Update

Zo'n maand of vijf geleden blogde ik voor het laatst. Te druk, te weinig tijd en rust. Werken, dochterlief, vriendlief maar vooral de zwangerschap die ditmaal meer energie vergde. Weinig tot geen rust in hoofd en lijf. De onrustige benen speelden weer op dus stilzitten was niet één van mijn favoriete houdingen. Uren heb ik doorgebracht op mijn blauwe gymbal, heen en weer wiegend om dat irritante gevoel tegen te gaan. Op zich niet het einde van de wereld natuurlijk, maar bloggen kwam er dus niet van.

Het kwam overigens niet door gebrek aan onderwerpen. Want met een peuterpuber, vreselijk woord maar het is écht zo, in huis gebeurt er elke dag wel iets. Of dit nu valt binnen de categorie hilarisch of doffe ellende, er is altijd reuring in huis. Ook als zwangere had ik genoeg om over te bloggen. De zwangerschapsbingo kwam regelmatig voorbij. Nee het is geen tweeling, ja ik weet ook wel dat mijn buik enorme vormen aanneemt en nee we weten niet wat het wordt. Maar ik had er simpelweg te kracht niet voor om het te schrijven.

In de afgelopen vijf maanden heb ik best een aantal mijlpalen bereikt. Mijn tweede boek 'Pieter en Sofie wonen (begeleid) zelfstandig' kwam 27 februari uit. Een boek met ervaringsverhalen voor mensen met een verstandelijke beperking. Ik ben trots op het resultaat en hoop natuurlijk dat het veel gelezen wordt. Daarnaast heb ik de respectabele leeftijd van 30 weten te bereiken op 17 april. Geen twintiger meer maar dertiger. Ik heb wel nog even getwijfeld of ik niet gewoon voor altijd 29 blijf, maar ach 30 is het nieuwe 20 toch?!

Opa oma eiland

De afgelopen weken waren een tikkeltje hectisch waardoor bloggen er even niet in zat. De welbekende kerstdrukte naast drukte op mijn werk. Op mijn werk betekent de kerstperiode juist langere diensten omdat de cliënten allemaal vrij zijn. In die periode zijn er ook allerlei borrels, feestelijke activiteiten en het inslaan van de kerstcadeaus. En daarnaast stond natuurlijk het Glazen Huis ook nog eens in Haarlem waar ik toch echt even wilde gluren. Kortom, decemberhysterie alom.

De kerstdagen zien er al jaren hetzelfde uit. Op eerste kerstdag bivakkeren we bij mijn ouders en op tweede kerstdag zijn we bij mijn schoonouders inclusief de rest van de schoonfamilie. Het voordeel is eigenlijk dat ik nooit enorme kooktaferelen uit hoef te halen. Mijn moeder zorgt op eerste kerstdag altijd voor een heerlijk diner. En laat ik eerlijk zijn, dat kan ze als de beste. Ze verzint ieder jaar weer iets anders lekkers. Wel zijn er een aantal vaste onderdelen zoals de peertjes die ze als geen ander maakt. En dit jaar mocht ik gewoon lekker aanschuiven zei mijn mam. Zo'n drukke agenda en steeds groter groeiende buik heeft zeker zo zijn voordelen.

Kerstavond staat normaal gesproken in het teken van kerstliedjes zingen op de Grote Markt. Maar los van het Glazen Huis dat daar stond waardoor het niet doorging, moest ik werken. Ik had een leuk driegangendiner bedacht en gemaakt. 's Avonds natuurlijk de ontknoping van het Glazen Huis dat we in spanning keken. Het blijft bijzonder dat er zo vreselijk veel geld opgehaald wordt voor een prachtig doel. Dat allerlei mensen vinden dat er dan eerst een gekeken moet worden naar doelen en armoede in eigen land negeer ik, want als je dat zo belangrijk vindt start dan een actie in plaats van een goed doel afkraken op de hoeveelheid geld die binnengehaald wordt.

