Broem broem

Het is wat al die verschillende voertuigen uit elkaar houden. Lynn kan bij ieder voertuig wel een geluid maken. De fiets is tringeling, de motor dan wel scooter is broem broem, de auto is toet toet en de trein is tsjoeke tsjoeke toet toet. Een knap staaltje geluiden nabootsen als je het mij vraagt.
We hebben, op de trein na, van bovenstaande voertuigen een kindvriendelijke variant huis.

Het houten loopfietsje met vieren wielen is degene die al een hele tijd mee gaat. Lynn sjeest ermee op volle toeren door het huis. Tenen en andere uitstekende objecten zijn niet veilig als madame zich op haar fietsje bevindt. Naast het fietsen zelf gebruikt Lynn de fiets ook regelmatig als bijzettafel voor bekers of bakjes met fruit. Ook als stalling voor poppen en knuffels of om er verkeerd om op te gaan zitten en hem als verkapte stoel op wielen te gebruiken. Multifunctioneel dus.

Van mijn schoonzus kregen we een rode BMW. Een minivariant met een ware toeter op het stuur. Lynn vindt de auto helemaal leuk. Ook hiermee scheurt ze door het huis. Uiteraard heeft de auto vier wielen dus de kans dat ze omvalt is vrij klein. Aan de andere kant is de rijstijl van Lynn dusdanig dat ze best eens uit de bocht zou kunnen vliegen. Van wie ze dat heeft? Geen flauw idee...

Papegaaien

Dat Lynn kletst en tettert is inmiddels wel duidelijk. Maar dat papegaaien wat ze doet loopt werkelijk de spuigaten uit, een echte papegaai is er niets bij. Eerst was het nog onschuldig papegaaien op de momenten dat ik vroeg of ze iets ook kon zeggen. Dan zeg ik welke boodschappen we allemaal nodig hebben en vraag ik even later of Lynn nog weet wat we nodig hebben. Ze kan dan doorgaans wel wat herhalen van wat ik opgenoemd had.

Ik vraag haar vaak lange of moeilijke woorden die ik zeg te herhalen. Nu is ze daarin een beetje selectief. Alsjeblieft is nog altijd Ablieblieft terwijl ze na het proeven van één pepernoot keurig pepernootjes kan zeggen. Okidoki is okidokidoki maar Sinteklaas wordt zonder hapering uitgesproken.

Naast lange woorden kan ze ook steeds meer zinnetjes maken. Was het eerst Lynn sap, nu zegt ze mamaaaa Lynn sap ablieblieft. Aandoenlijk vind ik, zeker omdat het lieflijk klinkende stemmetje een zeer gerichte missie is. Als het antwoord namelijk 'nee' is, kan je de klok erop gelijk zetten dat ze het op een krijsen zet en zeer theatraal naar de grond valt. Lynn ook koekje is ook een vaak gebruikte zin.

Schrijf een reactie

Schrijf een reactie of voeg commentaar toe. Op nieuwssites maar ook op Facebook staat deze zin in het vakje waar je jouw reactie achter kunt laten. Het nodigt uit om iets te schrijven, iets te zeggen over wat er geplaatst is. Daar waar het voorheen kritische commentaren waren of leuke reacties lijkt men tegenwoordig alleen nog maar negatieve reacties achter te kunnen laten. Iets waar ik persoonlijk steeds meer genoeg van krijg.

Vroeger, ja ook ik leefde in een tijdperk zonder mobiele telefoons en internet, was online commentaar geven niet aan de orde want online bestond niet. In mijn pubertijd werd internet razend populair met sites als MSN en Hyves. Sites om contacten te leggen of te onderhouden. Uren heb ik online gechat met vrienden en vriendinnen zonder al teveel commentaar of negatieve uitingen. Ik weet dat online pesten toen ook aan de orde was, maar vandaag de dag lijkt de sfeer online steeds grimmiger te worden.

Dat internet en sociale media positieve kanten hebben is wel duidelijk. Je kunt jezelf, net als ik, tegenwoordig heel makkelijk online presenteren. Dit kan via een blog maar bijvoorbeeld ook door een pagina aan te maken bij Facebook waarbij je snel en simpel je eigen zaak of in mijn geval boekenreeks kunt presenteren. Handig en leuk natuurlijk. Het nadeel van internet is dat het steeds meer mensen ongegeneerd en onnadenkend commentaar geven op zaken waar ze geen verstand van hebben of simpelweg om mensen te kwetsen.

Sinteklahaaaaas

Lynn is natuurlijk al twee, maar de eerste twee Sinterklaasjaren heeft ze niet bewust meegemaakt. Ze was te klein om het te snappen. Maar dit jaar wel. Als ik Lynn een hint wil geven over iets wat ik bedoel zeg ik vaak de eerste paar letters van een woord. Zo zei ik van de week. 'Weet je wie er zaterdag in Nederland aankomt? Sinter...'. In plaats van Klaas zei Lynn heel enthousiast Maarten. Verwarrend al die Sinten.

Na een paar keer oefenen zat de Sinter.... Klahaaaaas er goed in. Ik was wel ontzettend benieuwd of ze het ook daadwerkelijk leuk zou vinden. Al die Pieten in welke kleur dan ook. In de ochtend stemden we af op Nederland 1. De officiële intocht van Sinterklaas. Zelfs met 29 jaar heeft het iets bijzonders die intocht. Wat zou er nu toch weer fout gaan en hoe gek zouden de Pieten doen?

Lynn vond het allemaal erg interessant en ik vond het zoals altijd erg grappig. Mijn absolute favoriet is Paniekpiet. Hulde aan de persoon die Paniekpiet in het leven heeft geroepen. Maar alle Pieten hebben zo hun eigen kwaliteit. Vroeger was vooral Wegwijspiet degene die zorgde voor lachwekkende taferelen. Tegenwoordig heb je er zoveel meer.

Dansen, dansen en nog eens dansen

Ieder mens heeft denk ik wel iets met muziek en dansen. Niet alle muziek, maar wel met muziek. Niet met alles soorten dans, maar wel met een vorm van bewegen op muziek. Of je nu houdt van Mozart, John Legend of Jan Smit, muziek is een uitlaatklep. Althans, dat is het voor mij. Als ik kwaad ben gooi ik er muziek tegenaan, als ik verdrietig ben of juist als ik heel blij ben. Er is muziek voor alle gemoedstoestanden. Bij mij gaat er geen dag voorbij zonder muziek te luisteren en te dansen. En Lynn heeft diezelfde kwaal.

In de auto zet ik de radio hard aan als één van mijn favoriete nummers voorbij komt. Lynn swingt vanuit haar stoel mee, klapt en gooit er af en toe een kreet uit zoals de Looooooove van Beyoncé's Drunk in Love. Maar dansen wordt meer en meer onderdeel van de dagelijkse routine. Zo heb ik, als we gaan douchen, de muziek in de keuken altijd aan staan. Als we dan onder de douche staan kunnen we nog een lekker muziekje horen. Lynn gaat, als ze in blote kont richting de douche rent, altijd eerst even dansen in de keuken. In blote kont uiteraard. Een buitengewoon lachwekkend maar vrolijk tafereel.

Dansen doet ze ook als we door het winkelcentrum lopen en er uit de speakers een muziekje komt. Dan loopt ze al dansend van winkel naar winkel. En iedereen die dat ziet vindt dat natuurlijk enorm schattig. Ik vraag me dan altijd af of ze dat na een weekje Lynn nog steeds zouden vinden, maar het ziet er aandoenlijk uit. Met die meebewegende krullen en die schuddende luierkont.

Nee niet broertje niet

Die baby in mijn buik krijgt nog niet echt aandacht. Logisch want er is nog weinig te zien dan wel voelen. Hetgeen dat opgezet is, dat is nu juist net niet de plaats waar de baby zich bevindt. Een bollere buik, maar dan vooral van hetgeen wat omhoog gedrukt wordt en niet van de baby zelf. Ik vraag Lynn wel dagelijks wat mama ook alweer in haar buik heeft en dan antwoordt ze keurig 'baby'. Dat zit wel snor. Als ik onder de douche stap moet ze ook steevast even voelen aan de buik waar de baby nu precies zit.

Van de week dacht ik, laat ik eens zeggen broertje of zusje in plaats van baby. Ik vroeg uiteraard eerst wat mama in haar buik heeft. Het antwoord: 'baby'. Keurig en volgens plan, check. Ik zei hierop: 'Ja, een broertje of zusje'. De frons die toen op haar voorhoofd verscheen doet me nog in lachen uitbarsten. Een frons die deed vermoeden dat ze al het leed van de wereld eens onder de loep nam. Zo'n blik die eigenlijk zei 'waar heb jij het in hemelsnaam over mam?'. Maar wat erna kwam had ik niet verwacht.

Met nog altijd hevig gefronst voorhoofd zei Lynn: 'Nee niet broertje niet, zusje ja'. Dat was wel heel duidelijk voor een tweejarige die in mijn ogen niet echt besef heeft van wat broertjes en zusjes nu precies zijn. Ik moest er overigens vreselijk om lachen. Vol overtuigd, geen broertje maar een zusje. Hoe kwam ze daar nu bij? Ik heb nog steeds geen flauw idee.

De ontkenningsfase

Ik heb in mijn toch al enorme levensgeschiedenis flink wat ontkenningsfases gehad. Als puber waren het behoorlijk serieuze issues. Nee ik ben echt geen puber, nee ik hoef heus echt mijn huiswerk niet te maken en de noodzaak van het opruimen van mijn kamer werd altijd enorm overtrokken. Zo nodig was dat niet vond ik. Mijn vader daarentegen vond van wel en dreigde dan op een punt altijd met een rol vuilniszakken op de drempel van mijn kamer. Als ik niet zou opruimen, dan zou hij het wel even doen. Maar opruimen zou dan weggooien betekenen. Dat opende dan logischerwijs mijn ogen waarbij ik onder lichte druk toch mijn kamer opruimde.

Eenmaal op mijzelf vond ik een rommelig huis overigens vreselijk dus ruimde ik altijd op. Iets waar mijn ouders dan weer dubbel om konden liggen. Toen ik uit huis ging kwam ik ook in een aantal ontkenningsfases terecht. Het was geen probleem dat ik wekelijks in de stad te vinden was voor feestjes. Het was ook zeker geen probleem dat ik hierdoor wel eens verlaat op school arriveerde. En ja een dagje strand stond hoger op mijn prioriteitenlijst dan studieopdrachten. Maar verkeerd niet iedere student in deze fases?

Eenmaal samenwonend met mijn lief was er de ontkenningsfase van truttig samen leven. Het wel bekende huisje boompje beestje. Samen boodschappen doen, dagelijks een gezonde hap op tafel en gezellig een film kijken op de bank. In eerste instantie weigerde ik te geloven dat ik zo'n saaie doos kon zijn die daarvan kon genieten. Maar niets is minder waar. Ik houd ervan om lekker thuis te zijn, samen te eten en op de bank te hangen met mijn lief. Ik ben inmiddels deze ontkenningsfase weer ontgroeid.

Wie noemt zijn kind nou Chardonnay?

Het boek waar ik al enige tijd naar uitkeek viel afgelopen week eindelijk op de mat. 'Wie noemt zijn kind nou Chardonnay' van Maarten van der Meer. Ik volg hem al enige tijd op Facebook onder de naam Vernoeming.nl. Onder de noemer leedvermaak dan wel tijdverdrijf vind ik het heerlijk om die pagina door te scrollen. Gekke namen, aparte namen, mooie namen, gezochte namen en schaamnamen. Van gewoon Kees tot Splinter tot namen waar ik een typecursus voor zou moeten doen.

Nu is het natuurlijk zo dat er een tweede op komst is, wat automatisch betekent dat we moeten gaan nadenken over namen. De jongensnaam is onveranderd gebleven. De mogelijke jongensnaam die we voor Lynn bedachten vinden we nog steeds de mooiste. We wisten bij Lynn, tot aan de geboorte, niet of ze een meisje of jongen zou worden. We hadden dus een jongens- en een meisjesnaam bedacht. Het werd Lynn, een naam die ik al jaren prachtig vond en mijn lief gelukkig ook.

Maar bij die tweede is het dus zo makkelijk nog niet. Want er worden ineens vreselijk veel meiden geboren met namen die wij zelf erg mooi vonden en op het 'lijstje' hadden staan. Kortom, we zijn er nog niet uit. Ik bedacht me dat het ook leuk is om te weten hoe ik mijn kind toch zeker niet wil noemen. En dan is 'Wie noemt zijn kind nu Chardonnay' de uitkomst. Ik moet soms vreselijk lachen om wat ouders bedenken. Aan de andere kant is het om te janken want er loopt dan een kind rond met die 'vreselijke' naam. Het is echter ook erg grappig om te lezen dat er ook gezinnen zijn (van vroeger) waar alle zoons een dochters hetzelfde heten.