Die-die-die

Dat onze kleine dame een pittig dwingelandje kan zijn weten we al een tijdje. Er zit een flinke kop op. Ik moet er vaak om lachen. Ze is niet in de maling te nemen. Als ze bijvoorbeeld een doosje rozijnen heeft gezien, dat ik dan snel opberg, is ze echt niet af te leiden tot iets anders. Of ik geef eraan toe, of Lynn zet het op een oorverdovend krijsen en voert de stervende zwaan uit. Wat ze in haar kop heeft, heeft ze niet in haar kont. Een spreekwoord dat haar op het lijf is geschreven. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik er zelf ook handje van heb.

Het vragen om iets begon eerst met geluidjes. Het klonk als 'hu' en dan heel vaak achter elkaar. Logischerwijs ging ze er daarna bij wijzen. Vaak in het wilde weg. Maar tegenwoordig weet ze precies wat ze wil hebben. Lynn komt glimlachend aanlopen en pakt vastberaden je hand vast. Je moet dan meelopen naar de plek waar ligt wat zij wil hebben. Eenmaal op de plaats van bestemming reikt ze haar armen naar me toe. Een kleine hint dat ik haar op dien te pakken.

Eenmaal ruim 11 kilo op mijn arm wijst ze doelgericht. Of naar de kast, die dan uiteraard opengemaakt dient te worden. Of naar bijvoorbeeld de fruitschaal. Vol enthousiasme zegt ze dan 'die-die-die' en is het de bedoeling dat je hetgeen pakt wat ze bedoelt. Het is makkelijk raden als ze 'appie' of 'peeej' zegt. Daar kan ik appel of peer van maken en die mag ze eigenlijk altijd wel. Maar soms, is het niet te volgen, en dan is het een stuk lastiger voor Lynn, maar ook voor mij.

Het DUPLO-kind

Het DUPLO-kind. Tot afgelopen maandag had ik hier nog nooit van gehoord. Nee, het is geen kind gemaakt van DUPLO. Ook is het geen poppetje van de DUPLO-serie. Mijn eigen kind is een DUPLO-kind. We waren namelijk bij het consultatiebureau. Het was alweer drie maanden geleden, dus tijd voor een APK. Lynn is anderhalf en moet nu van alles kunnen. De wijkverpleegkundige vertelde allerlei testjes te willen doen om te zien hoe het met de motoriek van Lynn gesteld was. Zolang ze niet teveel van die van mij heeft meegekregen zit dat wel goed denk ik.

Lynn keek, zoals ze altijd doet, eerst de kat uit de boom. Of Lynn nog ziek was geweest, was een vraag. Ik meldde dat ze nu enorm verkouden is. Ze krijgt aan alle kanten (hoek)tanden door. Ze sliep de afgelopen dagen niet heel goed. Ze heeft in de afgelopen drie maanden nog eens een paar dagen koorts gehad, maar gelukkig geen ernstige griep. De wijkverpleegkundige knikt vriendelijk en zegt dat we dan vandaag wel zullen zien wat er wel en niet lukt.

Hoe is het gesteld met de woorden die Lynn zegt, was vraag twee. Kon ze buiten mama, papa en dierengeluiden al drie woorden zeggen? Nou dat lukt haar wel. Ze zegt 'ja', 'op' en 'kaas'. Niet gek voor een anderhalf-jarige zou je zeggen. Hebben we de afgelopen weken geoefend op 'woef' en 'waf', tellen dierengeluiden niet mee. 'Voof' en 'Oofan' tellen ook niet mee gezien niet iedereen meteen zal snappen dat het om een vogel en olifant gaat.  Maar ze kwebbelt een slag in de rondte, dus dat komt wel goed. Tip was wel de speen in bed te houden zodat ze haar woorden goed kan uitspreken, zonder speen in haar mond. Als ze hem alleen nodig heeft bij het slapen. Prima plan dacht ik zo.

De speelgroep

Lynn gaat niet naar de crèche, simpelweg omdat mijn lief en ik ons werk op elkaar kunnen afstemmen. Als dit dan onverhoopt een keertje niet lukt dan heb ik een hysterisch enthousiaste vader die met alle liefde op zijn kleindochter past. Mijn ouders passen samen ook regelmatig op zondagmorgen op als ik uit mijn werk moet komen en mijn lief naar voetbal gaat. Voorheen had ik ook mijn schoonzus die altijd klaar stond om op onze kleine draak te passen. Maar dit lukt nu niet meer aangezien haar uitgerekende datum inmiddels al voorbij is en ze zelf bijna mama is. Voor de avonden hebben we oppas S.

