Om te beginnen hebben we de zeurende huil. Hierbij gaat het meestal om een ik-krijg-onvoldoende-aandacht-moment. Het begint altijd met hum-hum-hum. Het geluid gaat steeds sneller en Lynn gaat er, naarmate het langer duurt, steeds bozer bij kijken. Als ze dan haar zin niet krijgt of onvoldoende aandacht, dan gaat dit over in een huilen. Een zeurend huilen dat qua volume oploopt. Bij deze huil komen er nauwelijks tranen kijken. Het is tenslotte een hele theatrale toestand zonder dat er werkelijk iets aan de hand is. Maar dolkomisch is het wel als ze theatraal vallend, beter bekend als de stervende zwaan, in huilen uitbarst omdat ze geen slok thee of hap brood krijgt.
Naast deze zeurende huil hebben we ook de zoekende huil. Deze komt alleen voor in de nacht. Als Lynn haar speen niet kan vinden, of naar droomt, laat ze deze huil horen. Het kan soms een enkele kreet zijn, waar wij dan wel weer wakker van worden. Het is echter makkelijk op te lossen door of even af te wachten in bed of eruit de stappen en de speen op te sporen in het donker. Zodra ik de speen dan gevonden heb, wat niet altijd even makkelijk is. Soms valt hij aan de muurkant het ledikant uit. Dan verplaats ik zo zacht mogelijk het gehele ledikant als ik op mijn knieën al heb gezien dat ik er niet bij kan. Als Lynn dan haar speen weer in haar mond heeft slaapt ze weer verder.
Naast deze twee vrij onschuldige varianten hebben we ook nog het kwade huilen. Hierbij is het volume trommelvliesscheurend hard en is de kracht die hiermee gepaard gaat doorgaans niet te filmen. Want dan kan ze laten zien dat ze echt power heeft. Als ze bijvoorbeeld een schone luier krijgt en hier geen zin in heeft. Als ze opgetild wordt als ze hier geen zin in heeft of als ze in de smiezen heeft dat ze naar bed gaat en ze hier nog geen zin in heeft. Het geluid heeft meer weg van krijsen en schreeuwen. Het gaat doorgaans wel gepaard met dikke tranen, ondanks er weinig aan de hand is. Madame verzet zich hierbij lijfelijk ook flink.
Lynn laat de laatste tijd ook een ik-huil-niet-maar-ik-jammer-totdat-ik-mijn-zin-krijg horen. Hierbij zet ze een flinke pruillip op en staat ze vaak bij de bank als wij erop zitten. Ze kijkt dan van de één naar de ander om haar punt duidelijk te maken. Bij deze variant moet ik altijd ongelooflijk hard mijn best doen om niet heel hard te gaan lachen. Maar als mij dan wel eens een lach ontschiet wordt Lynn alleen maar bozer. Van de week deed ik het jammeren na. Toen was Lynn er vrij vlot klaar mee. Want het gejammer had natuurlijk voor haar niet het gewenste effect.
De laatste en meest vervelende variant is het intense gehuil als ze gevallen is of zich heeft bezeerd. In eerste instantie blijft het altijd even oorverdovend stil na de smak. Maar dan zet Lynn het huilen in. Dit is overigens een soort huil waar ik als moeder niet tegen bestand ben. Zo enorm zielig en zeker als ik de bult al zie opkomen en helemaal als er bloed aan te pas komt. Mijn hemel, dan schrik ik me altijd helemaal wezenloos. Vooral omdat Lynn best tegen een stootje kan en niet snel huilt als ze valt. Als ze dan na een val wel huilt weet ik zeker dat ze echt pijn heeft. Hier stromen de dikke tranen altijd over haar wangen.
Sinds kort heeft Lynn ook in de gaten dat ze naast de welbekende 'hey' en verschillende soorten huilen ook kan gillen. Als ze haar eigen geluid dan hoort gilt ze vrolijk verder om zichzelf weer te horen. Ik moet hier dan altijd heel hard om lachen. Ze maakt er dan een hele act van die wat mij betreft zo de theaters in kan. Gillen doet ze ook van het lachen of als ik haar achterna zit en haar dan vastgrijp. Dan giert en gilt ze het uit van plezier. Kortom, ze maakt flink veel herrie en weet heel goed hoe ze deze soorten geluid in kan zetten. Dat het niet altijd het gewenste effect heeft is vooral voor Lynn erg jammer, maar mijn lief en ik hebben er heel veel lol van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten