Dit is natuurlijk om te gieren. Zo'n kleintje dat eens even de hakken in het zand zet. Mijn vriendin stuurde letterlijk 'oh nee... het is begonnen', en ik ben bang dat ze ernstig gelijk heeft. Want ik roep al ruim een half jaar 'nee' tegen Lynn bij alles dat in haar ogen zeer interessant is. Nee Lynn, niet de kattenbak in kruipen. Nee Lynn, niet de Ipad gooien. Nee Lynn, niet alleen de kaas van het broodje pulken. Nee Lynn, niet Pien aan haar staart meenemen. Nee Lynn, je hoeft niet alle schoenen uit de kast te halen en bij ons te brengen. Nee Lynn, niet staan op de stoel. Nee Lynn, niet op de televisie slaan. Alles is altijd 'nee'.
Je kan natuurlijk compleet pedagogisch verantwoord een hele uitleg geven. Of om in het 'omdenken' te denken, overal een positieve draai aan te geven. Maar als ik Lynn zou aanspreken met opbouwende kritiek is het kwaad allang geschied. Als ik zou zeggen: "Lynn, wat goed dat jij al je schoenen uit de kast kan halen en door je kamer kan slingeren. Maar nu moet mama alles weer opruimen en dat kost veel tijd. Dus wil je alsjeblieft niet meer je schoenen uit de kast halen schat?". Nou als ik dat gezegd heb, dat heeft Lynn in de tussentijd al vier paar schoenen uit haar kast gemikt en totaal geen aandacht besteed aan wat ik heb gezegd. Laat staan dat ze ernaar luistert. Je zou het een vorm van creativiteit kunnen noemen, maar het is tijdrovend.
Het niet uitvoeren van dingen is één, maar nu zelf 'nee' zeggen, dat is weer een hele nieuwe dimensie. Het moeilijke zit hem voor mij als ouder in de grens van lachen tot tegenspreken. Want laat ik eerlijk zijn, als Lynn hard nè roept als ik iets van haar vraag moet ik heel erg mijn best doen om niet in lachen uit te barsten. Het beeld van een ontplofte krullenbol die met kwade en serieuze blik nè zegt, is zeer lachwekkend. De ernst die spreekt uit deze blik is vertederend. Het hevige nee schudden wat ze erbij doet om haar woorden te ondersteunen is aandoenlijk. Overigens is Lynn zelf bloedserieus.
Van de week ontschoot mij toch een lach toen ze het zei. En dan begint de ellende want Lynn had me door. Nu denkt deze vrolijke snuiter dus dat het een spelletje is. Maar negen van de tien keer als ik zeg dat ze ergens niet aan mag komen, zit ik niet te wachten op een vette grijns en dochter die niet luistert. Dan is het de bedoeling dat ze ergens af blijft of iets niet doet. Maar nu denkt mevrouw dus dat het een grap is en gaat ze gewoon door waar ze mee bezig was. Hoe ik daar nu weer een oplossing voor moet bedenken is mij nog een raadsel.
Wat zo´n kleine al in zich heeft aan pit blijft keer op keer verbazingwekkend. Het mooie vind ik altijd dat mensen, als ze Lynn zien, zeggen wat een schatje het is. 'Ach, wat een lieverdje zeg' is een zin die wij vaak horen. Ik zeg dan wel eens dat ze haar best een dagje mogen lenen om te ontdekken dat dit lieverdje een behoorlijk dwars type is. En heus niet zo schattig is als ze eruit ziet. Die grote bruine ogen en die gezellige krulletjes verbloemen de ware aard van dit portret. Je ziet die mensen dan altijd denken ´nou dat is ook niet aardig´. Daar moet ik dan wel weer om lachen.
Ik kan niet wachten totdat ze echt op alles wat ik vraag ´nee´ als antwoord geeft. Wat zullen dat fantastisch lange dagen worden. Dat mij de wereld van ´nee´ te wachten staat is dus wel duidelijk. Het enige voordeel van deze ´fase´ is dat het tij ooit gaat keren. Het duurt nog even, maar ooit komt er een omslagpunt waarbij ik degene ben die op alles ´nee´ kan zeggen. Mam mag ik extra zakgeld, ´nee´. Mam mag ik stappen, ´´nee´. Mam mag Kees blijven slapen ´nee´. Mam mag ik hakken, 'nee'. Mam mag ik eerder van tafel, 'nee'. Mam mag ik één dagje thuisblijven van school, 'nee'. En wat zal ik dan extra genieten van het woord ´nee´.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten