Running

Hardlopen, een gegeven waar ik pas aan begon toen de zwangerschapskilo's die ik van Lynn als aandenken overhield niet kwijtraakte. Ik moest iets, dan maar rennen. Zeker niet mijn favoriete bezigheid maar nood breekt wetten. Voor het tijdperk Lynn, toen ik nog rookte, altijd hetzelfde woog en nooit schommelde in gewicht deed ik weinig aan sport. Ik had sporadisch een abonnement in de sportschool waar ik op den duur altijd spijt van kreeg. Ik ging toch niet. Het wel bekende sportschoolontwijkende gedrag.

Maar die rottige overblijfselen van de zwangerschap moesten en zouden eraf. Dus er zat maar één ding op. Bewegen, bewegen en nog eens bewegen. Ik begon met 1,5 kilometer waar ik zeker een week van bij moest komen. Maar ik kon al gauw 4 kilometer rennen. Ik rende eerst rondjes, want als ik absoluut niet meer zou kunnen, dan kon ik altijd nog terug wandelen.Ook ging ik bij een sportclub die in de buitenlucht conditie- en krachttrainen.

Het was eigenlijk verbazingwekkend hoe snel ik een conditie opbouwde en hoe meer ik sportte hoe meer kilometers ik kon lopen. Vorig jaar voor het eerst de 5 kilometer Letterenloop. Daarna 10 kilometer Heemstedeloop en 10 kilometer Zorgspecialistloop. Die lange afstanden deden mij echter wel de das om. Bij de 1e kilometer begon ik al af te tellen en zag er de lol niet meer van in. Ik besloot alleen nog 5 kilometers te gaan rennen. Maar niet voordat ik in september het absolute hoogtepunt van 12 kilometer Mudmasters zou doen.

Wintertijd

Wintertijd stond voor mij altijd bekend om het heerlijke extra uurtje slaap dat je kon pakken op een nacht. Gewoon dat ene uurtje cadeau, zonder dat je er iets voor hoeft te doen. En dat was 27 jaar het geval, al heb ik de eerste jaren wintertijd hier vast weinig van gemerkt. Maar sinds de komst van Lynn is wintertijd, geen wintertijd meer. Het betekent niet meer zorgeloos een uurtje langer in bed liggen. Het betekend hommeles in het schema van mijn kleine.

De eerste keer wintertijd met Lynn was ze zo klein dat er van enig ritme überhaupt geen sprake was. Dus dat uur verschil maakte voor niemand wat uit. Lynn sliep niet langer of korter, en wij zelf ook niet. We sliepen namelijk toch al korter en niet meer dan een uur of 4 achter elkaar. Afgelopen jaar heb ik er zelf ook geen baat bij gehad. Lynn had nog altijd geen echt vast schema. Met een beetje speling in de avond later naar bed was ze net zo vroeg als altijd wakker. Kortom, weinig profijt van dat o zo fijne extra uur.

Dit jaar was ik extra benieuwd. Lynn heeft een soort van ritme met hier en daar een uitzonderlijk slechte nacht. Ik ben inmiddels gewend aan minimaal één keer per nacht eruit om een speentje terug te mikken en er dan weer in te duiken. Maar voor 7.00 uur ben ik echt, en dan bedoel ik ook echt echt, geen mens. Ik was in een vorig leven een absolute uitslaper, iets wat ik de komende 15 jaar op mijn buik kan schrijven. Maar voor 7.00 uur is wat mij betreft onmenselijk. 

Baby in buik

Ik ben 12 weken zwanger van ons tweede kindje. Erg spannend natuurlijk, maar de belangrijke 12 wekengrens ben ik door. Een aantal mensen was al eerder op de hoogte. Mijn ouders, schoonouders, zus en schoonzussen vertelden we het direct. Vriendinnen en vrienden waren de volgende stap, collega's en uiteindelijk de rest van de wereld. Ik ben ook absoluut geen kei in het geheim houden van dit soort nieuws. Als iemand al langer dan 3 seconden naar me kijkt heb ik het idee dat ze het zien.

Zo zei van de week nog een bewoner dat het tijd werd dat ik weer eens zwanger raakte zodat hij lekker 4 maanden rust had. Die had ik twee dagen later dus mooi te pakken, de grapjas. Maar ik blijf het bijzonder vinden om te mogen zeggen dat ik zwanger ben. Anders als bij de eerste is natuurlijk het cruciale verschil dat er al eentje rondloopt die alles nauwlettend in de gaten houdt. Mijn lief en ik waren dan ook naar Lynn nog wat terughoudend als het ging om de aankomende baby.

Op mijn werk heb ik het gister aan bewoners verteld en de reacties waren leuk. Eentje zei 'alweer?'. Een ander zei 'wow een tweede kindje wat leuk'. Nu verwerkt de doelgroep waar ik mee werk informatie doorgaans iets langzamer waardoor de echte reacties vaak wat later komen. Zo zei het eentje dat het 'onverwacht' kwam. Hij had liever geweten dat ik er mee bezig was. Een ander vond dat zij als bewoners toch echt eerder op de hoogte gebracht hadden moeten worden dan mijn collega's. En dit is dan ook precies de reden dat ik zo van mijn vak houd.

