Peuterspeelzaal

Het is zover, Lynn gaat naar de peuterspeelzaal. Kleine meisjes worden groot. Vanaf januari mag ze twee keer per week een ochtend naar Dikkie Dik, de peuterspeelzaal bij ons om de hoek. Ik had haar al ingeschreven maar er was nog geen plek. Nu dus wel, leuk want ze leek er wel aan toe te zijn. Mijn lief werd gebeld of Lynn deze week twee keer een uurtje kon komen spelen. Dan kan ze vast wennen aan de juffen en de kinderen op de groep. Spannend.

Afgelopen dinsdag was het zover. Ik sjeesde 's ochtends uit mijn werk om op tijd thuis te zijn zodat we samen Lynn naar de peuterspeelzaal konden brengen. Toen ik mijn huis binnen stapte stond ze al klaar. Midden in de hal. 'Mama, Lynn kindjes spelen. Papa en mama even weg, straks terug.' Mijn lief had haar duidelijk goed ingelicht over wat er stond te gebeuren. En aan de glimlach op haar gezicht kon ik zien dat ze er zin in had.

Jas aan, tas op haar rug en hopsakee daar ging mevrouw de deur uit. Ik besefte me hoe snel ze eigenlijk groot wordt, en hoe vreselijk trots ik ben op mijn kleine grote dame die zo zelfstandig eens even de deur uit ging 'spelen met kindjes'. Ze liep voor ons uit naar de peuterspeelzaal die ik letterlijk vanaf mijn balkon kan zien. Lekker dichtbij, praktisch en ook nog eens een goed aangeschreven peuterspeelzaal. Wat wil een mens nog meer? Nou dat Lynn het ook leuk vindt natuurlijk.

Mooooooie boom

De Sint is koud het land uit en overal zie je kersttaferelen verschijnen. Ik ben al zolang als ik weet gek op de kerst. De gezellige sfeer en heerlijke muziek, ik vind het een heerlijke tijd. Ik kan doorgaans niet wachten met het opzetten van de kerstboom, maar gun de man uit Spanje een rustig vertrek. Lynn zegt keurig sinds zaterdagochtend 'Sinterklaas terug Spanje mama, met stoomboot en Pieten'. En zo is het. Maar zodra de man op zijn boot zit wil ik mijn boom opzetten.

Die boom is ieder jaar een hele organisatie, want ik wil geen kunstboom. Overtuigingen als, praktisch, valt niet uit, eenmalige uitgave en niet in de rij voor een beetje mooie boom veeg ik hard van tafel. Want er is niets lekkerder als binnenkomen in een huiskamer met een echte kerstboom, dat ruikt zo heerlijk. En ja, een kerstboom verliest nu eenmaal zijn naalden. Maar die extra keren stofzuigen heb ik er graag voor over. Dat ik de naalden medio juni nog terugvind negeer ik gewoon.

Maar zo'n echte boom moet natuurlijk in huis gehaald worden. Mijn lief bemoeid zich doorgaans niet met mijn kerstgekte, maar hij is een kei in het uitzoeken van een mooie kerstboom. Hij pikt er altijd de mooiste uit en kan hem met gemak in de auto tillen en in huis neerzetten. Dat is dus zijn bijdrage. Een boom uitzoeken, naar huis brengen en hem in de standaard neerzetten. Zo ook afgelopen zaterdag, en hij zocht weer een knappe boom uit.

Polititeagent

Als ik 's ochtends opsta vraag ik mij soms af of ik door de nacht heen een ander beroep heb gekregen, namelijk dat van politieagent. Lynn kruipt vaak eerst nog even bij mij (ons) in bed omdat ik niet zo'n vroege vogel ben en het heerlijk vind om nog even na te snoezelen. Neus tegen neus vallen we dan vaak nog even in slaap. Als madame er dan echt genoeg van heeft bekleed ik mijn nieuwe functie.
Ik mis alleen de fluit en pet, maar ik verkondig continue 'nee' en 'niet doen'.

Een kleine voorstelling van zo'n gesprek? Lynn gaat uit protest dat ik niet meteen reageer op het 'nu broodje maken' boven op mijn hoofd zitten. Ik: 'Lynn, je kan niet zomaar op mama's hoofd gaan zitten, dat doet pijn.' Lynn: 'ja mag wel mama, nu broodje maken?.' Ik: 'Lynn dan zal je eerst van mijn hoofd af moeten gaan, anders kan ik niet opstaan.' Lynn staat vervolgens op en klimt van het bed af. 'Mamaaaaaaaaaa nu broodje maken.' En over is het met de rust.

Ze wandelt rechtstreeks naar de kast en antwoord op mijn vraag wat ze op brood wil 'pepernootjes'. Ik: 'Lynn, pepernootjes mogen niet op brood. Jam of Pindakaas?'. Lynn: 'Chocopastaaaaaaaaa'.
Uiteindelijk, na het moeten terugzetten van de chocopasta, stemt ze in met Jam. Ik: 'Wat wil je drinken? Thee of water?'. Lynn (hevig glimlachend): Limonade'. Ik: 'Water of thee Lynn? Limonade mag vanmiddag'. Lynn(nog altijd glimlachend): 'Sappie?' Ik: 'Mama neemt thee, wil je ook lekker een kopje thee?' Lynn: 'ja lekker thee'. Waarom dit gehele gesprek niet meteen kan in een 'ja mama broodje jam en kopje thee' variant is mij onduidelijk. Grappig vind ik het zeker wel, want ze is niet op haar achterhoofd gevallen wat dat betreft.

Schoen zetten

Het zetten van je schoen is toch een legendarisch moment. Ik weet dat ik het altijd enorm spannend vond. Bakje water en een wortel voor het paard, een tekening voor Sinterklaas en flink liedjes zingen bij de open haard in de hoop dat hij het kon horen. En natuurlijk hopen dat de Sint langs zou komen en een cadeautje achter zou laten in mijn schoen.

Als ik dan 's ochtends wakker werd, half stuiterend van spanning en ongeduld, ging ik zo snel mogelijk naar beneden om te kijken of en wat er in mijn schoen zat. Ik kan me nog zo herinneren dat het zo vreselijk spannend was, dat moment van de woonkamer inlopen en zien dat er iets lag. Ik mocht niet elke dag mijn schoen zetten uiteraard, maar als ik hem mocht zetten, zat er altijd iets in.

Ik zag vorige week tijdens een Sinterklaasjournaal dat een jongetje een vraag stelde aan de Hoofdpiet. Of hij iedere dag zijn schoen mocht zetten. De Piet zei dat hij best elke dag zijn schoen mocht zetten. Toen ik mij afvroeg hoe de Hoofdpiet nu deze uitspraak kon doen, zei hij er snel achteraan dat hij niet moest verwachten dat er ook elke dag een cadeau in zou liggen, de grapjas.