De bibliotheek bezoek ik regelmatig sinds Lynn boeken leuk vindt. Ik ben eigenlijk altijd al gek geweest van de bibliotheek, simpelweg omdat ik gek ben op boeken en vooral als er wanden en kasten vol van zijn. Dan ben je bij de bieb natuurlijk aan het goede adres. Ik had vroeger zelf ook een lidmaatschap. Maar toen ik op mijzelf ging wonen, bijna tien jaar geleden, verhuisde ik van woonplaats en nam ik geen nieuw abonnement. Dit was overigens nog in het tijdperk dat je informatie voor werkstukken en spreekbeurten alleen in boeken bij de bieb kon vinden. Internet was er, toen ik op basisschool zat, nog niet. Op de middelbare school begon dat pas echt.
Dat ik nooit een abonnement heb genomen toen ik naar Haarlem verhuisde had tal van redenen. Ik ging studeren dus had geen tijd om 'ontspannen' boeken te lezen. Of dit nu met studeren te maken had of juist met het studieontwijkende stapgedrag weet ik niet precies meer. Alle boeken die ik nodig had voor mijn studie hadden ze niet bij de bibliotheek dus daar hoefde ik het niet voor te doen. En natuurlijk kostenbesparende redenen om goed rond te kunnen komen van mijn studiefinanciering en mijn bijbaan. Ik zie net dat een lidmaatschap voor een jaar €37,- kost, dus ook weer niet de grootste kostenpost.
Maar voor Lynn is de bieb gratis totdat ze 18 wordt. En zolang ik er invloed op kan uitoefenen, zal ik dat zeker doen. Lezen is leuk en opvoedkundig buitengewoon verantwoord. Lynn vindt uiteraard Nijntje erg leuk. Maar ze is ook dol op de boekjes met dieren en voorwerpen waar stukjes vacht of rubber in zitten zodat ze het ook kan voelen. Als we vragen de poes of hond aan te wijzen kan ze dat prima. Ze wrijft dan ook altijd hevig over het stukje stof dat op de poes of hond zit. Lekker zacht. Maar de biebboeken moeten natuurlijk na drie weken ook weer terug. En dat is altijd even stressen.
vrijdag 31 januari 2014
dinsdag 28 januari 2014
Inspiratie
Inspiratie, een woord met zoveel inhoud en voor ieder een andere betekenis. Inspiratie vindt ook op zoveel verschillende plekken en manieren plaats. De inspiratiebron voor het werk dat je doet kan wel heel anders zijn de inspiratiebron die je hebt als sporter, ouder, muzikant of blogger. Wordt de één geïnspireerd door zijn overgrootvader die ooit ook hoog voetbalde wordt de ander juist geïnspireerd omdat nog niet eerder iemand in de familie topsporter was.
Inspiratie is niet noodzakelijk om dagelijkse taken uit te voeren. Ik kan prima mijn baan uitvoeren zonder inspiratie. Maar dat ik mijn baan vele malen leuker vind omdat ik dit doe met een achterliggende gedachte is voor mij wel belangrijk. Mijn baan maakt mij ook tot wie ik ben als social worker, maar ook als mens. Ik ben nu eenmaal een zorger en dat is wat ik in mijn baan kan doen. Ik werk met een doelgroep die prima is opgewassen tegen mijn flauwe grappen en humor. Ik werk met mensen die wel degelijk dingen kunnen leren en kunnen groeien. Een doelgroep die mij in de maling neemt en mij een spiegel voorhoudt. Een doelgroep die mij weet te inspireren en mij bewust maakt van het geluk dat soms in de kleinste hoeken schuilt.
Ik vergeet nooit dat mijn lief zijn achillespees afscheurde en met zijn been in het gips moest. Los van het feit dat dit natuurlijk enorm onhandig was, zeker omdat we op het huis van mijn ouders pasten met de honden en katten erbij, was het voor mijn lief heel vervelend dat hij een periode uitgeschakeld was voor zijn geliefde voetbal. Toen ik op mijn werk aan de bewoners vertelde dat mijn lief in het gips zat kwam één van de jongens met een oplossing. Omdat mijn lief nu ook 'gehandicapt' was, mocht hij wel met zijn G-voetbalteam meespelen, totdat hij weer bij zijn eigen club terecht kon en genezen was. Dat is nu precies waarom ik mijn werk zo leuk vind!
Inspiratie is niet noodzakelijk om dagelijkse taken uit te voeren. Ik kan prima mijn baan uitvoeren zonder inspiratie. Maar dat ik mijn baan vele malen leuker vind omdat ik dit doe met een achterliggende gedachte is voor mij wel belangrijk. Mijn baan maakt mij ook tot wie ik ben als social worker, maar ook als mens. Ik ben nu eenmaal een zorger en dat is wat ik in mijn baan kan doen. Ik werk met een doelgroep die prima is opgewassen tegen mijn flauwe grappen en humor. Ik werk met mensen die wel degelijk dingen kunnen leren en kunnen groeien. Een doelgroep die mij in de maling neemt en mij een spiegel voorhoudt. Een doelgroep die mij weet te inspireren en mij bewust maakt van het geluk dat soms in de kleinste hoeken schuilt.