Tetteren

Grappig om te bedenken dat ik bij Lynn vaak dacht aan dingen die ze nog niet kon. Dat ze als kleintje rond kroop, maar nog niet kon lopen. Als ik dan eenmaal ondervind dat ze kan lopen en hiermee dus ook een soort ongeleid projectiel wordt, daar dacht ik dan weer niet over na. Kastjes die opengetrokken worden. Op stoelen klimmen en op tafel van alles pakken wat toch echt zeker weten niet voor Lynn bedoeld is.

Vaak kan ik erom lachen. Maar niet altijd. Zo veranderde Lynn eens mijn beeldscherm van de laptop. Stond mijn beeld opeens een kwartslag gedraaid. Geen flauw idee wat ze had gedaan en Lynn natuurlijk ook niet. Na wat gefruts en geklik lukte het om mijn scherm weer terug te zetten. Maar dat lukt niet altijd met alles wat ze met haar lieve bezige handjes vast weet te pakken. De enige remedie, alles hoog leggen, echt heel erg boven op keukenkastjes hoogte hoog.

Naast dingen waarvan ik dan niet kon wachten totdat ze dat ging doen, heb ik dat ook met praten. Die eerste woordjes, jaja en op. Genieten. Kon ze maar meer zeggen dacht ik toen. Gezellig de hele dag dat geklets. Dan kan ze zeggen wat ze wil, dat kan ze benoemen waar ze pijn heeft als ze pijn heeft. Ik kon mij hier ontzettend op verheugen. En nu, nu kan ze al van alles zeggen. Waar ik echter niet bij stil stond was dat ze dan ook kon zeggen wat ze vooral allemaal niet wil en dat ze klakkeloos woorden kopieert die helemaal niet voor een jongedame van 2 bedoeld zijn.

Van moeder tot moeder

Bij het consultatiebureau zie ik het aankomen, feedback die ik krijg op mijn kind. Ik weet dat ze getest zal worden op wat ze allemaal kan en dat ze vast op één of meerdere punten anders zal scoren dan een gemiddeld kind. Deze feedback kan ik hebben. Omdat het moet, maar ook omdat het doorgaans door iemand gezegd wordt die ervoor geleerd heeft en weet waar zij het over heeft.

Maar de feedback die ik afgelopen week kreeg, de ongevraagde mening over het gedrag van mijn kind, die zag ik niet aankomen. Nietsvermoedend was ik met Lynn naar Amsterdam gereden. Mijn lief voetbalt steevast elke zondag en Lynn gaat graag naar de 'voebal'. Want daar gaat papa 'sjoppuh' en 'gooiuh' met de bal. Lynn kent het gehele ritueel. Een tostietje in de rust en met een beetje mazzel een 'fissie'(fristy).

Zo ook deze zondag. Onverwacht lekker weer en Lynn was lekker aan de wandel. Toen het eindsignaal klonk en pap een dikke kus had gekregen begaven we ons naar de speeltuin op het complex. Niet echt een spannend tafereel, maar er waren een hoop draaischijven die Lynn interessant vond. Ik zat daar met vriendin en haar kleine op een bankje terwijl Lynn lekker rondjes rende en druk was met het verzorgen van de kleine van mijn vriendin. Aangezien hij tandjes krijgt en de welbekende kwijlslierten vrolijk naar beneden druipen kon Lynn mooi zijn kin schoonboenen. 'Zo sjoon' zei ze er dan keurig bij.

Blokjestrauma

Het is alweer even geleden dat ik een blog schreef. Het komt vooral door hysterische drukte dat ik hier simpelweg niet aan toe kwam. Volop werk, boeken schrijven en een buitengewoon actieve peuter. Daarnaast redactiewerk voor een expertisecentrum, sporten en dan rest nog het sociale leven. Kortom, zat te doen waardoor het schrijven er een beetje bij inschoot.

Lynn groeit gestaag door tot een lieve, zorgzame, eigenwijze dame. Rennen, kletsen en lachen zijn doorgaans haar drie voornaamste bezigheden. Ze tettert aan één stuk door en ik word daar op mijn beurt weer helemaal gelukkig van. Als ze met een vette frons zegt 'brood oud, bah' moet ik altijd mijn lachen inhouden. Het is dé manier om haar korstjes niet op te hoeven eten natuurlijk want dat brood is helemaal niet oud.

Grapjes maken kan ze ook op peuterlevel, en ik moet heel eerlijk bekennen dat ik hier vreselijk om moet lachen. Als ze in haar stoel met een gek gezicht uit haar ooghoeken naar papa probeert te kijken. Vervolgens in de slappe lach schiet als ze in de gaten heeft dat papa haar allang door heeft. Dan smelt ik, zo aandoenlijk is het. Of als ze net doet alsof ze gaat slapen en dan opspringt als ik zeg dat het fijn is dat Lynn in slaap is gevallen. Bij die groei hoort uiteraard een bezoek aan het consultatiebureau.