Één week van huis en haard.

Één week op bewonersvakantie. Jawel met de cliënten van mijn werk zeven dagen naar 'de Eemhof' in Zeewolde. Wat dus ook inhield, een week zonder mijn lief en Lynn. Vooral dat laatste vond het grootste gedeelte van de mensen die er lucht van kreeg vreemd.

Een week zonder mijn dochter, hoe ik dat kon, waarom ik dat wilde en of ik dat wel aankon. Een ieder die hoorde dat ik een week van huis zou zijn verklaarde mij voor gek. De moeders, maar ook mensen zonder kinderen.

Ik zelf zag er geen probleem in. Ik had bedacht haar wel te zullen missen, maar ik ben nu eenmaal geen moeder die geen dag zonder haar kind kan. Zo vind ik mijn slaapdiensten ook heel fijn, juist omdat ik Lynn dan overdag de hele dag meemaak en zie. De nachten slaapt zij ook.

Maar een week weg van mijn negen maanden oude dochter. Het werd vreemd gevonden. Ik voelde op een punt zelfs schaamte dat ik het niet zo erg vond als de rest van mijn omgeving. Maar besloot dat ik toch zeker zelf wel bepaal of ik dat kan of niet.

Het is ook niet zo dat Lynn achter liet bij de eerste de beste. Nee ik liet haar achter bij haar lieve papa, die de hele wereld voor haar beweegt en engelengeduld heeft. Wat wil een moeder nog meer voor haar dochter.

Ik heb mijn lief overigens eens twee maanden moeten missen dus die ene week daar was ik ook niet bang voor. Kortom, ik had er zin. En dwars als ik ben, zou ik wel even laten zien dat ik dat kan.

Opvoeden, hoe doe je dat?

Opvoeden, een woord met zoveel lading. Want het is wat, opvoeden. Ik ben zelf van mening dat ik een goede opvoeding heb genoten. Maar wat houdt dat nou precies in, een goede opvoeding?
Er bestaan honderden boeken over het opvoeden van kinderen. De do's en don'ts, wat is verantwoord en wat niet? Maar ik heb geen tijd om al die boeken te lezen. Ik ben namelijk de hele dag druk met Lynn die niet meer rustig stil kan zitten en liggen. Hoe kom ik er dan achter hoe dat opvoeden werkt? Logisch nadenken?

Goede manieren vallen toch wel onder een goede opvoeding. Al komen die goede manieren voor Lynn misschien wat vroeg. Met mes en vork eten zit er nog niet in. Ik bedoel ook ouderen met 'u' aanspreken, opstaan in de bus voor een omaatje en mensen groeten op straat. Iemand voorlaten in de rij voor de kassa die maar één product bij zich heeft en de deur openhouden voor iemand die ook naar binnen of buiten gaat. Vragen hoe het met iemand gaat. Die goede manieren zijn een punt voor later.

Opvoeding is ook het meegeven van normen en waarden. Misschien wel het grootste deel van de opvoeding. Wat hoort, en wat niet. Wat is netjes en wat is ongepast. Daar zijn de meningen nogal eens over verdeeld.
Wat ik Lynn mee wil geven zijn een aantal standaarden die ik zelf ook mee kreeg. Cliché, maar waar.
Behandel een ander zoals ze zelf behandeld wilt worden. Heb respect voor anderen. Kom voor jezelf op en laat je mening horen. Werk hard, maar geniet ook van alles om je heen. Doe wat je gelukkig maakt.
Laat je niet opjutten door wat anderen hebben, maar wees trots op wat je zelf hebt. Pluk de dag.

Let me entertain you

Toen Lynn net geboren was draaide de dag om slapen, borstvoeding en een beetje rondkijken. Vasthouden, wiegen en tegen haar kletsen. Met de weken begon ze steeds meer om zich heen te kijken, te lachen en zelf geluidjes te maken. Tegenwoordig maakt mevrouw van wakker blijven haar hobby, van eten één kliederboel en stil liggen of zitten is er helaas niet meer bij.
Kortom, een ruim 9 maanden oude baby die de hele dag in de weer is wat automatisch betekent dat wij dat ook zijn. 

De vraag is dan hoe ik dit beweeglijke portret bezig kan houden de hele dag. Het begint 's ochtends met een ontbijtje.  Na het ontbijt is het tijd voor een bad. Ze vind het heerlijk en ligt doorgaans blij de boel nat te spetteren. De bad-eend is een succes. Wat Lynn ook erg leuk vindt is water vanuit een beker in het badje laten lopen. Dat heeft dan haar volledige aandacht waarna ze van enthousiasme het hele bad laat overlopen door het geplons.

Eind van de ochtend gaat ze dan haar bed in, voor hopelijk twee uurtjes slaap. Vaak is dit korter en dan begint het entertainment.

Het volledige middagprogramma wordt verzorgd door een gekwalificeerd animatieteam bestaande uit papa en mama. Want wij zijn inmiddels handig geworden in het entertainen van baby's. Wij laten activiteiten vlekkeloos in elkaar overlopen als blijkt dat de interesse in een bepaald onderdeel is verdwenen. We hebben een uitgebreid aanbod wat betreft de activiteiten. Een kleine greep uit ons assortiment.

Het consultatiebureau

Met het krijgen van een kindje krijg je automatisch te maken met het consultatiebureau. Ook wel bekend als consternatiebureau. Je krijgt keurig een telefoontje van een wijkverpleegkundige die bij je op huisbezoek komt de eerste keer. En wij troffen een hele lieve, Wilma. Ze vond Lynn een prachtig kindje en was ontzettend lief voor haar. Draaide haar zachtjes om en kletste tegen haar. Kortom, een plaatje van een mens.

De volgende bezoeken vonden plaats bij het consultatiebureau zelf. En toen begon het festijn.
Om te beginnen is het onwennig en moeizaam om je baby uit te kleden, wat Lynn sowieso niet zo leuk vindt. Dan moet ze worden gemeten, zowel in de lengte als de omvang van haar hoofd. Dan wordt mevrouw overgeplaatst naar de weegschaal alwaar haar gewicht bepaald kan worden. Na deze ondernemingen heb ik altijd een huilend kind dat protesteert, en dan moet het daadwerkelijke bezoek nog beginnen. 

Een bezoek dat ik de ene keer beter kan hebben dan de andere keer. Ik vond het in het begin maar een verplichting. 'Hoe bevalt het moederschap?' Wordt altijd gevraagd. In het begin voelde het als een test. Ik wilde wel het juiste antwoord geven. Echter raak je aan de vragen gewend en kwam ik erachter dat er geen juiste antwoorden bestaan. Ik moet wel altijd aan de film ‘de gelukkige huisvrouw’ denken als ze me vragen hoe het mij afgaat. De neiging om dan zeggen dat ik af en toe mijn baby verstop in een kartonnen doos in de garage, zoals Carice van Houten daar doet, kan ik altijd maar net bedwingen.  

Inpakken en wegwezen

Douchen, aankleden, snel een broodje, ik schiet mijn jas aan, pak mijn tas en weg ben ik. Dat is nou een typisch gevalletje van verleden tijd. Moet ik de deur uit met dochterlief ben ik minstens een half uur in de weer. Heb ik alles bij me? Uit de keukenafdeling heb ik nodig: flesje, dopje, melkpoeder, thermoskan, hapje, lepeltje, speentje, reservespeentje, reserve-reservespeentje. Van de afdeling persoonlijke verzorging heb ik nodig: verschoonmatje, luiers, billendoekjes en luierzakjes voor de hele vervelende luiers.

Dan hebben we afdeling textiel: swaddle, slab, nog een slab, spuugdoek, nog een spuugdoek, hydrofielluier, romper, reserveromper, reservebroekje en reservetshirt. Tot slot de afdeling speelattributen: rammelaar, gekleurd doekje, knuffel met muziekje en een boekje met knuffeltjes erin. De grootste uitdaging is om de tas uiteindelijk dicht te krijgen. Het is eigenlijk net als het inpakken van een koffer, je neemt altijd teveel mee, je gebruikt de helft niet, maar alles moet mee.

