Fever

Het is de eerste week van 2014. Een jaar met veelbelovende dingen op het programma. En ik, ik ben ziek. Laat ik voorop stellen dat ik dus nooit, maar dan ook helemaal nooit, ziek ben. Afgelopen jaar voor het eerst sinds een jaar of 5 denk ik. En dus nu. Ik word er helemaal naar van. Ziek zijn is stil zitten, liggen of hangen. Ziek zijn is je niet fit voelen en niet kunnen werken of sporten. Ziek zijn is kansloos wachten totdat het weer overgaat. Ik ben niet goed in wachten, laat staan in uitzieken.

Het begon zo rond de kerstdagen. Een lichte verkoudheid, geen vuiltje aan de lucht. Ik ben regelmatig verkouden, maar dat is niet ziek zijn. Verkoudheid is vervelend en kan lastig zijn met slapen in verband met de weinige lucht die ik dan binnen krijg. Het resulteert altijd in een wijd open staande mond tijdens het slapen, met van die witte opgedroogde kwijlplekken bij het wakker worden in de morgen. Heel charmant natuurlijk, maar gelukkig kent mijn lief dit prachtige uitzicht al enige jaren.

Maar nu werd het erger. De verkoudheid werd hoesten en hoesten werd amper slapen. Ik werd van de week wakker met flinke koorts. Mijn lief opperde al vrij snel dat ik mijn werk maar af moest bellen maar ik keek het eerst even aan. Ik voelde me niet heel ziek, maar voelde ook wel dat ik warm was. Eind van de ochtend bleek al snel dat het niet zou gaan lukken, dus meldde ik mij ziek. He getverderrie, week 1 van het nieuwe jaar en ik zit in de lappenmand.

Ik had het niet beter kunnen verwoorden

Overdag slapen deed ik de eerste dag, maar de tweede dag probeerde ik toch zeker niet te slapen in de middag. Omdat ik dan 's avonds moeilijk in slaap kom. Je zou toch denken dat ik met al die achterstallige slaapuren door dochterlief wel extra zou kunnen slapen, maar dat viel tegen. Nou geen probleem, het werd bankhangen de hele middag. Ik heb zo'n fijne HD-recorder, net als de rest van Nederland, en had geen tijd gehad om al mijn opgenomen series te kijken.

Een middagje gevuld met Mr. Monk en Criminal Minds was zo slecht nog niet. Laptop op schoot, liggend op de bank mijn favoriete series kijken. Het enige nadeel is dat ik om de 5 minuten enorm moet niezen. Niet zo'n keurige hatsjoe. Nee zo'n ha-ha-ha-hatsjoeeee waarbij je gehele hersenpan door elkaar wordt geschut. Zo'n nies waarvan je even moet bijkomen voordat je weer recht voor je uit kunt kijken. Zo eentje die sterretjes creëert. Dat kijkt iets minder prettig televisie. En continue opvliegers, het lijkt de overgang wel.

Mijn lief roept de hele dag 'kan ik nog iets voor je doen?' en 'wil je nog iets drinken?'. Hij zegt ook dat ik mijn thee niet op heb gedronken en wel goed moet drinken, de schat. Eind van de middag vroeg hij doodleuk wanneer ik de keuken in zou gaan voor het avondeten, de grapjas. Hij kookte natuurlijk. Ik had werkelijk niets te klagen, mijn lief is een goede verzorger. Naast mijn lief liep natuurlijk ook mijn kleine ontdekkingsreiziger door het pand te stampen. Dat kost flink wat energie als je niet topfit bent. Maar Lynn voorzag mij de gehele dag van dikke kussen op mijn wang. Uiteindelijk was die 's nachts zelf doodziek met flinke koorts.

Concluderend kan ik wel zeggen dat ziek zijn niet mijn sterkste kant is, en het ook nooit gaat worden. Ik ben een doener als houd er niet van als dit door koorts of andere ongemakken niet gaat. Aan de andere kant is het toch ook wel weer bijzonder dat zo'n griep mij even op mijn plek zet. Gewoon niks doen. Nou ja, bloggen, schrijven, televisie kijken en lezen. Maar het liefst stamp ik toch zelf door het huis, ren ik mijn rondje, verzorg ik de boel, kook ik het eten en werk ik mijn diensten. Ik hoop dat Lynn snel opgeknapt is. Er bestaat werkelijk niets zieligers dan een kleintje dat zich zo ellendig voelt. Het enige voordeel is dat ze heerlijk de hele dag bij ons ligt. Maar dat is dan ook bet enige positieve.