Milou van Hintum schrijft er een column over, over die goede voornemens en vooral het niet bereiken van die voornemens. Het zit hem volgens van Hintum in de reden en haalbaarheid van hetgeen dat je je voorneemt. Als je minder zou willen snoepen, zoals ik graag zou willen, moet je een concreet doel formuleren. Als ik het zou houden bij 'het is beter voor mij' dan zou ik snel terugvallen in mijn oude gedragspatroon zegt van Hintum. Het klinkt logisch en is het proberen waard. Iets in de trant van 'ik sport twee tot drie keer per week en eet verder gezond dus wil mijn goede conditie en vorm niet verpesten door zoveel te snaaien' zou volgens mij wel moeten motiveren.
Ik roep ook al tijden dat ik meer tijd met mijn lief door wil brengen. Dat is dus niet concreet. Ik kan mij dus beter afvragen hoe het komt dat het tot nu toe niet zo wilde lukken. Het is vooral lastig dat we het moeten 'plannen' om een avondje uit te gaan. Het is niet meer dat ik even een paar knappe hakken uit de kast trek, een flinke scheut parfum over mij heen mik en onderweg ben naar een feestje, restaurant of kroeg. Aan de andere kant, als we het dus niet plannen, dan gebeurt het helemaal niet. Conclusie, accepteren dat een romantische date met mijn liefde in de agenda staat. Dat moet wel lukken denk ik.
Maar als die date dan staat, hebben we natuurlijk voor ons kleine wonder ook een oppas nodig. Misschien is dat het ook wel. Dat ik niet zo snel iemand zal vragen om op te passen als we iets leuks hebben, maar wel als het echt noodzakelijk is. Dat voelt zo ongemakkelijk, ondanks het al zo vaak is aangeboden. Ik heb wel voor een concert, een bruiloft en een verjaardag oppas geregeld. Maar alleen omdat we een hapje gaan eten ergens vind ik een oppas-onwaardige reden. Dit is je reinste onzin. Maar het voelt zo ongemakkelijk dat ik iemand vraag een avondje voor de lol op onze draak te passen om vervolgens zelf een avondje te genieten.
Misschien moet ik wat minder denken en gewoon doen. Want alle oppassen hebben pas 100 keer gezegd het totaal geen probleem te vinden om op te passen zodat wij eropuit kunnen. Loslaten dus. Ik had laatst als een soort van stok achter de deur twee vouchers gekocht voor een driegangendiner bij Restaurant Fortuyn op de Grote Markt. Dan zitten we met ons gat in het bruisende hart van Haarlem, dat moet goed komen. Zo'n voucher dient voor een bepaalde datum gebruikt te worden, dus we hebben inmiddels een datum geprikt. En niet onbelangrijk, de oppas is ook geregeld.
Dit is volgens mij wel een voorbeeld van concreet handelen om samen met mijn lief op pad te gaan. En dat mag zo af en toe ook best wel eens. Als de wensen en voornemens maar haalbaar blijven. Ik kan natuurlijk wel zeggen dat ik graag met mijn lief wekelijks uit eten wil en naar de kroeg. Maar met mijn baan waarin in wekelijks twee tot drie nachtdiensten werk, los van wat het allemaal kost, is dit niet haalbaar. Doelen stellen die wel haalbaar zijn. Eens per één a twee maanden uit eten en een drankje doen is volgens mij concreet genoeg als ik leuk van die vouchers blijf aanschaffen. Oppas blijkt zo geregeld te zijn dus daar hoeft het niet aan te liggen.
Naast voornemens heb ik ook wensen en dromen. Maar die zijn van een ander kaliber. Daarbij is de haalbaarheid vaak op de lange termijn of ben ik afhankelijk van anderen. Maar dromen maken dat ik een ideaalbeeld voor ogen houd en in beweging blijf. Al vind ik het ook van levensbelang om te genieten en stil te staan bij waar ik nu ben en wat ik al allemaal heb bereikt. Één van mijn favoriete uitspraken is dan ook de volgende van John Lennon: "Life is what happens while you're busy making other plans".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten