The best of 2013

Ieder jaar weer, in de maand december, krijg je de overzichten van het jaar gepresenteerd. De beste muziek, de belangrijkste gebeurtenissen en beste sportprestaties. De top 2000 maakt hier ook al jaren deel van uit, ondanks we allen weten dat Queen met Bohemian Rhapsody de gegarandeerde nummer 1 is. Het leuke van deze muzieklijsten is dat je de hele dag door heerlijke muziek hoort die je niet perse dagelijks op hebt staan maar wel heel goed vindt. Maar naast al deze (inter)nationale lijsten heb ik natuurlijk ook een eigen persoonlijke belangrijke gebeurtenissen, geluksmomenten en ervaringenlijst van 2013.

Om eerlijk te zijn lijkt 2012 het mooiste jaar aller tijden te zijn. Toen werd onze dochter Lynn geboren. Mijn eerste kindje, een bijzondere ervaring waarvan ik niet weet of dit ooit te evenaren is. Hoe moet je dan in vredesnaam een jaar later nog interessante dingen bedenken om die persoonlijk lijst samen te stellen? Op het moment dat ik dat dacht schoot de ene na de andere gebeurtenis mij te binnen. Die lijst vulde zich sneller dan ik dacht. Het leuke is dat ik bij de helft niet dagelijks stil sta terwijl sommige dingen toch zeker niet onbelangrijk zijn.

Ik ben in 2013 begonnen met hardlopen. In den beginne enkel om de zwangerschapskilo's, die je bij zo'n fantastische baby cadeau krijgt, eraf te lopen. Na bijna een jaar, ik begon in februari, kan ik concluderen dat ik nog wekelijks hardloop en niet meer zonder kan. Ik, de persoon die altijd heel hard riep dat hardlopers idioten zijn zonder doel. Kansloos rennen in de rondte vond ik het. Een sport zonder bal bestaat niet, behoorde bij ditzelfde pleidooi. Ik ben nu zelf één van die idioten die, waar mogelijk, twee tot drie keer per week even lekker gaat rennen. Het leukst vind ik nog dat mijn lief mij altijd aanmoedigend toeroept dat hardlopers doodlopers zijn. Het kan mij niks schelen, ik geniet ervan. De hardloopevenementen in de buurt staan al in de agenda voor 2014.

So this was Christmas

De kerst is voorbij, jammer en heerlijk tegelijk. Geen gestress meer maar de gezellige sfeer ook weg. Het mooie van de kerst is dat als het eenmaal aan de gang is, het allemaal wel meevalt. Ik had afgelopen zondag het kerstmatinee van mijn werk. Het is altijd een drukte van jewelste. Veel mensen, activiteiten, hapjes en drankjes. Zo heb ik dit jaar met 4 collega's een prachtig doek van Corneille afbeeldingen gemaakt. Ik neig nog eens echt creatief en artistiek te worden op mijn 28e. Er was ook een workshop djembé spelen. Dat vond ik erg leuk. Daarnaast heb ik lekker bij kunnen kletsen met collega's waar we normaal gesproken niet aan toe komen. Kortom, een zeer geslaagde middag.

Op eerste kerstdag moest ik werken van 9.00 tot 16.00 uur. In de zorg hoort het erbij, dus dan kan je het maar beter zo leuk mogelijk maken. Een gezellig kerstontbijt was het resultaat. Kerstmuziek aan, broodjes afgebakken, eitjes gekookt, sapjes en vleeswaren op tafel. Kerststol, suikerbrood en duivenkater. Met z'n allen aan tafel lekker eten en kletsen. In de middag vertrokken alle bewoners naar hun familie om daar lekker te eten en cadeaus uit te pakken. Ik dus ook. 

Ik trok bij thuiskomst een kerstig pak aan, hees Lynn in een kerstjurk en strikte de das van mijn lief. Tas ingepakt, alle cadeaus mee en op naar mijn ouders en zusje. Eenmaal aangekomen eerst de cadeaus allemaal onder de boom en gezellig aan de borrel. Mijn mam had het diner in zijn geheel verzorgd dus ik hoefde helemaal niets te doen. Ja zitten en eten. Laat ik daar nu net een expert in zijn. Mijn moeder had het zogenaamd makkelijk gehouden. Vooraf verschillende vissoorten, heerlijk! Als hoofdgerecht had ze van alles wat gemaakt. Rollade, biefstuk, coquille, groene asperges, tortilla, aardappeltjes, stoofperen en salade. Om mijn vingers bij af te likken zo lekker. Lynn smulde van alles wat mee.

Decemberpaniek

Druk, druk, druk. Nou zeg maar gerust tegen het hysterische aan. Mijn agenda zit niet vol, hij staat op het punt te ontploffen. Ieder jaar in december is het weer raak, teveel afspraken, teveel werk, teveel kerstborrels en kerstdiners. Dat ik dan tussendoor ook nog wil sporten, boodschappen moet doen en de cadeaus dien te organiseren, dat staat niet eens in de agenda. Ieder jaar dezelfde drukte en na 28 jaar lukt het mij nog altijd niet om dit beter te stroomlijnen. Het komt er feitelijk op neer dat ik vanaf half december als een kip zonder kop rondloop en volhardend blijf roepen dat de kerst zo gezellig is. Maar in werkelijkheid is het toch altijd wel lekker als het weer gewoon januari is, na alle Nieuwjaarsborrelellende.

Die decemberpaniek, waar zit het hem nou in? Dat vroeg ik mij van de week af. Hoe komt het nu dat ik jaar in jaar uit altijd het idee heb achter de feiten aan te lopen? En met een rondlopende Lynn nog meer dan anders. Want als ik dan eenmaal thuis ben, kom ik nog nergens aan toe.
Het begint bij mijn werkrooster. In verband met de vakantie, zijn de bewoners allemaal thuis. Hierdoor draai ik geen 16-9 diensten maar 12-12. Voor mijn dienst vind ik het altijd lekker om rustig aan te doen, ik moet dan te slotte nog de hele dag. Maar de volgende dag gaat zo snel. Dan is het al 12.30 als ik thuis kom en dus de halve dag verdwenen.

Naast dat werkrooster, zijn er natuurlijk de kerstdiners. Deze zijn in twee categorieën te verdelen. De kerstdiners op de twee officiële kerstdagen en de kerstdiners die buiten deze dagen vallen. Ik heb dit jaar 3 kerstachtige diners die buiten de kerstdagen om gepland staan. Waarvan ik er inmiddels al eentje heb gehad. Het nadeel van deze dagen is dat een ieder, ik dus ook, iets mee dien te nemen naar zo'n kerstdiner. En dat is waar het mis gaat. Ik ben te enthousiast, roep te snel en creëer uiteindelijk een klap werk voor mezelf. Alsof ik het nog niet druk genoeg had.

The Undateables

The Undateables, ik vond de naam in eerste instantie wat negatief overkomen. Niemand die met deze mensen wil daten. Maar in tegenstelling tot de naam wordt er volop gedate. Het is een prachtig programma over mensen met een verstandelijke of lichamelijke beperking die op zoek zijn naar liefde. We hebben inmiddels ook de Nederlandse variant op BNN. Maar deze serie werd gebaseerd op de Engelse versie. En ik ben er weg van. Van de Engelse Sam die op zoek is naar een leuke vriendin.

Los van het feit dat deze Sam een hele leuke en gezellige jongen is van 27 jaar heeft hij ook het syndroom van Down. Een beperking die bij velen bekend is, maar doorgaans niet hoe dit zich uit in het dagelijks leven. Het is vaak ook onduidelijk wat mensen met een beperking nu daadwerkelijk wel of niet kunnen en waar ze al dan niet behoefte aan hebben. Sam heeft behoefte aan een vriendin, aan liefde. Hij tekent zijn perfecte vriendin en hij heeft een duidelijk beeld van wat hij zoekt in een relatie. Het blijkt echter lastig te zijn voor Sam om een leuke vriendin tegen te komen zonder dat hij hier hulp bij krijgt.

