Iedereen heeft het wel eens gedaan en meegemaakt. Een doe-het-zelf pakket gekocht en het in elkaar zetten van je net gekochte product.
Zelf heb ik dit ontelbaar vaak gedaan aangezien mijn volledige inboedel bij de Ikea vandaan komt. Je haalt het uit de verpakking, telt de schroeven en onderdelen, volgt de gebruiksaanwijzing en komt als alles in elkaar zit tot de conclusie dat je een schroef of zes overhoudt. Echter blijft het altijd in elkaar zitten en je hebt tenslotte de gebruiksaanwijzing gevolgd dus kan er niets mis gaan.
Maar dan, ga je op een avond gezellig een kop koffie drinken bij je ouders. In eerste instantie lijkt alles in orde en is het gezellig. Tot je erachter komt dat je vader een bureaustoel bij de Karwei gekocht heeft, eentje die je zelf in elkaar kunt zetten.
Hij had hem in een reclame voorbij zijn komen en kostte slechts €49,95. Dit was volgens mijn vader geen geld, tot hij het ding in elkaar moest zetten en bedacht dat hij beter een kant en klaar exemplaar had kunnen kopen.
Zoals een ieder haalde mijn vader alle onderdelen uit de verpakking, telde de schroeven en pakte de gebruiksaanwijzing. Bij het tellen van de schroeven bleken er 7 van de acht te ontbreken. Toen ik echt keek bij de armleuningen bleken de schroeven er al in te zitten.
Mijn vader begreep echter niet waarom er één schroef extra in het zakje zat.
Tot zover ging het goed. Ik grapte nog dat het toch niet de soort stress ging opleveren als bij het optuigen van de kerstboom. Mijn vader verzekerde me van niet, ik had echter mijn bedenkingen.
Ik probeerde met mijn moeder rustig een kop koffie te drinken maar we werden al snel gestoord door het zware gesteun en gekreun van mijn vader.
Hij had eerst de armleuningen aan beide zijden van het zitvlak vastgemaakt, en probeerde nu de rugleuning ertussen te krijgen.
Ik vroeg op extra vriendelijke toon of hij niet eerst één armleuning aan het zit- en rugvlak vast moest maken maar mijn vader zei dat hij de gebruiksaanwijzing precies volgde.
Mijn vader is echter het type dat zelf een dusdanig uitgebreide gebruiksaanwijzing nodig heeft dat hij advies van zijn dochter en laat staan zijn vrouw zal aannemen.
Toen ik hem zag ploeteren en wilde voorkomen dat het toch een kerstboom-traumatisch-stress-syndroom zou worden besloot ik hem een handje te helpen.
En nee, niet volgens de gebruiksaanwijzing, maar volgens de gebruiksaanwijzing van mijn vader. Ik hield het rugvlak vast en hij schroefde de leuning eraan vast. Tot één van de schroefjes in de buis van de armleuning verdween.
Dit is dus het gedeelte waarbij de extra schroef in het zakje van pas komt. Na een tweede poging lukte het ons na veel bloed, zweet en scheldwoorden de stoel in elkaar te zetten.
Toen het exemplaar eindelijk in elkaar stond zei mijn vader voortaan gewoon een kant en klare stoel te kopen. Want dit had hem niet alleen €49,95 gekost, maar ook zeker tien jaar van zijn leven en een bos grijze haren.
Toen ik later met mijn moeder de gebruiksaanwijzing nog even bekeek, kwamen we erachter dat er dus eerst één armleuning aangeschroefd had moeten worden.
Echter begrijpen wij nog steeds niet hoe mijn vaders gebruiksaanwijzing werkt dus zal ik voortaan eerst even bellen of er nog spullen in elkaar gezet gaan worden voordat ik een kop koffie ga drinken bij mijn ouders.
maandag 18 augustus 2008
Vliegensvlug
Na een welverdiende vakantie van twee weken zit ik nu mijn laatste avond van mijn vakantie achter de computer.
Na een heerlijk weekje strand en een weekend Brussel kan ik voorlopig weer tegenaan. Sterker nog, ik heb nog nooit zoveel zin in school gehad als nu. De stof van komend jaar spreekt me erg aan.
Ook het feit dat ik nu in jaar drie beland ben geeft me heel veel motivatie. Nog maar twee jaar te gaan en dan heb ik eindelijk dat papiertje in handen.
Dan kan ik precies doen waar ik zin in heb, niet dat ik dat nu niet kan of doe, maar met een diploma gaat het allemaal een stukje makkelijker.
Ook ben ik nog nooit zo goed voorbereid geweest. Roosters liggen klaar, de map met benodigde periodewijzers ligt klaar en ik heb me zowaar ook al ingelezen in de stof.