 

Ik heb na 9 maanden toch iets meer handigheid gekregen in het inpakken van de tas. Maar het inpakken van een 9 maanden oude baby blijft een uitdaging. In bad is een feest, en één groot waterballet. Het badeendje is een groot succes, net als het roze washandje in de vorm van een varkentje. Lynn stopt beide graag in haar mond, zoals ze met alles graag doet. Rustig stil liggen is er tegenwoordig ook niet meer bij. Het heeft meer weg van een potje worstelen met sop, baby en uiteindelijk handdoek.

Vaderdag

Vaderdag, de dag van zelfgemaakte asbakken (totaal pedagogisch onverantwoord), witte onderbroeken voorzien van geschilderde creaties en natuurlijk de boekenlegger. Om te laten weten hoe blij je met jouw vader bent.

Zo staat er al jaar en dag bij mijn ouders een door mij gekleid pennenbakje op het bureau. Overigens zou het er niet heel veel beter uitzien als ik vandaag de dag zo'n pennenbakje zou maken. Mijn motoriek in combinatie met een groot gebrek aan creatief vermogen voorkomen de maak van prachtige kunstwerken.

Ik deed altijd trouw aan Vaderdag. Mijn vader riep altijd heel hard dat hij geen cadeauwensen had en wij, mijn zusje en ik, maakten dan toch zo´n mooi beschilderd hemd. Mijn zusje overigens vele malen artistieker dan ik ben.

Later vervingen we de eigengemaakte kunstwerken voor cadeaus, tot grote vreugde van mijn vader. Al vond hij de zelfgemaakte stukken ook altijd prachtig. Anders had dat pennenbakje toch eerder het leven gelaten zou je denken.

Maar nu is mijn lief ook papa, en maakt dus zijn eerste Vaderdag mee. Totale onzin, vindt hij Vaderdag. Een gevleugelde uitspraak daarbij is ´Vaderdag, daar doe ik niet aan hoor´.

Echter heeft hij daar als papa niets over te zeggen. Lynn is, ondanks ze dit niet bewust kan uitspreken, kleien of schilderen, heel blij met haar papa.

De verliefde blik die ze hem dagelijks schenkt straalt ´ik hou jou´ uit. Dus wij doen wel aan Vaderdag.

Het AMBER Alert

Mijn telefoon geeft een trilling en licht op. Ik pak hem automatisch en kijk wat er op mijn scherm staat. Het zal wel een mailtje, FB-bericht of what’s app zijn. Maar dat was het niet, het was een Amber Alert. Onbewust schrik ik er toch van. Laat ik meteen zeggen dat ik mij niet voor niets bij de dienst heb aangemeld. Ik vind het zéér belangrijk dat het bestaat, maar de rillingen lopen over mijn rug als ik het bericht lees. Een jongetje van 4 jaar, ontvoerd.

Voorheen, en dan bedoel ik natuurlijk voordat ik moeder was, vond ik de berichten al ongelooflijk naar om te lezen. Nu ik zelf een kleine dame heb rondkruipen, is dat gevoel enkel versterkt.

Het kan mij ook gebeuren, dat er iets met mijn dochter gebeurt. Die gedachte druk ik net zo abrupt weg als dat hij komt opzetten. Want als je daarvan uitgaat, zet je geen stap meer buiten de deur.

Maar jemig wat zullen die ouders zich vreselijk voelen en zich geen raad weten.

Ik bekijk de melding ook online om een foto van het jongetje te kunnen zien. Een stralend koppie met blond haar. Het bah, hoe kan dat nou zo’n ontvoering.

Ik zeg tegen mijn lief dat ik een Amber Alert kreeg. Hij bekijkt ook meteen de site. Hij concludeert dat het zo vast op Nederland 1 in beeld zal komen, wat even later ook gebeurt. Ze hebben een signalement van de auto en het wordt ook weergeven op de matrixborden boven de snelwegen. Het wordt groots aangepakt, zo lijkt het.