Peuterspeelzaal

Het is zover, Lynn gaat naar de peuterspeelzaal. Kleine meisjes worden groot. Vanaf januari mag ze twee keer per week een ochtend naar Dikkie Dik, de peuterspeelzaal bij ons om de hoek. Ik had haar al ingeschreven maar er was nog geen plek. Nu dus wel, leuk want ze leek er wel aan toe te zijn. Mijn lief werd gebeld of Lynn deze week twee keer een uurtje kon komen spelen. Dan kan ze vast wennen aan de juffen en de kinderen op de groep. Spannend.

Afgelopen dinsdag was het zover. Ik sjeesde 's ochtends uit mijn werk om op tijd thuis te zijn zodat we samen Lynn naar de peuterspeelzaal konden brengen. Toen ik mijn huis binnen stapte stond ze al klaar. Midden in de hal. 'Mama, Lynn kindjes spelen. Papa en mama even weg, straks terug.' Mijn lief had haar duidelijk goed ingelicht over wat er stond te gebeuren. En aan de glimlach op haar gezicht kon ik zien dat ze er zin in had.

Jas aan, tas op haar rug en hopsakee daar ging mevrouw de deur uit. Ik besefte me hoe snel ze eigenlijk groot wordt, en hoe vreselijk trots ik ben op mijn kleine grote dame die zo zelfstandig eens even de deur uit ging 'spelen met kindjes'. Ze liep voor ons uit naar de peuterspeelzaal die ik letterlijk vanaf mijn balkon kan zien. Lekker dichtbij, praktisch en ook nog eens een goed aangeschreven peuterspeelzaal. Wat wil een mens nog meer? Nou dat Lynn het ook leuk vindt natuurlijk.

Mooooooie boom

De Sint is koud het land uit en overal zie je kersttaferelen verschijnen. Ik ben al zolang als ik weet gek op de kerst. De gezellige sfeer en heerlijke muziek, ik vind het een heerlijke tijd. Ik kan doorgaans niet wachten met het opzetten van de kerstboom, maar gun de man uit Spanje een rustig vertrek. Lynn zegt keurig sinds zaterdagochtend 'Sinterklaas terug Spanje mama, met stoomboot en Pieten'. En zo is het. Maar zodra de man op zijn boot zit wil ik mijn boom opzetten.

Die boom is ieder jaar een hele organisatie, want ik wil geen kunstboom. Overtuigingen als, praktisch, valt niet uit, eenmalige uitgave en niet in de rij voor een beetje mooie boom veeg ik hard van tafel. Want er is niets lekkerder als binnenkomen in een huiskamer met een echte kerstboom, dat ruikt zo heerlijk. En ja, een kerstboom verliest nu eenmaal zijn naalden. Maar die extra keren stofzuigen heb ik er graag voor over. Dat ik de naalden medio juni nog terugvind negeer ik gewoon.

Maar zo'n echte boom moet natuurlijk in huis gehaald worden. Mijn lief bemoeid zich doorgaans niet met mijn kerstgekte, maar hij is een kei in het uitzoeken van een mooie kerstboom. Hij pikt er altijd de mooiste uit en kan hem met gemak in de auto tillen en in huis neerzetten. Dat is dus zijn bijdrage. Een boom uitzoeken, naar huis brengen en hem in de standaard neerzetten. Zo ook afgelopen zaterdag, en hij zocht weer een knappe boom uit.

Polititeagent

Als ik 's ochtends opsta vraag ik mij soms af of ik door de nacht heen een ander beroep heb gekregen, namelijk dat van politieagent. Lynn kruipt vaak eerst nog even bij mij (ons) in bed omdat ik niet zo'n vroege vogel ben en het heerlijk vind om nog even na te snoezelen. Neus tegen neus vallen we dan vaak nog even in slaap. Als madame er dan echt genoeg van heeft bekleed ik mijn nieuwe functie.
Ik mis alleen de fluit en pet, maar ik verkondig continue 'nee' en 'niet doen'.

Een kleine voorstelling van zo'n gesprek? Lynn gaat uit protest dat ik niet meteen reageer op het 'nu broodje maken' boven op mijn hoofd zitten. Ik: 'Lynn, je kan niet zomaar op mama's hoofd gaan zitten, dat doet pijn.' Lynn: 'ja mag wel mama, nu broodje maken?.' Ik: 'Lynn dan zal je eerst van mijn hoofd af moeten gaan, anders kan ik niet opstaan.' Lynn staat vervolgens op en klimt van het bed af. 'Mamaaaaaaaaaa nu broodje maken.' En over is het met de rust.

Ze wandelt rechtstreeks naar de kast en antwoord op mijn vraag wat ze op brood wil 'pepernootjes'. Ik: 'Lynn, pepernootjes mogen niet op brood. Jam of Pindakaas?'. Lynn: 'Chocopastaaaaaaaaa'.
Uiteindelijk, na het moeten terugzetten van de chocopasta, stemt ze in met Jam. Ik: 'Wat wil je drinken? Thee of water?'. Lynn (hevig glimlachend): Limonade'. Ik: 'Water of thee Lynn? Limonade mag vanmiddag'. Lynn(nog altijd glimlachend): 'Sappie?' Ik: 'Mama neemt thee, wil je ook lekker een kopje thee?' Lynn: 'ja lekker thee'. Waarom dit gehele gesprek niet meteen kan in een 'ja mama broodje jam en kopje thee' variant is mij onduidelijk. Grappig vind ik het zeker wel, want ze is niet op haar achterhoofd gevallen wat dat betreft.

Schoen zetten

Het zetten van je schoen is toch een legendarisch moment. Ik weet dat ik het altijd enorm spannend vond. Bakje water en een wortel voor het paard, een tekening voor Sinterklaas en flink liedjes zingen bij de open haard in de hoop dat hij het kon horen. En natuurlijk hopen dat de Sint langs zou komen en een cadeautje achter zou laten in mijn schoen.

Als ik dan 's ochtends wakker werd, half stuiterend van spanning en ongeduld, ging ik zo snel mogelijk naar beneden om te kijken of en wat er in mijn schoen zat. Ik kan me nog zo herinneren dat het zo vreselijk spannend was, dat moment van de woonkamer inlopen en zien dat er iets lag. Ik mocht niet elke dag mijn schoen zetten uiteraard, maar als ik hem mocht zetten, zat er altijd iets in.

Ik zag vorige week tijdens een Sinterklaasjournaal dat een jongetje een vraag stelde aan de Hoofdpiet. Of hij iedere dag zijn schoen mocht zetten. De Piet zei dat hij best elke dag zijn schoen mocht zetten. Toen ik mij afvroeg hoe de Hoofdpiet nu deze uitspraak kon doen, zei hij er snel achteraan dat hij niet moest verwachten dat er ook elke dag een cadeau in zou liggen, de grapjas.

Broem broem

Het is wat al die verschillende voertuigen uit elkaar houden. Lynn kan bij ieder voertuig wel een geluid maken. De fiets is tringeling, de motor dan wel scooter is broem broem, de auto is toet toet en de trein is tsjoeke tsjoeke toet toet. Een knap staaltje geluiden nabootsen als je het mij vraagt.
We hebben, op de trein na, van bovenstaande voertuigen een kindvriendelijke variant huis.

Het houten loopfietsje met vieren wielen is degene die al een hele tijd mee gaat. Lynn sjeest ermee op volle toeren door het huis. Tenen en andere uitstekende objecten zijn niet veilig als madame zich op haar fietsje bevindt. Naast het fietsen zelf gebruikt Lynn de fiets ook regelmatig als bijzettafel voor bekers of bakjes met fruit. Ook als stalling voor poppen en knuffels of om er verkeerd om op te gaan zitten en hem als verkapte stoel op wielen te gebruiken. Multifunctioneel dus.

Van mijn schoonzus kregen we een rode BMW. Een minivariant met een ware toeter op het stuur. Lynn vindt de auto helemaal leuk. Ook hiermee scheurt ze door het huis. Uiteraard heeft de auto vier wielen dus de kans dat ze omvalt is vrij klein. Aan de andere kant is de rijstijl van Lynn dusdanig dat ze best eens uit de bocht zou kunnen vliegen. Van wie ze dat heeft? Geen flauw idee...