Ik vergeet nooit dat mijn lief zijn achillespees afscheurde en met zijn been in het gips moest. Los van het feit dat dit natuurlijk enorm onhandig was, zeker omdat we op het huis van mijn ouders pasten met de honden en katten erbij, was het voor mijn lief heel vervelend dat hij een periode uitgeschakeld was voor zijn geliefde voetbal. Toen ik op mijn werk aan de bewoners vertelde dat mijn lief in het gips zat kwam één van de jongens met een oplossing. Omdat mijn lief nu ook 'gehandicapt' was, mocht hij wel met zijn G-voetbalteam meespelen, totdat hij weer bij zijn eigen club terecht kon en genezen was. Dat is nu precies waarom ik mijn werk zo leuk vind!
zondag 26 januari 2014
Jeugd van tegenwoordig
'De jeugd van tegenwoordig'. Dat vind ik toch wel één van de leukste uitspraken die er bestaan. Het liefst op een flink gepikeerde toon gezegd door een ouder (lees een ieder boven de 65) persoon. Ik vergeet nooit meer de opa van een vriendje die ooit zei echt niet bang te zijn voor die bijdehante rotventjes. Want die jeugd van tegenwoordig, die wist niet meer wat respect voor ouderen inhield. Er werd niet meer opgestaan in de bus of trein en met 'u' aangesproken worden zat er al helemaal niet meer in. Een schande was het.
Laat ik nu net zo'n ouderwets opgevoed geval zijn dat dus wel voor oude mensen opstaat in de bus of trein. Ik ben altijd als de dood dat zo'n oud mens door de bus vliegt als de chauffeur niet het geduld heeft om even te wachten totdat ze gaan zitten. Maar ik ben dus ook iemand die de buschauffeur keurig gedag zegt bij het in- en uitstappen. Net zoals ik, als ik een winkel binnen loop, ook goedemorgen dan wel middag zeg.
Simpelweg manieren zou je zeggen, maar zo vanzelfsprekend is het groeten van een buschauffeur niet meer.
Ik word wel eens vreemd aangekeken als ik bij mij in de buurt passanten groet. Niet meer dan normaal denk ik dan. Maar ook ik zie wel dat men tegenwoordig weinig oog heeft voor de buurt en mensen om zich heen. Eigen gezin en het eigen drukke bestaan maken het lastig om nog te letten op de omgeving. Ik maak mij hier ook schuldig aan, al probeer ik met man en macht te voorkomen dat ik geen flauw idee heb wie mijn buren zijn en vervreemd van de buurt. Mijn lief is een kei in het opmerken van veranderingen. Als de buren een nieuwe auto hebben ziet hij dat meteen. Ik heb daar een maand of drie voor nodig bij wijze van spreken.
Laat ik nu net zo'n ouderwets opgevoed geval zijn dat dus wel voor oude mensen opstaat in de bus of trein. Ik ben altijd als de dood dat zo'n oud mens door de bus vliegt als de chauffeur niet het geduld heeft om even te wachten totdat ze gaan zitten. Maar ik ben dus ook iemand die de buschauffeur keurig gedag zegt bij het in- en uitstappen. Net zoals ik, als ik een winkel binnen loop, ook goedemorgen dan wel middag zeg.
Simpelweg manieren zou je zeggen, maar zo vanzelfsprekend is het groeten van een buschauffeur niet meer.
Ik word wel eens vreemd aangekeken als ik bij mij in de buurt passanten groet. Niet meer dan normaal denk ik dan. Maar ook ik zie wel dat men tegenwoordig weinig oog heeft voor de buurt en mensen om zich heen. Eigen gezin en het eigen drukke bestaan maken het lastig om nog te letten op de omgeving. Ik maak mij hier ook schuldig aan, al probeer ik met man en macht te voorkomen dat ik geen flauw idee heb wie mijn buren zijn en vervreemd van de buurt. Mijn lief is een kei in het opmerken van veranderingen. Als de buren een nieuwe auto hebben ziet hij dat meteen. Ik heb daar een maand of drie voor nodig bij wijze van spreken.
donderdag 23 januari 2014
Oppas gezocht... en gevonden.
Plaatste ik vorige week maandag mijn oproep op oppassen.nl, had ik hier dinsdagochtend al 12 reacties op. En er bleven maar reacties komen. Ik had zelf intussen al drie meiden een bericht gestuurd of ze beschikbaar waren en die reageerden ook allemaal. Helaas waren er twee inmiddels niet meer beschikbaar dan wel niet beschikbaar op dinsdag. Maar hoe moest ik nu tussen al deze meiden, en één jongen, de juiste oppas zien te plukken? Zoveel namen, leeftijden, beroepen en foto's.
Ik begon bij het reageren op één van de meiden die ik zelf een bericht had gestuurd. Ze is 24 jaar, heeft veel ervaring met oppassen en heeft een PW (pedagogisch medewerker) diploma. Ze heeft eindeloos geduld en is ook voor losse avonden beschikbaar. Ik maakte een afspraak om kennis te maken. Toen we, Lynn en ik, de deur open deden kreeg Lynn een big smile op haar gezicht, dat was het eerste pluspunt. J. vertelt vier dagen per week op te passen bij een gezin met drie kinderen waarvan ook een kindje van net 1 jaar.
Tijdens het gesprek haalt Lynn alle trucs die ze kent tevoorschijn. Tong uitsteken, klappen, oren en neus aanwijzen, dansen en lachen. Maar na een half uur is ze moe en begint ze lekker te drammen. Lynn liet zich theatraal vallen en begonnen te huilen. Slaande bewegingen naar de grond voorgegaan door de stervende zwaan. En J. bleef rustig zitten kijken en meldde dat het van die leuke fases zijn waar ze doorheen gaan. Ze verzekerde mij dat het ook wel weer over ging en verlegde de aandacht van Lynn naar mij. Kijk dat moet ik hebben. Een oppas die opgewassen is tegen het dwarse brein van mijn kleine meid.
Ik begon bij het reageren op één van de meiden die ik zelf een bericht had gestuurd. Ze is 24 jaar, heeft veel ervaring met oppassen en heeft een PW (pedagogisch medewerker) diploma. Ze heeft eindeloos geduld en is ook voor losse avonden beschikbaar. Ik maakte een afspraak om kennis te maken. Toen we, Lynn en ik, de deur open deden kreeg Lynn een big smile op haar gezicht, dat was het eerste pluspunt. J. vertelt vier dagen per week op te passen bij een gezin met drie kinderen waarvan ook een kindje van net 1 jaar.
Tijdens het gesprek haalt Lynn alle trucs die ze kent tevoorschijn. Tong uitsteken, klappen, oren en neus aanwijzen, dansen en lachen. Maar na een half uur is ze moe en begint ze lekker te drammen. Lynn liet zich theatraal vallen en begonnen te huilen. Slaande bewegingen naar de grond voorgegaan door de stervende zwaan. En J. bleef rustig zitten kijken en meldde dat het van die leuke fases zijn waar ze doorheen gaan. Ze verzekerde mij dat het ook wel weer over ging en verlegde de aandacht van Lynn naar mij. Kijk dat moet ik hebben. Een oppas die opgewassen is tegen het dwarse brein van mijn kleine meid.
zaterdag 18 januari 2014
Een ongeluk zit in een klein hoekje
Dat mijn motoriek niet helemaal 100% is, dat heb ik altijd al geweten. Altijd struikelen, vallen, dingen laten vallen, stoten, omstoten en botsen. Mijn ouders hebben het overigens nooit onder stoelen of banken geschoven. Je motoriek is licht gestoord werd altijd gezegd. Dus dat is een kwestie van accepteren en doorgaan. Als ik weer eens iets laat vallen dan wordt er vaak 'verrassend' geroepen. Onhandig ben ik altijd geweest en dat ben ik nog steeds. Ik knoei ook altijd en sta hierom bekend. Op mijn werk zeggen ze dat ik het meeste knoei van alle begeleiders, maar wel heel lekker kook.
De mate van mijn onhandigheid is wisselend. Zo laat ik dagelijks, vaak meerdere keren per dag, dingen vallen. Mijn telefoon laat ik regelmatig glippen, wat mij dan ook meteen een hartverzakking oplevert. Zo vervelend als dat scherm te barsten valt. Bij het ontbijt laat ik vaak de hagelslag vallen, gelukkig wel vaak met het lipje naar binnen. Ik stoot mijn glazen om, laat tassen vallen en schop regelmatig tegen het waterbak van de katten. Ik stoot altijd overal mijn grote tenen en knal vaak met mijn hoofd tegen openstaande keukenkastjes.
Ik struikel dagelijks over alles dat ook maar even afwijkt van het gewone pad. Een opstaande tegel, een oneffenheid in de vloer, een simpele drempel die ik over het hoofd zie, ik vlieg er altijd overheen. En als dat alles niet gebeurt kan ik ook over mijn eigen voeten struikelen. Naast struikelen ben ik ook steengoed in botsen. Vooral deurposten moeten het vaak ontzien. Dan neem ik de bocht net te kort en dan loop ik er tegenaan.Ik rende ooit heel hard tegen een paal aan omdat ik achterom keek tijdens het rennen. Ook trachtte ik ooit een takje dat tussen mijn wiel zat eruit te schoppen. Dit resulteerde in een enorme smak omdat mijn voet tussen mijn spaken bleef haken.
De mate van mijn onhandigheid is wisselend. Zo laat ik dagelijks, vaak meerdere keren per dag, dingen vallen. Mijn telefoon laat ik regelmatig glippen, wat mij dan ook meteen een hartverzakking oplevert. Zo vervelend als dat scherm te barsten valt. Bij het ontbijt laat ik vaak de hagelslag vallen, gelukkig wel vaak met het lipje naar binnen. Ik stoot mijn glazen om, laat tassen vallen en schop regelmatig tegen het waterbak van de katten. Ik stoot altijd overal mijn grote tenen en knal vaak met mijn hoofd tegen openstaande keukenkastjes.
Ik struikel dagelijks over alles dat ook maar even afwijkt van het gewone pad. Een opstaande tegel, een oneffenheid in de vloer, een simpele drempel die ik over het hoofd zie, ik vlieg er altijd overheen. En als dat alles niet gebeurt kan ik ook over mijn eigen voeten struikelen. Naast struikelen ben ik ook steengoed in botsen. Vooral deurposten moeten het vaak ontzien. Dan neem ik de bocht net te kort en dan loop ik er tegenaan.Ik rende ooit heel hard tegen een paal aan omdat ik achterom keek tijdens het rennen. Ook trachtte ik ooit een takje dat tussen mijn wiel zat eruit te schoppen. Dit resulteerde in een enorme smak omdat mijn voet tussen mijn spaken bleef haken.
donderdag 16 januari 2014
My name is what?
Jawel hij is er weer. De lijst met meest bizarre namen van 2013. Er wordt jaarlijks door het SVB een lijst gemaakt met alle namen die aan kinderen gegeven zijn. Hiermee kunnen ze natuurlijk de top 20 van jongens- en meisjesnamen opstellen. Maar naast het vaststellen van de populairste namen, komen hiermee ook de meest bizarre namen tevoorschijn. Het blijft mij verbazen dat namen worden toegestaan en ouders dit werkelijk weten te bedenken. Ik ben 28 jaar en kan sommige namen niet uitspreken, hoe moet een kind dit dan wel voor elkaar krijgen?
Lynn staat in de huidige top 20 op nummer 15. Niet heel origineel dus maar een naam waar ze met een gerust hart de rest van haar leven mee door kan. Het kan je smaak niet zijn, maar het is een bekende naam. Een naam die geen vraagtekens oproept over hoe je het uit dient te spreken. Je zou het nog verkeerd kunnen schrijven, maar dat is niet van levensbelang. Dit was voor mijn lief en mij ook belangrijk toen we namen bedachten voor onze baby. Het moet uitspreekbaar zijn zonder moeilijke spelling. We hebben zelf altijd last van onze eigen namen die verkeerd worden uitgesproken of geschreven.
Je hebt ook ouders die kiezen voor het tegenovergestelde. Die kiezen voor apart, uniek, een naam die nog niemand heeft. Wat ze zich volgens mij vergeten af te vragen is de reden dat nog nooit iemand die naam kreeg. Waarschijnlijk omdat het te moeilijk is om uit te spreken, dan wel onschrijfbaar is. Je hebt ook mensen die een minder originele naam willen geven maar er een andere schrijfwijze op loslaten waardoor het weer uniek moet zijn. Geen Joe maar Djó. Geen Melanie maar Mellenie. Geen Leroy maar Lieroi. Maarten van der Meer is namen deskundige en schreef een blog over de 25 bizarste kindernamen van 2013. Overigens is de rest van zijn site zeer vermakelijk. Zo ook de blog over de namen van kinderen van bekende Nederlanders. Hij vergat wel Goud Pardoel te noemen.
Lynn staat in de huidige top 20 op nummer 15. Niet heel origineel dus maar een naam waar ze met een gerust hart de rest van haar leven mee door kan. Het kan je smaak niet zijn, maar het is een bekende naam. Een naam die geen vraagtekens oproept over hoe je het uit dient te spreken. Je zou het nog verkeerd kunnen schrijven, maar dat is niet van levensbelang. Dit was voor mijn lief en mij ook belangrijk toen we namen bedachten voor onze baby. Het moet uitspreekbaar zijn zonder moeilijke spelling. We hebben zelf altijd last van onze eigen namen die verkeerd worden uitgesproken of geschreven.
Je hebt ook ouders die kiezen voor het tegenovergestelde. Die kiezen voor apart, uniek, een naam die nog niemand heeft. Wat ze zich volgens mij vergeten af te vragen is de reden dat nog nooit iemand die naam kreeg. Waarschijnlijk omdat het te moeilijk is om uit te spreken, dan wel onschrijfbaar is. Je hebt ook mensen die een minder originele naam willen geven maar er een andere schrijfwijze op loslaten waardoor het weer uniek moet zijn. Geen Joe maar Djó. Geen Melanie maar Mellenie. Geen Leroy maar Lieroi. Maarten van der Meer is namen deskundige en schreef een blog over de 25 bizarste kindernamen van 2013. Overigens is de rest van zijn site zeer vermakelijk. Zo ook de blog over de namen van kinderen van bekende Nederlanders. Hij vergat wel Goud Pardoel te noemen.
dinsdag 14 januari 2014
Babysitter
Het is wat, een goede babysitter dan wel oppas vinden. Ik was vroeger zelf oppas. Toen ik een jaar of 14 was. Oppassen op kleinere kindjes in de leeftijd van 5-10 jaar. Leuke kinderen die mij doorgaans flink in de maling wisten te nemen. Ik heb menig zaklamp uit menig kussensloop moeten trekken om te zorgen dat de kleine draken gingen slapen. Ik heb zelfs ooit een hele staande lamp mee naar beneden genomen om te zorgen dat de jongen in kwestie niet meer kon lezen. Waar hij toen overigens ook om kon lachen.
Ik was best goed in oppassen. Soms lagen de kinderen al te slapen als ik kwam, dan was het helemaal een eitje. Beetje televisie kijken en op de bank hangen. Dit was overigens in het tijdperk voor de mobiele telefoon en internet. Dus niet lekker chatten, surfen, Facebooken, mailen of bloggen. Oppassen was niets meer dan een avondje zitten en zappen. Keurig wachten totdat de ouders in kwestie weer thuis waren en dan werd ik meestal weer naar huis gebracht. Ik weet niet meer precies wat ik daar nu mee verdiende, maar ik vond het altijd makkelijk geld verdienen. Niet de hoofdprijs, maar het was ook simpel werk.
De kinderen waar ik oppaste waren doorgaans heel braaf en gezellig. Geen baby's, dus ook geen vieze stinkluiers of krijsende taferelen. Nee kindjes die je simpelweg zegt dat het nu echt afgelopen is en ze nu dienen te gaan slapen. Meestal matste ik ze qua tijd. Als ze eigenlijk om 19.45 uur in bed moesten liggen mocht het van mij best 20.30 uur worden. Het mooiste vond ik dan altijd dat ik kon zeggen dat ik ze langer op had laten blijven maar ze dan dus nu echt wel moesten gaan slapen. Chantage van de bovenste plank maar garantie van slapen en rust.
Ik was best goed in oppassen. Soms lagen de kinderen al te slapen als ik kwam, dan was het helemaal een eitje. Beetje televisie kijken en op de bank hangen. Dit was overigens in het tijdperk voor de mobiele telefoon en internet. Dus niet lekker chatten, surfen, Facebooken, mailen of bloggen. Oppassen was niets meer dan een avondje zitten en zappen. Keurig wachten totdat de ouders in kwestie weer thuis waren en dan werd ik meestal weer naar huis gebracht. Ik weet niet meer precies wat ik daar nu mee verdiende, maar ik vond het altijd makkelijk geld verdienen. Niet de hoofdprijs, maar het was ook simpel werk.
De kinderen waar ik oppaste waren doorgaans heel braaf en gezellig. Geen baby's, dus ook geen vieze stinkluiers of krijsende taferelen. Nee kindjes die je simpelweg zegt dat het nu echt afgelopen is en ze nu dienen te gaan slapen. Meestal matste ik ze qua tijd. Als ze eigenlijk om 19.45 uur in bed moesten liggen mocht het van mij best 20.30 uur worden. Het mooiste vond ik dan altijd dat ik kon zeggen dat ik ze langer op had laten blijven maar ze dan dus nu echt wel moesten gaan slapen. Chantage van de bovenste plank maar garantie van slapen en rust.
zondag 12 januari 2014
No place like home
En het is zondag. Vandaag komt mijn lief weer thuis. Die drie dagen zijn omgevlogen, mede dankzij mij lieve schoonzus en zwager die toch ruim een dag op Lynn hebben gepast. Het grappige vind ik altijd dat zo'n dag voorbij is voor je er erg in hebt. Een heel weekend is eigenlijk maar 3 dagen. Maar ik ben wel blij dat hij weer thuis komt. Niet omdat ik geen seconde zonder hem kan of alles graag saampjes doe. Maar het gaat een stuk makkelijker en vlotter als hij in de buurt is. Mijn lief is er zo eentje die niet gek te krijgen is. Wat doorgaans een hele fijne eigenschap is en die ik van mijn leven nog niet in mijn bezit heb gehad.
Ik ben goed georganiseerd als het gaat om werk of andere verplichtingen. Ook in huis probeer ik het goed te regelen, maar mijn lief is daar beter in. Als het gaat om het entertainen van Lynn kan ik een aardig blik met trucs en spellen open trekken. Door het huis rennen en haar achterna zitten, ballen gooien en duplo bouwen. Gek doen is er met de paplepel ingegoten dus voor mij geen enkel probleem. Maar als het gaat om een huilende Lynn die niet wenst te gaan slapen ben ik een stuk minder geduldig dan mijn lief. Wat dat betreft lijkt mijn hormoonhuishouding nog altijd niet helemaal op orde.
We hebben allebei duidelijk onze kwaliteiten. Zoals ik van de week al benoemde neem ik mijn pet af voor de mensen die al dan niet bewust een kind alleen opvoeden. Want het is niet niks. Ik vraag mij regelmatig af hoe mijn moeder het allemaal heeft weten te organiseren. Hoe ze in godsnaam twee kinderen wist groot te brengen, te werken, het gehele huishouden te draaien en er nog vrolijk bij te kijken ook. En dan hoeft Lynn niet eens ergens naartoe. Als straks school begint, sport en muziekclubs aan de orde zijn, los van vriendjes en vriendinnetjes, dan wordt het een hele klus om überhaupt een moment van rust te vinden.
Ik ben goed georganiseerd als het gaat om werk of andere verplichtingen. Ook in huis probeer ik het goed te regelen, maar mijn lief is daar beter in. Als het gaat om het entertainen van Lynn kan ik een aardig blik met trucs en spellen open trekken. Door het huis rennen en haar achterna zitten, ballen gooien en duplo bouwen. Gek doen is er met de paplepel ingegoten dus voor mij geen enkel probleem. Maar als het gaat om een huilende Lynn die niet wenst te gaan slapen ben ik een stuk minder geduldig dan mijn lief. Wat dat betreft lijkt mijn hormoonhuishouding nog altijd niet helemaal op orde.
We hebben allebei duidelijk onze kwaliteiten. Zoals ik van de week al benoemde neem ik mijn pet af voor de mensen die al dan niet bewust een kind alleen opvoeden. Want het is niet niks. Ik vraag mij regelmatig af hoe mijn moeder het allemaal heeft weten te organiseren. Hoe ze in godsnaam twee kinderen wist groot te brengen, te werken, het gehele huishouden te draaien en er nog vrolijk bij te kijken ook. En dan hoeft Lynn niet eens ergens naartoe. Als straks school begint, sport en muziekclubs aan de orde zijn, los van vriendjes en vriendinnetjes, dan wordt het een hele klus om überhaupt een moment van rust te vinden.
vrijdag 10 januari 2014
Als de kat van huis is...
dansen de muizen op tafel. Nou ja spreekwoordelijk natuurlijk en voor mij ook helemaal niet meer van toepassing. Want deze muis heeft een babymuis, en die kan je moeilijk mee nemen uit dansen. Mijn lief is op een zogenaamd trainingskamp. Deze kampen staan natuurlijk altijd in het teken van voetbal, voorbereiding voor de tweede helft van het seizoen en het op peil houden van condities. Er wordt twee maal per dag getraind en gelet op de juiste voeding. Een hele serieuze bedoening. Ha, niet natuurlijk. Lekker eten, drinken en feesten een heel weekend lang voor al die mannen bij elkaar. Het hoort erbij en is ze van harte gegund.
Drie dagen en nachten is mijn lief de hort op. In Engeland wel te verstaan. Dit houdt dus logischerwijs een heel weekend voor Lynn en mij alleen in. Nou ja, alleen is het zeker niet. Want ik kan dan wel niet meer lallend de stad door het hele weekend, niet dat ik dit ooit wel deed overigens, maar ik kan wel met Lynn de hort op. Ik ben inmiddels weer aardig opgekalefaterd, alleen nog verkouden. Vervelend maar geen man over boord. Lekker op pad dus. Op de dag van vertrek gingen we naar de bieb en bij mijn ouders eten. Voor ons allebei de eerste frisse buitenlucht sinds dagen.
Gezellig en praktisch. Dan hoef ik Lynn niet te entertainen tijdens het koken. En ik hoef überhaupt niet te koken. Mijn vader zorgt doorgaans voor het entertainment van Lynn wat resulteert in een goede nachtrust omdat Lynn dan uitgeteld is. Dit houdt direct in dat mijn nachtrust ook gegarandeerd is, en die heb ik hard nodig met deze dame. Mijn zusje was er ook dus het was driedubbele aandacht. Spelen, tong uitsteken, rennen, kietelen en de hond aaien. Zogenaamd neus snuiten, de vaatwasser helpen inruimen en high fives geven. Lynn had het er druk mee en was gesloopt aan het eind van de avond. De verstopte neus en nare hoest gooiden roet in het eten wat betreft de nachtrust helaas.
Drie dagen en nachten is mijn lief de hort op. In Engeland wel te verstaan. Dit houdt dus logischerwijs een heel weekend voor Lynn en mij alleen in. Nou ja, alleen is het zeker niet. Want ik kan dan wel niet meer lallend de stad door het hele weekend, niet dat ik dit ooit wel deed overigens, maar ik kan wel met Lynn de hort op. Ik ben inmiddels weer aardig opgekalefaterd, alleen nog verkouden. Vervelend maar geen man over boord. Lekker op pad dus. Op de dag van vertrek gingen we naar de bieb en bij mijn ouders eten. Voor ons allebei de eerste frisse buitenlucht sinds dagen.