En daar komt het team van Undateables om de hoek kijken. Ze komen eerst een gesprek voeren met Sam om hem beter te leren kennen. Dit zodat ze een goed beeld hebben van wie hij is en wat hij zoekt in een vrouw zodat ze een goede match kunnen zoeken voor Sam. Sam heeft een broer en zus en woont bij zijn vader. Zijn moeder overleed 3 jaar geleden. Sam is dol op muziek maken en leert van zijn vader de foefjes die horen bij saxofoon spelen en optreden. Sam is ook bekend van televisie. Hij vertelt aan het team quasinonchalant dat hij een rol had in Eastenders. Ze hebben te maken met een ware acteur.

Boodschappen doen

Boodschappen doen, voor mij is dat dagelijkse kost. Ik ben een slechte ik-sla-alles-tegelijk-in-type. Ik week niet van tevoren wat ik de hele week wil eten en het loopt soms net even anders. Ik ga meestal eens per twee dagen naar de supermarkt, maar ik vergeet altijd wel iets waardoor ik dan toch weer terug kan. Het gebeurt wekelijks dat ik dezelfde dag nog terug moet omdat ik een cruciaal ingrediënt vergeten ben of een cruciaal product. Zonder aluminiumfolie overleven we wel een dag, maar zonder wc-papier is toch een stuk minder grappig. Pasta zonder spaghetti is ook een beetje karig. Ook kattenvoer is een standaard 'oh shit vergeten' moment. En het is toch wel sneu als mijn katten geen eten hebben omdat de inhoud van mijn hersenpan nog altijd week lijkt te zijn.

Maak dan briefjes is een vaak genoemde tip. Het nadeel van zo'n briefje is dat ik dan het briefje dus vergeet. Sta je dan vol zelfvertrouwen in de supermarkt, deze keer neem ik alles mee. Tassen mee, het karretje voor mij uit duwend grabbelend in mijn tassen en jaszakken tot het besef komen dat het briefje nog op tafel ligt. Frustrerend en lachwekkend tegelijk. 28 jaar en het geheugen van een stoeptegel. Want wat ik allemaal op dat briefje schreef weet ik niet meer. Maar soms, als het allemaal mee zit, heb ik het briefje bij mij en werk ik keurig het lijstje af. Dat resulteert dan in alle producten van het lijstje. Het nadeel is dat ik niet alle paden door loop en dus een fles afwasmiddel, die ik niet op het briefje staan, vergeet omdat ik ze niet zie liggen.

Dat boodschappen doen is dus best een uitdaging een aantal keren per week. Voorheen probeerde ik op hoogte tempo zo efficiënt mogelijk boodschappen te doen. Het liefst alleen, want dat ging sneller. Dan was ik vooral druk met even vlot de boodschappen doen en weer naar huis. Ik ga ook regelmatig wandelen met Lynn. Ik doe dan ook wel eens wat boodschappen. Maar als ik dagboodschappen heb, is het altijd lastig en schat ik het verkeerd in. Lynn zit al maanden in het wandelwagendeel van de kinderwagen. Je hebt dus niet meer het deel van de reiswieg wat je vol kunt bouwen. Ik sjouw mij dus een ongeluk en heb vaak een net niet omkiepende wagen. Als ik niet een beetje tegenduw, komt Lynn met boodschappen, kinderwagen en al naar voren vallen.

All I want for Christmas is...

Over precies 16 dagen is het zover, 1e kerstdag is dan een feit. Wij vieren 1e kerstdag bij mijn ouders. Daar liggen traditiegetrouw cadeaus onder de boom. Omdat mijn zusje op 3 december jarig is, schoven mijn ouders zodra de Sint niet meer in beeld was, de cadeaus door naar de kerst. Vooral omdat er anders op 3 en 5 december zoveel cadeaus aan te pas kwamen dat mijn zusje niet meer wist van wie ze wat had gekregen. De cadeaus dus uit de zak en onder de boom. Ieder jaar weer is het een feest. Toen ik nog thuis woonde, inmiddels 9 jaar geleden, stookten we de boel altijd op.