Papegaaien

Dat Lynn kletst en tettert is inmiddels wel duidelijk. Maar dat papegaaien wat ze doet loopt werkelijk de spuigaten uit, een echte papegaai is er niets bij. Eerst was het nog onschuldig papegaaien op de momenten dat ik vroeg of ze iets ook kon zeggen. Dan zeg ik welke boodschappen we allemaal nodig hebben en vraag ik even later of Lynn nog weet wat we nodig hebben. Ze kan dan doorgaans wel wat herhalen van wat ik opgenoemd had.

Ik vraag haar vaak lange of moeilijke woorden die ik zeg te herhalen. Nu is ze daarin een beetje selectief. Alsjeblieft is nog altijd Ablieblieft terwijl ze na het proeven van één pepernoot keurig pepernootjes kan zeggen. Okidoki is okidokidoki maar Sinteklaas wordt zonder hapering uitgesproken.

Naast lange woorden kan ze ook steeds meer zinnetjes maken. Was het eerst Lynn sap, nu zegt ze mamaaaa Lynn sap ablieblieft. Aandoenlijk vind ik, zeker omdat het lieflijk klinkende stemmetje een zeer gerichte missie is. Als het antwoord namelijk 'nee' is, kan je de klok erop gelijk zetten dat ze het op een krijsen zet en zeer theatraal naar de grond valt. Lynn ook koekje is ook een vaak gebruikte zin.

Schrijf een reactie

Schrijf een reactie of voeg commentaar toe. Op nieuwssites maar ook op Facebook staat deze zin in het vakje waar je jouw reactie achter kunt laten. Het nodigt uit om iets te schrijven, iets te zeggen over wat er geplaatst is. Daar waar het voorheen kritische commentaren waren of leuke reacties lijkt men tegenwoordig alleen nog maar negatieve reacties achter te kunnen laten. Iets waar ik persoonlijk steeds meer genoeg van krijg.

Vroeger, ja ook ik leefde in een tijdperk zonder mobiele telefoons en internet, was online commentaar geven niet aan de orde want online bestond niet. In mijn pubertijd werd internet razend populair met sites als MSN en Hyves. Sites om contacten te leggen of te onderhouden. Uren heb ik online gechat met vrienden en vriendinnen zonder al teveel commentaar of negatieve uitingen. Ik weet dat online pesten toen ook aan de orde was, maar vandaag de dag lijkt de sfeer online steeds grimmiger te worden.

Dat internet en sociale media positieve kanten hebben is wel duidelijk. Je kunt jezelf, net als ik, tegenwoordig heel makkelijk online presenteren. Dit kan via een blog maar bijvoorbeeld ook door een pagina aan te maken bij Facebook waarbij je snel en simpel je eigen zaak of in mijn geval boekenreeks kunt presenteren. Handig en leuk natuurlijk. Het nadeel van internet is dat het steeds meer mensen ongegeneerd en onnadenkend commentaar geven op zaken waar ze geen verstand van hebben of simpelweg om mensen te kwetsen.

Sinteklahaaaaas

Lynn is natuurlijk al twee, maar de eerste twee Sinterklaasjaren heeft ze niet bewust meegemaakt. Ze was te klein om het te snappen. Maar dit jaar wel. Als ik Lynn een hint wil geven over iets wat ik bedoel zeg ik vaak de eerste paar letters van een woord. Zo zei ik van de week. 'Weet je wie er zaterdag in Nederland aankomt? Sinter...'. In plaats van Klaas zei Lynn heel enthousiast Maarten. Verwarrend al die Sinten.

Na een paar keer oefenen zat de Sinter.... Klahaaaaas er goed in. Ik was wel ontzettend benieuwd of ze het ook daadwerkelijk leuk zou vinden. Al die Pieten in welke kleur dan ook. In de ochtend stemden we af op Nederland 1. De officiële intocht van Sinterklaas. Zelfs met 29 jaar heeft het iets bijzonders die intocht. Wat zou er nu toch weer fout gaan en hoe gek zouden de Pieten doen?

Lynn vond het allemaal erg interessant en ik vond het zoals altijd erg grappig. Mijn absolute favoriet is Paniekpiet. Hulde aan de persoon die Paniekpiet in het leven heeft geroepen. Maar alle Pieten hebben zo hun eigen kwaliteit. Vroeger was vooral Wegwijspiet degene die zorgde voor lachwekkende taferelen. Tegenwoordig heb je er zoveel meer.