Gezellig en praktisch. Dan hoef ik Lynn niet te entertainen tijdens het koken. En ik hoef überhaupt niet te koken. Mijn vader zorgt doorgaans voor het entertainment van Lynn wat resulteert in een goede nachtrust omdat Lynn dan uitgeteld is. Dit houdt direct in dat mijn nachtrust ook gegarandeerd is, en die heb ik hard nodig met deze dame. Mijn zusje was er ook dus het was driedubbele aandacht. Spelen, tong uitsteken, rennen, kietelen en de hond aaien. Zogenaamd neus snuiten, de vaatwasser helpen inruimen en high fives geven. Lynn had het er druk mee en was gesloopt aan het eind van de avond. De verstopte neus en nare hoest gooiden roet in het eten wat betreft de nachtrust helaas.
woensdag 8 januari 2014
Creatief met kurk
Creativiteit is iets wat bij mij is vergeten of overgeslagen toen ik gemaakt werd. Ik zeg altijd dat ik zo creatief ben als een stoeptegel. Dit houdt logischer wijs in dat ik alles behalve kunstzinnig ben. Dit is al van jongs af aan zo. Ik kan best binnen de lijntjes kleuren of figuren prikken, maar alles waar een creatieve geest bij nodig is blijft een obstakel. Je zou het ook een trauma kunnen noemen. Altijd het knutselwerk dat er het minst gezellig uitzag. Het meest ingestorte kunstwerk van papier mache, was altijd van Mirjaan. Mijn ouders hebben nog altijd een kleien pennenbakje op het bureau staan dat ik heb gemaakt. Het enige dat ooit leek op wat het voor moest stellen. Waarschijnlijk ook de reden dat het zo gekoesterd wordt.
Maar goed, ieder heeft zo zijn sterke en minder sterke kanten. Ik ben van mening dat ik een stuk creatiever met woorden ben. Gedichten, blogs, boekjes, als het maar om woorden gaat. Ik kan er helemaal in opgaan. Maar ik geniet net zo van schilderen, tekenen of knutselen als je dat nog zo mag noemen op mijn leeftijd.
Ik vond het leuk om van Lynn een mooi fotoboek te maken. Foto's plakken, teksten erbij schrijven. Leuk om ook al die herinneringen weer op te halen. Ze is pas 16 maanden, maar het lijkt soms zo lang geleden dat ze zo klein was.
Ik ben benieuwd of Lynn creatief is. Als ze de genen van haar vader heeft dan zit dat wel snor. Mijn lief is een grandioze tekenaar, al vindt hij zelf van niet. Maar is dat niet met alle kunstenaars het geval? Ik heb wel eens een tekenblok gekocht onder het motto, je hebt nu het materiaal dus geen excuus om niet te tekenen. Het had geen effect. Eeuwig zonde zeg ik altijd. Dan heb je de gave dat je prachtig kan tekenen, doe je het niet. Mijn lief tekende wel zijn eigen bedrijfslogo wat er uiteraard te gek uit ziet. Het heeft volgens mij ook met perfectionisme te maken. Als een tekening niet perfect is, dan is het de moeite niet. Maar dan zou dit betekenen dat ik nooit zou gaan tekenen. Loslaten dus dat perfectionisme.
Maar goed, ieder heeft zo zijn sterke en minder sterke kanten. Ik ben van mening dat ik een stuk creatiever met woorden ben. Gedichten, blogs, boekjes, als het maar om woorden gaat. Ik kan er helemaal in opgaan. Maar ik geniet net zo van schilderen, tekenen of knutselen als je dat nog zo mag noemen op mijn leeftijd.
Ik vond het leuk om van Lynn een mooi fotoboek te maken. Foto's plakken, teksten erbij schrijven. Leuk om ook al die herinneringen weer op te halen. Ze is pas 16 maanden, maar het lijkt soms zo lang geleden dat ze zo klein was.
Ik ben benieuwd of Lynn creatief is. Als ze de genen van haar vader heeft dan zit dat wel snor. Mijn lief is een grandioze tekenaar, al vindt hij zelf van niet. Maar is dat niet met alle kunstenaars het geval? Ik heb wel eens een tekenblok gekocht onder het motto, je hebt nu het materiaal dus geen excuus om niet te tekenen. Het had geen effect. Eeuwig zonde zeg ik altijd. Dan heb je de gave dat je prachtig kan tekenen, doe je het niet. Mijn lief tekende wel zijn eigen bedrijfslogo wat er uiteraard te gek uit ziet. Het heeft volgens mij ook met perfectionisme te maken. Als een tekening niet perfect is, dan is het de moeite niet. Maar dan zou dit betekenen dat ik nooit zou gaan tekenen. Loslaten dus dat perfectionisme.
maandag 6 januari 2014
Fever
Het is de eerste week van 2014. Een jaar met veelbelovende dingen op het programma. En ik, ik ben ziek. Laat ik voorop stellen dat ik dus nooit, maar dan ook helemaal nooit, ziek ben. Afgelopen jaar voor het eerst sinds een jaar of 5 denk ik. En dus nu. Ik word er helemaal naar van. Ziek zijn is stil zitten, liggen of hangen. Ziek zijn is je niet fit voelen en niet kunnen werken of sporten. Ziek zijn is kansloos wachten totdat het weer overgaat. Ik ben niet goed in wachten, laat staan in uitzieken.
