Wijsneus

Dat Lynn geen stilzittend meegaand rustig tevreden baby'tje is, dat is al duidelijk vanaf de eerste dagen van haar leven. Het is een druktemaker van de bovenste plank die dagelijks een volledig eigen plan trekt. Een 'pittige tante' zoals wij dat zelf altijd zeggen, dat is ze al bijna 14 maanden. Waren het de eerste dagen dat ze een eigen plan trok met het drinken van melk, trekt ze vandaag de dag haar eigen plan als ze geen korsten van haar brood wil eten. Slapen doet ze alleen wanneer zij dat wil wat regelmatig resulteert in een flink verstoorde nachtrust. Maar als ze bedacht heeft niet meer te willen slapen, hebben wij hier een ruime portie geduld bij nodig om te blijven bij het feit dat ze moet slapen.

Het is een eigenwijs type met een duidelijke eigen wil. Wij roepen trouw vanaf de eerste week dat we liever een kleine hebben die weet wat ze wil dan eentje die rustig op de bank zit te zitten en wacht op wat er nu gaat komen. Tegen die tijd is Lynn al drie op en neer door het huis gegaan, heeft ze de katten achterna gezeten en al het speelgoed uit de kast getrokken. Het speelgoed natuurlijk in eerste instantie om mee te spelen en niet te gooien en de katten om te aaien en knuffelen. Maar dat snappen die arme beesten dan weer niet. Ze laten zich wel aaien, maar als Lynn erbij begint te gillen van plezier is dat vaak net even te hevig voor ze. Van de week knuffelde ze één van de twee helemaal fijn, zo dat zijn hoofd licht benauwd overkwam. Heel lief, maar het is de bedoeling dat ze nog even mee gaan de katten.

Soms is die gedachte aan een baby die rustig zit te wachten op wat er komen gaat een hele rustgevende. Dat het bij een gedachte blijft is zeker want Lynn gaat van haar leven niet zitten wachten. Het is een druktemaker, maar wel een pienter type. Als ze schreeuwt of de aandacht trekt, wat ze dagelijks doet, dan heeft ze een doel. Ik vind het leuk om te zien dat ze, hoe klein ze ook is, precies weet wat ze wil en hoe ze dat voor elkaar moet krijgen. Met een kleine 14 maanden de wereld al zo bespelen zoals je dat zelf wil, dat is toch een prachtig gegeven. Dat wij daar niet altijd aan meewerken is dan weer lastig voor Lynn.

Levensmotto van Lynn!

Als we een gemiddelde dag nemen dan doet Lynn zo'n drie keer de 'stervende zwaan'. Als madame haar zin niet krijgt dan gaat ze eerst flink jammeren en laat ze zich op haar knieën zakken. Dit heeft doorgaans geen effect wat ervoor zorgt dat ze de dramaschaal van haar gejammer omzet is hysterisch huilen en op de grond liggen met haar hoofd tegen de vloer. Ik moet eerlijk bekennen dat wij dan regelmatig in de lach schieten. Nu al zo getalenteerd een theaterstuk opvoeren, dat is toch niet niks. De inschrijving voor de toneelschool ligt al klaar, want een talent is het zeker als het gaat om acteren en toneel spelen.

Wijzen is tegenwoordig ook zo'n dingetje. Vanaf het moment dat ze wakker is wijst ze naar alles wat ze maar ziet. Compleet zonder doel wijzen naar alle knuffels, de muren, de kast. Lynn wijst ook wel eens gericht, maar dat zijn dan vaak spullen waar ze niet aan mag komen. De afstandsbediening, I-pad, laptop, I-phone of kopjes koffie en glazen limonade. Lynn krijgt dan wel vaak haar 'eigen' variant. Als ze mijn I-phone dreigt te pakken dan vraag ik altijd waar haar telefoon is. Ze gaat dan braaf de ordinaire zilveren plastic huistelefoon pakken. Daar mag ze zo hard mee smijten als ze wil, dat ding is niet kapot te krijgen.

Maar soms is ze slimmer dan het geluid. Sneller dus, maar ook zo enorm uitgekookt. Dan trap ik er met mijn 28 jaren van levenservaring met open in. In de maling genomen door je dochter van 14 maanden, het moet niet gekker worden, maar het gebeurt mij regelmatig. Dan zit ze bij mij op de bank. In eerste instantie kwebbelt ze lekker lukraak en klapt ze vrolijk mee op muziek. Als ze dan opstaat en tegen mij aan komt staan denk ik, wat lief ze komt een kus geven. Ik vraag dan of ik een kus krijg, en die krijg ik natuurlijk. Wat ik niet in de gaten heb is dat ze tijdens die kus de afstandsbediening te pakken heeft en er triomfantelijk mee naar de andere kant van de bank loopt.

Het is een portret, een druktemaker, een kwebbelkont, een eigenwijs en een absolute wijsneus. Tegen beter weten in gaat ze toch in dat karretje zitten dat daar niet voor bedoeld is. Ze gaat ondanks meerdere malen te zijn gewaarschuwd toch op de toetsen van de laptop drukken. En ondanks ze al een koek kreeg, probeert ze net zo lang te jammeren en huilen totdat ze er nog eentje krijgt. Als ik haar zo zie moet ik vaak lachen. Het is me er eentje, maar wel eentje die met haar eigen wil en dit uithoudingsvermogen er wel gaat komen in het leven denk ik zo.