zo. Bij zo'n cursus krijg je meteen zo'n streng kijkende Nanny over de vloer die jou komt vertellen hoe je jouw eigen kroost op kan voeden. Nee dit was een echte 'eerste hulp bij ongelukken' cursus. En dat voor iemand die niet goed tegen bloed en wonden kan. Maar voor mijn werk is het praktisch en noodzakelijk. Dus over boord met de angst voor alles wat rood en bloederig is. Hoe erg kan het nu helemaal zijn. Laat maar komen die reanimatie en verbanddoos.

Daar zitten we dan 14 vrouwen sterk tegenover één vriendelijk EHBO-cursusman. Gelukkig was hij niet de enige vent. Hij werd vergezeld door zeven plastic exemplaren die keurig op de grond lagen. Ieder op een eigen stuk zeil, klaar om gereanimeerd te worden. Echt gezellig waren ze dus niet. Onze docent liet op professionele wijze zien hoe wij deze man zonder ademhaling weer tot leven konden brengen. Maar voordat je dat kunt doen, moet je natuurlijk wel constateren dat de persoon daadwerkelijk geen hartslag meer heeft. Na het een aantal keren voorgedaan te hebben mocht ik het zelf gaan proberen.

Samen met collega Ellen ging ik deel 1 van de reanimatie uitvoeren. Ik knielde neer bij de pop, schudde zijn schouders en vroeg 'meneer, meneer, gaat het?'. Nou het ging duidelijk niet want hij gaf geen antwoord. Ik vroeg Ellen of ze erbij kon blijven omdat ik later haar hulp misschien nodig zou hebben. Ik hield mijn hand op het voorhoofd van de pop, duwde met twee vingers zijn kin omhoog en luisterde of ik een ademhaling hoorde. Ook zijn borst bewoog niet. Nu ik het zo schrijf besef ik dat het natuurlijk een knap staaltje acteerwerk is, want die pop geeft van zijn lang zal ze leven geen ademhaling.

Toch maar eens in huis halen, dan heb je alles maar bij de hand.

Na de constatering dat de man geen ademhaling had stuurde ik Ellen op pad om 112 te bellen, te melden dat het om een reanimatie ging en ze een AED moest gaan halen. Een AE wat? Een AED, een automatische externe defibrillator. Zo'n ding dat een flinke schok kan geven om het hart weer aan de praat te krijgen. Ellen dus zo'n AED halen. Nu kwam het tweede deel van de van de reanimatie. Ik begon de hartmassage toe te passen. 30 keer het borstbeen 5-6 cm diep induwen en daarna twee keer mond-op-mondbeademen. Vingers onder de kin, neus dichtknijpen en met mijn mond in zijn geheel om de mond van de pop.

In de tussentijd had Ellen de elektroden op de man geplakt en gaf het apparaat aan dat er een schok aan zou komen. Ik wist niet dat ik zo'n AED ook kon gebruiken. Ik dacht altijd dat het puur voor opgeleide mensen was zoals ambulancepersoneel en verpleegkundigen. Maar ik kan het dus zelf ook gebruiken. Nadat ik de pop op heldhaftige wijze weer tot leven had gebracht, was het Ellen haar beurt. Vragen, checken, mij op pad sturen, pompen en blazen. Ik plakte deze keer de elektroden en diende de schok toe.
De man had overigens nadat ik hem tot leven wekte een flinke dosis alcohol gekregen, gezien we allen dezelfde pop gebruikten.

Na dit onderdeel kregen we nog een flinke dosis snijwonden, bloedingen, brandwonden, insectenbeten en botbreuken. Dit is nu precies de reden waarom ik niet het vak van de verpleging heb gekozen. Ik ben niet bestand tegen dit soort ellende. Een pleister plakken op een wondje kan ik best. Ik kan ook best een wond uitspoelen. Een pijnlijke plek verbinden geen probleem. Maar de EHBO-cursusman vertelde doodleuk dat bij een slagaderlijke bloeding het bloed in van die gezellige golfjes naar buiten komt. Nou ik vind daar helemaal niet gezelligs aan. Ik denk dat ik bij het zien van deze gezellige golfjes simpelweg onderuit ga.

Het leuke van zo'n cursus is dat het samen met al mijn collega's was. We werken nooit samen dus dat maakte het extra leuk. Je moet uitkijken dat het geen melige bedoening wordt, maar het was ondanks de ernst ook erg gezellig. Het resultaat is dat ik kan reanimeren wat ook een hele fijne gedachte is. En als het echt nodig is zal ik vast kunnen handelen als het gaat om bloedingen, botbreuken enzovoorts. Ik hoop het nooit toe te hoeven passen, maar kan het wel. Ondanks het voor mijn werk was is het nooit weg om te voor thuis te weten. Die twee stunters thuis halen regelmatig gekke fratsen uit.