Iets wat ik voorheen toch echt pas deed tegen de tijd dat ik allang met het vak begonnen was of zelfs pas tegen de tijd dat ik tentamens had.
En dan nog het laatste schokkende gegeven dat ik mijn boeken al besteld en ontvangen heb.Ik kan dus over drie weken vlekkeloos beginnen aan mijn derde jaar. Waarin ik van plan ben me zoveel mogelijk te ontwikkelen op organisatorisch niveau en op het gebied van coaching.
Want nu vooraanstaand aan mijn derde jaar, lijkt het soms alsof ik al bijna klaar ben met de opleiding.
Het klinkt misschien wat optimistisch, maar een jaar vliegt zo voorbij. Dat heb ik de afgelopen twee jaar wel gemerkt. En dus geeft het me een goed gevoel dat ook komend jaar voorbij gaat vliegen.
Na een heerlijk weekje strand en een weekend Brussel kan ik voorlopig weer tegenaan. Sterker nog, ik heb nog nooit zoveel zin in school gehad als nu. De stof van komend jaar spreekt me erg aan.
Ook het feit dat ik nu in jaar drie beland ben geeft me heel veel motivatie. Nog maar twee jaar te gaan en dan heb ik eindelijk dat papiertje in handen.
Dan kan ik precies doen waar ik zin in heb, niet dat ik dat nu niet kan of doe, maar met een diploma gaat het allemaal een stukje makkelijker.
Ook ben ik nog nooit zo goed voorbereid geweest. Roosters liggen klaar, de map met benodigde periodewijzers ligt klaar en ik heb me zowaar ook al ingelezen in de stof.
Iets wat ik voorheen toch echt pas deed tegen de tijd dat ik allang met het vak begonnen was of zelfs pas tegen de tijd dat ik tentamens had.
En dan nog het laatste schokkende gegeven dat ik mijn boeken al besteld en ontvangen heb.Ik kan dus over drie weken vlekkeloos beginnen aan mijn derde jaar. Waarin ik van plan ben me zoveel mogelijk te ontwikkelen op organisatorisch niveau en op het gebied van coaching.
Want nu vooraanstaand aan mijn derde jaar, lijkt het soms alsof ik al bijna klaar ben met de opleiding.
Het klinkt misschien wat optimistisch, maar een jaar vliegt zo voorbij. Dat heb ik de afgelopen twee jaar wel gemerkt. En dus geeft het me een goed gevoel dat ook komend jaar voorbij gaat vliegen.
maandag 4 augustus 2008
Pis Manneke
Eindelijk was het dan zover. Na een jaar keihard werken in het gezinsvervangend tehuis en voor mijn studie had ik dan eindelijk vakantie.
Welverdiend twee weken helemaal niets doen. Nou ja niets, gewoon twee ontspannen weken thuis en een weekend naar Brussel met mijn vriend.
Bij Brussel horen natuurlijk een aantal beroemde bezienswaardigheden die ik van te voren al bekeken had op internet. Niet dat ik van plan was om daadwerkelijk alles te bezoeken, maar je moet natuurlijk wel een beetje weten wat er in de stad te zien is.
Zo kwamen we vrijdagmiddag aan in Brussel. We pakten onze tassen uit en besloten naar de stad te wandelen. Niet voor de bezienswaardigheden maar om lekker een hapje te eten.
Al weken had ik me stiekem verheugd op het zien van Manneke Pis. Ik had al helemaal bedacht dat we de volgende dag naar het beeldje zouden gaan kijken en er een deel van de dag voor uit zouden trekken.
Ik bedoel, dit is het mannetje dat wereld beroemd is en dus moet het wel een bijzondere plek zijn. Anders zou er niet zoveel over bekend zijn toch?
Na een half uur naar de stad te hebben gewandeld op een weg die leek op een van de zwaardere bergetappes van de Tour de France waren we dan in de binnenstad van Brussel beland. Tijdens de wandeling kwamen we er vrij snel achter dat Brussel bestaat uit heel veel hoge en grote gebouwen. Zo ook de binnenstad. Overal waar je kijkt staat grote statige gebouwen die er niet meer helemaal fris uitzien.
Maar omdat je in het buitenland bent roep je al snel dat het mooie grote gebouwen zijn. Wat je eigenlijk denkt is, wat een smerige bedoening, maar je durft het niet echt uit te spreken.
Bij aankomst in de binnenstad liepen we rondom de Grote Markt van Brussel. Allerlei kleine straatjes waar winkeltjes en restaurantjes de straten vullen.
En toen gebeurde het. Mijn vriend zei, kijk daar staat hij. Ik dacht wie ziet hij nu weer, we zijn in Brussel en hij komt alsnog een bekende tegen.
Echter was het tegenovergestelde waar, daar stond hij inderdaad. Hij waar ik al weken naar uit had gekeken. Op de hoek van twee kleine straatje die elkaar kruisten. Achter een hek geplaatst waar een hoop toeristen tegenaan stonden om met hem op de foto te gaan.
Manneke Pis, het beeldje waar ik eigenlijk mijn halve zaterdag aan had willen spenderen. Al plassend stond hij daar te staan. Een mannetje van ruim een halve meter waar toch zeker twintig volwassenen omheen stonden om hem te fotograferen.
Het beeldje waar ik naar uit had gekeken om het te kunnen zien, en het enige wat ik dacht was, is dit hem nou?
Dit kleine mannetje op een sneu hoekje bij een kruising van twee kleine straatjes, had ik hier nou echt mijn halve zaterdag aan willen besteden? Mijn vriend had me al gewaarschuwd maar ik was eigenwijs en verwachtte een heel spektakel. Echter bleek dit dus niet het geval te zijn.
Na er zeker 2 minuten naar gekeken te hebben besloten we op zoek te gaan naar een gezellig restaurantje waar we konden eten. Mijn droom betreffende Manneke Pis in duigen, maar een halve zaterdag extra om van Brussel te genieten.
Al met al een heerlijk weekend in Brussel, alleen ga ik me nooit meer zo verheugen op een bezienswaardigheid. Want ook een beroemd plassend mannetje kan vies tegenvallen.
Welverdiend twee weken helemaal niets doen. Nou ja niets, gewoon twee ontspannen weken thuis en een weekend naar Brussel met mijn vriend.
Bij Brussel horen natuurlijk een aantal beroemde bezienswaardigheden die ik van te voren al bekeken had op internet. Niet dat ik van plan was om daadwerkelijk alles te bezoeken, maar je moet natuurlijk wel een beetje weten wat er in de stad te zien is.
Zo kwamen we vrijdagmiddag aan in Brussel. We pakten onze tassen uit en besloten naar de stad te wandelen. Niet voor de bezienswaardigheden maar om lekker een hapje te eten.
Al weken had ik me stiekem verheugd op het zien van Manneke Pis. Ik had al helemaal bedacht dat we de volgende dag naar het beeldje zouden gaan kijken en er een deel van de dag voor uit zouden trekken.
Ik bedoel, dit is het mannetje dat wereld beroemd is en dus moet het wel een bijzondere plek zijn. Anders zou er niet zoveel over bekend zijn toch?
Na een half uur naar de stad te hebben gewandeld op een weg die leek op een van de zwaardere bergetappes van de Tour de France waren we dan in de binnenstad van Brussel beland. Tijdens de wandeling kwamen we er vrij snel achter dat Brussel bestaat uit heel veel hoge en grote gebouwen. Zo ook de binnenstad. Overal waar je kijkt staat grote statige gebouwen die er niet meer helemaal fris uitzien.
Maar omdat je in het buitenland bent roep je al snel dat het mooie grote gebouwen zijn. Wat je eigenlijk denkt is, wat een smerige bedoening, maar je durft het niet echt uit te spreken.
Bij aankomst in de binnenstad liepen we rondom de Grote Markt van Brussel. Allerlei kleine straatjes waar winkeltjes en restaurantjes de straten vullen.
En toen gebeurde het. Mijn vriend zei, kijk daar staat hij. Ik dacht wie ziet hij nu weer, we zijn in Brussel en hij komt alsnog een bekende tegen.
Echter was het tegenovergestelde waar, daar stond hij inderdaad. Hij waar ik al weken naar uit had gekeken. Op de hoek van twee kleine straatje die elkaar kruisten. Achter een hek geplaatst waar een hoop toeristen tegenaan stonden om met hem op de foto te gaan.
Manneke Pis, het beeldje waar ik eigenlijk mijn halve zaterdag aan had willen spenderen. Al plassend stond hij daar te staan. Een mannetje van ruim een halve meter waar toch zeker twintig volwassenen omheen stonden om hem te fotograferen.
Het beeldje waar ik naar uit had gekeken om het te kunnen zien, en het enige wat ik dacht was, is dit hem nou?
Dit kleine mannetje op een sneu hoekje bij een kruising van twee kleine straatjes, had ik hier nou echt mijn halve zaterdag aan willen besteden? Mijn vriend had me al gewaarschuwd maar ik was eigenwijs en verwachtte een heel spektakel. Echter bleek dit dus niet het geval te zijn.
Na er zeker 2 minuten naar gekeken te hebben besloten we op zoek te gaan naar een gezellig restaurantje waar we konden eten. Mijn droom betreffende Manneke Pis in duigen, maar een halve zaterdag extra om van Brussel te genieten.