Zodra de boom stond lagen er een aantal pakjes onder. De dagen voor kerst rammelden we ons een slag in de rondte met de pakjes. Kon je iets horen? Of was het juist een zacht pakje? En voor wie zou het dan zijn? Zo spannend vond ik dat altijd, niet weten wat je krijgt. En ik moet eerlijk bekennen dat ik dit nog steeds vind. Niet weten wat er onder die boom ligt en dus dagen lang proberen te ontfutselen wat er nu in dat pakje zit. Ik roep dan altijd: 'wat leuk dat je dat horloge/jurkje/armbandje hebt gekocht', in de hoop dat mijn lief erin tuint. Dit gebeurt overigens zelden. Hij kan zijn lippen stijf op elkaar houden. Dus het is altijd wachten tot 25 december en dat duurt nog heeeel lang.

De kerstcadeaus kopen, het is ieder jaar weer een heel karwei om voor iedereen het juiste cadeau te bedenken. En als ik het dan eenmaal bedacht heb, dan is het nog knap lastig om het ook daadwerkelijk te vinden. Ik ben degene die de cadeaus verzorgt. Ik struin doorgaans een aantal dagen allerlei winkels af. Mijn vaders cadeau vind ik altijd moeilijk, die wil nooit iets en heeft alles al. Heel lief natuurlijk maar totaal onmogelijk om een cadeau voor de bedenken. Mijn zusje koopt steevast de Quote 500 voor hem. Ik denk dat ik dit jaar een opa-cadeau koop. Iets wat hij met Lynn kan gebruiken of als Lynn bij mijn ouders is. Maar wat dit precies moet worden weet ik nog niet.

Mijn 28e kerst

De Sint op zijn stoomboot weer naar Spanje, de kerst in aantocht. Alweer een jaar voorbij, wat gaat de tijd toch snel. Dit wordt mijn 28e en Lynn's tweede kerst, en ik hoop dat ze er iets meer van meekrijgt dan vorig jaar. Met ruim drie maanden is het lastig de kerst te begrijpen. Natuurlijk staan wij op de foto met Lynn bij de kerstboom en kreeg ze haar eerste kerstcadeaus in haar eerste kerstjurk. Maar ze heeft er niets van begrepen, laat staan bewust meegemaakt. Misschien dat ze er dit jaar meer mee bezig is. Ik zal er natuurlijk alles aan doen om haar net zo kerstgek te krijgen als ik zelf ben.

Om te beginnen staat al weken de radio op Sky Radio Christmas Station. Heerlijk al die kerstliedjes. Ik ben er al jaren dol op. Ja, het zijn altijd dezelfde nummers en nee de vernieuwde versies van oude nummers zijn het niet. Maar ik het maakt mij vrolijk. Ik heb uiteraard een aantal favorieten. 'All I want for Chrismas is you' van Mariah Carey blijft genieten. De mooiste twee vind ik 'Someday at Christmas' van Stevie Wonder en 'Do they know it's Christmas' door Band Aid. De leukste lied, en tevens per vandaag mijn ringtone, 'Feliz Navidad' van José Feliciano. Het ultieme kerstnummer wat mij betreft. Ik mompel al jaren de tekst mee, niet wetende wat ik nu eigenlijk zing, maar het klinkt zo gezellig.

Lynn danst vrolijk mee op de kerstmuziek. Ze klapt leuk mee als ze hoort dat er in nummers geklapt wordt. Maar ik ben wel enorm benieuwd naar haar reactie op de kerstboom. Ik vrees daarbij ook voor de boom. Als Lynn denkt dat ze eraan kan trekken ofwel erin kan klimmen dan vrees ik het ergste voor het leven van de boom. Maar goed, in het ergste geval gaat de boom om en gaan er ballen stuk. Dat is dan maar zo, er zijn ergere dingen op de wereld. Misschien is een omliggende boom juist wel de trend dit jaar. Ik ben benieuwd of ik, mocht het gaan gebeuren, ook zo kalm en nuchter kan reageren als ik nu schrijf. We zullen zien.

Pepernoten

Nog maar een paar dagen en dan verdwijnen ze weer uit de schappen. De pepernoten. Ik ben er dol op, op alle varianten van pepernoten en het snoep in het kader van de Sint. Je doet mij een groot plezier met strooigoed, met van die lekkere tumtummetjes, schuimpjes en snoephartjes. Ik ben zeker in voor de chocoladepepernoot, melk, wit en puur. De simpele kruidnoot vind ik ook lekker. Die kan je zo lekker stukbijten. De taaitaaipop vind ik ook smakelijk, net als marsepein.

Wat ik echt extreem lekker vind is gevuld speculaas. In een grote vlaag van verstandsverbijstering kan ik met gemak een plak opeten, wat dan weer resulteert in enorme gevulde billen. Maar ja, het is maar een korte periode per jaar, praat ik mijn gedrag goed. En ik loop toch hard, en sport toch elke zaterdag. Kortom, al zou er geen enkele reden voor goedpraten zijn, ik ben dol op het eten van gevuld speculaas. Lynn is het overigens roerend met mij eens. Met smaak hapt ze de koek met spijs weg. Met een beetje onmazzel eet ze meer dan mij lief is.

In het kader van de Sint kunnen de oude vertrouwde chocoladeletters niet wegblijven natuurlijk. Heerlijk vind ik die. Hierbij geldt wederom, melk, wit en puur. Ik vind het allemaal lekker. Lynn ook. Ze kan de chocolade lekker op sabbelen en lijkt wat betreft snoepen echt op haar moeder. Met gemak gaan de stukjes chocolade naar binnen. Mocht ze nu echt niets meer lusten kunnen we haar altijd nog groot brengen met speculaas en chocolade, en een kunstgebit. Want tegen al die zoetigheid blijft dat gebit niet eeuwig bestand.

Nee deel 2

Het woord nee. Schreef ik in juli nog een blog over het feit dat mijn lief en ik de hele dag door 'nee' zeggen, is het nu Lynn die 'nee' zegt. Nou ja, het is eerder een nè. Maar als ik zeg dat ze ergens mee op moet houden krijg ik de nè naar mijn hoofd gegooid. De brutaliteit! Maar zo enorm komisch. Overtuigd van haar mening schud ze er hevig nee bij. Puur toeval stuurt mijn vriendin drie dagen terug een filmpje van haar dochter die een duidelijke nee-demonstratie geeft op het moment dat haar vader vriendelijk vraagt of ze gaat slapen. Neeheehee was het antwoord in combinatie met overduidelijk nee-schudden.

Dit is natuurlijk om te gieren. Zo'n kleintje dat eens even de hakken in het zand zet. Mijn vriendin stuurde letterlijk 'oh nee... het is begonnen', en ik ben bang dat ze ernstig gelijk heeft. Want ik roep al ruim een half jaar 'nee' tegen Lynn bij alles dat in haar ogen zeer interessant is. Nee Lynn, niet de kattenbak in kruipen. Nee Lynn, niet de Ipad gooien. Nee Lynn, niet alleen de kaas van het broodje pulken. Nee Lynn, niet Pien aan haar staart meenemen. Nee Lynn, je hoeft niet alle schoenen uit de kast te halen en bij ons te brengen. Nee Lynn, niet staan op de stoel. Nee Lynn, niet op de televisie slaan. Alles is altijd 'nee'.

Je kan natuurlijk compleet pedagogisch verantwoord een hele uitleg geven. Of om in het 'omdenken' te denken, overal een positieve draai aan te geven. Maar als ik Lynn zou aanspreken met opbouwende kritiek is het kwaad allang geschied. Als ik zou zeggen: "Lynn, wat goed dat jij al je schoenen uit de kast kan halen en door je kamer kan slingeren. Maar nu moet mama alles weer opruimen en dat kost veel tijd. Dus wil je alsjeblieft niet meer je schoenen uit de kast halen schat?". Nou als ik dat gezegd heb, dat heeft Lynn in de tussentijd al vier paar schoenen uit haar kast gemikt en totaal geen aandacht besteed aan wat ik heb gezegd. Laat staan dat ze ernaar luistert. Je zou het een vorm van creativiteit kunnen noemen, maar het is tijdrovend.