9 maanden op, 9 maanden af deel 2

Jawel daar zijn we dan. Lynn is vandaag 9 maanden. Die eerste negen maanden zijn omgevlogen en ik kan mij geen leven meer indenken zonder mijn kleine dame.

Ze brabbelt zich een slag in de rondte de hele dag. Van huuuuu tot tatatata. Het maakt eigenlijk niet zo gek veel uit welke klank ze produceert, alles klinkt even gezellig en vrolijk.

De welbekende en o zo vermoeiende kreet ´negen maanden op, negen maanden af´ is op mijn niet meer van toepassing. Heerlijk! De eerste negen maanden zijn een feit en dat nog niet alles is zoals het was, is niet erg. Ik ben er inmiddels achter dat alles zo zijn tijd nodig heeft.

Los van de kilo’s, die er door veel hardlopen en sporten bijna af zijn, is mijn hormoonhuishouding nog altijd niet geheel georganiseerd.

Dit zorgt regelmatig voor waterlanders, al probeer ik toch echt ontzettend op mijn lip te bijten als het te zoetsappig is. Zo schiet ik dagelijks vol van de schaterlach van mijn dochter, en vind ik dit uitermate truttig. Maar ja, die hormonen hè. 

Steeds meer en meer vormt mijn gezin zich. Ik heb best moeten wennen aan mijn rol als moeder, en dan vooral het voelen van de enorme verantwoording die het met zich mee brengt.

Totaal slappe benen krijgen als Lynn lichte verhoging had. Ik kan nu, na 9 maanden, toch zeker tot een graad of 39,5  soort van ontspannen blijven. Alles wat erboven komt, daar heb ik mijn lief voor nodig om mij gerust te stellen. Ik blijf dan ook doelloos herhalen dat er niets aan de hand is, ze lekker eet, drinkt en levendig is. Dat ik binnenin nog net geen rolberoerte krijg en hoop dat de koorts zo snel mogelijk zakt zal er wel bij horen.

Na 9 maanden kan Lynn ook van alles en geniet ik elke dag meer van wat ze allemaal doet en te vertellen heeft. Wel snappen dat je je benen en knieën op moet trekken om te kruipen, maar niet begrijpen dat je hierbij je hoofd omhoog houdt is een hilarisch beeld van een baby met kont in de lucht en gezicht tegen de vloer.

Jammeren als ze niet bij een knuffel kan, terwijl ze zichzelf er gewoon naartoe kan kruipen, rollen of duwen. Alle speeltjes met uitdagende blik van haar blad gooien en dan naar beneden staren, alsof ze geen idee heeft hoe ze op grond terecht zijn gekomen. Prachtig!

Eten is ook zo´n feest. Lynn heeft geen enkele tand. Dit weerhoudt haar echter niet van het eten van alles wat los en vast zit. Koekjes, speciaal voor baby’s in de vorm van Nijntje. Maar een ordinaire eierkoek, stroopwafel, cake of kokosmakroon gaat er ook lachend in. In kleine stukjes uiteraard, dat wel.

Brood eet mevrouw ook. Twee maal per dag één ‘pain de boulogne’ boterham met alles wat je je kunt bedenken. Kaas, smeerworst, gekookte worst, hagelslag, smeerkaas, ham en pindakaas.

Tomaat, daar wordt nog aan gewerkt. Iedere keer trekt ze een verschrikkelijk vies gezicht als ze dat proeft. Waar wij dan weer smakelijk om lachen.

Na 9 maanden kan ik wel één en ander concluderen omtrent het moederschap. Moeder zijn is iets bijzonders wat moeilijk uit te leggen is. Een oer-gevoel dat niet te stoppen is. Ik ben een moeder en zal het altijd blijven. Zo simpel, maar waar.

Ik kan mij steeds moeilijker heugen hoe het was zonder Lynn. Dat zo’n klein persoon in een relatief korte periode zo’n groot deel van mijn leven uit is gaan maken, blijft een bijzondere gewaarwording.

Elke dag geniet ik een beetje meer van mijn dochter, mijn lief en mijn gezin! Wat ben ik trots en ongelooflijk gelukkig!