Al met al een heerlijk weekend in Brussel, alleen ga ik me nooit meer zo verheugen op een bezienswaardigheid. Want ook een beroemd plassend mannetje kan vies tegenvallen.
Moeten, moeten en nog eens moeten
Iedereen moet wel eens iets. Van boodschappen doen tot schoonmaken, van een bezoek aan je schoonfamilie tot je tanden poetsen. Het zijn geen dingen die je perse leuk vindt om te doen maar toch moeten gebeuren.
Ik daarentegen ben een persoon die graag overal druk op legt en dan voornamelijk voor mezelf. Dit houdt over het algemeen in dat ik overal lijstjes voor maak. Van de boodschappen die nodig zijn tot de dingen die ik nog moet doen.
Moeten, moeten en nog eens moeten. Dat gevoel is iets wat ik vaak heb. Ik jaag mezelf in het harnas door te denken dat alles moet. Het gevoel dat iedereen druk op je schouders legt, maar eigenlijk doe je het zelf. En dat is iets wat ik niet echt in de gaten had.
Tot ik er laatst op werd gewezen dat ik van alle woorden die ik gebruik, het woord ‘moeten’ het meest gebruik. En dat bij het woord moeten altijd een negatieve en zware sfeer ontstaat. Eerst stond ik er niet echt bij stil. Ik dacht, wat maakt het nu voor een verschil als ik in die plaats een ander woord gebruik. Als ik het woord moeten gebruik, zal het wel nodig zijn dacht ik.
Echter begon ik me diezelfde middag nog te beseffen dat ik bij werkelijk alles wat ik zeg het woord moeten gebruik. En hoe vaker ik mezelf erop betrapte, des te meer merkte ik dat er inderdaad een negatief gevoel bij gepaard gaat. Onbewust leg je druk bij jezelf en dat ‘moest’ maar eens veranderen besloot ik ter plekke.
Vanaf die middag ben ik dus bewust woorden aan het kiezen. De eerste paar keren klinkt het ongelooflijk stom. Bij een zin waarbij ik het woord moeten wilde gebruiken probeerde ik nog voor ik het daadwerkelijk gezegd had een ander woord te plaatsen.
Wat er dus de eerste paar keer uitkwam als: ik moet/ga/wil nog even boodschappen doen.
Maar na een paar dagen ging dit al een stuk makkelijker.
De uiteindelijke conclusie van dit verhaal? Probeer zo min mogelijk het woord moeten te gebruiken. Dit omdat je jezelf en anderen onnodig druk op legt. En omdat als iets niet moet, maar je iets wilt, het een stuk makkelijker is.
Ik daarentegen ben een persoon die graag overal druk op legt en dan voornamelijk voor mezelf. Dit houdt over het algemeen in dat ik overal lijstjes voor maak. Van de boodschappen die nodig zijn tot de dingen die ik nog moet doen.
Moeten, moeten en nog eens moeten. Dat gevoel is iets wat ik vaak heb. Ik jaag mezelf in het harnas door te denken dat alles moet. Het gevoel dat iedereen druk op je schouders legt, maar eigenlijk doe je het zelf. En dat is iets wat ik niet echt in de gaten had.
Tot ik er laatst op werd gewezen dat ik van alle woorden die ik gebruik, het woord ‘moeten’ het meest gebruik. En dat bij het woord moeten altijd een negatieve en zware sfeer ontstaat. Eerst stond ik er niet echt bij stil. Ik dacht, wat maakt het nu voor een verschil als ik in die plaats een ander woord gebruik. Als ik het woord moeten gebruik, zal het wel nodig zijn dacht ik.
Echter begon ik me diezelfde middag nog te beseffen dat ik bij werkelijk alles wat ik zeg het woord moeten gebruik. En hoe vaker ik mezelf erop betrapte, des te meer merkte ik dat er inderdaad een negatief gevoel bij gepaard gaat. Onbewust leg je druk bij jezelf en dat ‘moest’ maar eens veranderen besloot ik ter plekke.
Vanaf die middag ben ik dus bewust woorden aan het kiezen. De eerste paar keren klinkt het ongelooflijk stom. Bij een zin waarbij ik het woord moeten wilde gebruiken probeerde ik nog voor ik het daadwerkelijk gezegd had een ander woord te plaatsen.
Wat er dus de eerste paar keer uitkwam als: ik moet/ga/wil nog even boodschappen doen.
Maar na een paar dagen ging dit al een stuk makkelijker.
De uiteindelijke conclusie van dit verhaal? Probeer zo min mogelijk het woord moeten te gebruiken. Dit omdat je jezelf en anderen onnodig druk op legt. En omdat als iets niet moet, maar je iets wilt, het een stuk makkelijker is.
Abonneren op:
Posts (Atom)