Lynn is dus niet dagelijks met andere kinderen.Ik heb wel vriendinnen die ook kleine kinderen hebben, allemaal uit hetzelfde bouwjaar als Lynn. Maar het lukt niet altijd om af te spreken in mijn vrij drukke programma. Als dit dan wel lukt is Lynn meestal wel een goede speelpartner. Ze kan, in tegenstelling tot haar moeder, vrij goed delen. Dit maakt samen spelen natuurlijk een stuk makkelijker. Daar waar een gemiddeld kind bij alles 'mij' roept, geeft Lynn haar gehele inboedel weg. En dan hoeven ze er niet eens vriendelijk voor te kijken.

Mijn vader zou laatst op een maandagmorgen oppassen omdat ik een vergadering had. Mijn vader is op zich wel een doener. Hij gaat met Lynn aan de wandel naar de kinderboerderij of het speeltuintje in het park. Ik had gezien dat letterlijk bij ons om de hoek er een speelochtend was voor kinderen tot 2,5 jaar. Dus ik opperde bij mijn vader dat hij daar ook heen zou kunnen gaan. Mijn vader is een makkelijke prater, ik heb het niet van een vreemde natuurlijk, dus zo'n speelgroep met zo'n juf en allemaal moeders kon hij vast wel aan.

Ik-weiger-te-lopen-fase

Madame wandelt, de gehele dag wel te verstaan. In huis rent ze zich een slag in de rondte, letterlijk. Want je kan onze woonkamer aan twee kanten binnenlopen. Regelmatig ren ik haar achterna of zit Lynn juist achter mij aan. Eindeloze energie heeft ze als het gaat om lopen. Binnen is dat redelijk veilig. Ze remt wel eens wat laat af waardoor ze een tafel, bank, stoel of verwarming raakt. Maar dan roepen wij heel hard 'boem' en schiet ze negen van de tien keer in de lach. 

Buiten lopen en rennen is weer een heel ander verhaal. Liep mevrouw eerst nog vrolijk buiten rond te stampen, weigerde ze van de week haar voeten op de grond te zetten. In eerste instantie zag het er natuurlijk dolkomisch uit, als een klein aapje haar benen om mij heen geklemd toen ik haar dreigde neer te zetten. 

Dan maar tillen dacht ik. Pas bij de brug, om vanaf daar de eendjes en zwanen brood te geven, stond ze op de grond. Maar op de terugweg weigerde ze wederom zelf te lopen.

Het is toch wat, dacht ik. Nu kan ze lopen, en best stevig ook, doet ze het niet. Ook toen ik boodschappen deed wilde ze niet lopen. Normaal gesproken neem ik de wagen mee als noodmiddel. Als Lynn dan echt niet meer kan, dan gaat ze lekker in de wagen. Tillen is leuk, maar het lijkt net alsof ze lood in haar billen heeft als je haar langer dan twee minuten in je handen hebt. De laatste keer hield ik er zelf net geen verzakte rug aan over toen Lynn te moe was om te lopen. 

De tandjes

Huilen, huilen en nog eens huilen. Slaapt Lynn normaal gesproken 2 uur in de middag, ben ik nu al blij als ze het één uur volhoudt. Tandjes, een bekend fenomeen maar jemig wat lastig voor zo'n kleine hummel. Knalrode wangen als ze wakker wordt, het ziet er zo zielig uit. Het begon met flink gekwijl. Houdt ze normaal keurig haar tong binnen, hangt dat ding nu de hele dag uit haar mond. Ik weet niet precies hoe dat zit met de kwijlproductie, maar dat een klein meisje van 1,5 zoveel kwijl kon produceren, dat wist ik niet.

Ik heb het dan niet over druppels kwijl natuurlijk. Het zijn hele slierten die soms net voordat ze de grond raken, loslaten vanaf haar tong. Ik zou Lynn 2-3 keer per dag iets anders aan kunnen trekken. Niet omdat ik zoveel leuke kleren heb die ik zo graag wil showen. Nee vanwege de nattigheid. Kletsnatte shirts, jurkjes en vestjes. Ze heeft de hele dag een lekker nat bekkie. Ik maak het door de dag heen regelmatig droog. Maar na een minuut of vijf is het net alsof ik nooit in de buurt ben geweest met een doekje. Het is wat zo'n gebit!

Overdag lijkt ze er weinig last van te hebben. Ze eet meer dan goed. Of het nu zachte dingen zijn als bananen, broodjes of yoghurt. Of juist harde dingen als knapperige koekjes, korsten en crackers. Lynn eet ze zonder twijfel en zonder pijn. Maar blijkbaar werkt het vooral in haar slaap door. Want dat is iets wat ze momenteel niet heel goed doet, slapen. En dat terwijl mijn lief en ik daar enorm veel behoefte aan hebben, aan slaap.