Het begon zo rond de kerstdagen. Een lichte verkoudheid, geen vuiltje aan de lucht. Ik ben regelmatig verkouden, maar dat is niet ziek zijn. Verkoudheid is vervelend en kan lastig zijn met slapen in verband met de weinige lucht die ik dan binnen krijg. Het resulteert altijd in een wijd open staande mond tijdens het slapen, met van die witte opgedroogde kwijlplekken bij het wakker worden in de morgen. Heel charmant natuurlijk, maar gelukkig kent mijn lief dit prachtige uitzicht al enige jaren.
Maar nu werd het erger. De verkoudheid werd hoesten en hoesten werd amper slapen. Ik werd van de week wakker met flinke koorts. Mijn lief opperde al vrij snel dat ik mijn werk maar af moest bellen maar ik keek het eerst even aan. Ik voelde me niet heel ziek, maar voelde ook wel dat ik warm was. Eind van de ochtend bleek al snel dat het niet zou gaan lukken, dus meldde ik mij ziek. He getverderrie, week 1 van het nieuwe jaar en ik zit in de lappenmand.
Het begon zo rond de kerstdagen. Een lichte verkoudheid, geen vuiltje aan de lucht. Ik ben regelmatig verkouden, maar dat is niet ziek zijn. Verkoudheid is vervelend en kan lastig zijn met slapen in verband met de weinige lucht die ik dan binnen krijg. Het resulteert altijd in een wijd open staande mond tijdens het slapen, met van die witte opgedroogde kwijlplekken bij het wakker worden in de morgen. Heel charmant natuurlijk, maar gelukkig kent mijn lief dit prachtige uitzicht al enige jaren.
Maar nu werd het erger. De verkoudheid werd hoesten en hoesten werd amper slapen. Ik werd van de week wakker met flinke koorts. Mijn lief opperde al vrij snel dat ik mijn werk maar af moest bellen maar ik keek het eerst even aan. Ik voelde me niet heel ziek, maar voelde ook wel dat ik warm was. Eind van de ochtend bleek al snel dat het niet zou gaan lukken, dus meldde ik mij ziek. He getverderrie, week 1 van het nieuwe jaar en ik zit in de lappenmand.
zaterdag 4 januari 2014
Follow your dreams
Een nieuw jaar is begonnen en dat gaat altijd gepaard met voornemens, verwachtingen, wensen en dromen. Want wat wil ik dit jaar nu eigenlijk bereiken? Valt er überhaupt iets te bereiken of is simpelweg tevreden zijn met wat ik heb al voldoende? Iedereen wil tegenwoordig meer, beter, mooier, gezonder, fitter, leuker, welvarender en gelukkiger. Maar is dit nu perse nodig als het erop lijkt dat wat je graag zou willen bereiken al aardig in de buurt komt bij hoe je er nu voor staat? En hoe reëel zijn al die voornemens nu eigenlijk? Want alle goede voornemens blijven allemaal hetzelfde, ieder jaar weer.
Milou van Hintum schrijft er een column over, over die goede voornemens en vooral het niet bereiken van die voornemens. Het zit hem volgens van Hintum in de reden en haalbaarheid van hetgeen dat je je voorneemt. Als je minder zou willen snoepen, zoals ik graag zou willen, moet je een concreet doel formuleren. Als ik het zou houden bij 'het is beter voor mij' dan zou ik snel terugvallen in mijn oude gedragspatroon zegt van Hintum. Het klinkt logisch en is het proberen waard. Iets in de trant van 'ik sport twee tot drie keer per week en eet verder gezond dus wil mijn goede conditie en vorm niet verpesten door zoveel te snaaien' zou volgens mij wel moeten motiveren.
Ik roep ook al tijden dat ik meer tijd met mijn lief door wil brengen. Dat is dus niet concreet. Ik kan mij dus beter afvragen hoe het komt dat het tot nu toe niet zo wilde lukken. Het is vooral lastig dat we het moeten 'plannen' om een avondje uit te gaan. Het is niet meer dat ik even een paar knappe hakken uit de kast trek, een flinke scheut parfum over mij heen mik en onderweg ben naar een feestje, restaurant of kroeg. Aan de andere kant, als we het dus niet plannen, dan gebeurt het helemaal niet. Conclusie, accepteren dat een romantische date met mijn liefde in de agenda staat. Dat moet wel lukken denk ik.
Milou van Hintum schrijft er een column over, over die goede voornemens en vooral het niet bereiken van die voornemens. Het zit hem volgens van Hintum in de reden en haalbaarheid van hetgeen dat je je voorneemt. Als je minder zou willen snoepen, zoals ik graag zou willen, moet je een concreet doel formuleren. Als ik het zou houden bij 'het is beter voor mij' dan zou ik snel terugvallen in mijn oude gedragspatroon zegt van Hintum. Het klinkt logisch en is het proberen waard. Iets in de trant van 'ik sport twee tot drie keer per week en eet verder gezond dus wil mijn goede conditie en vorm niet verpesten door zoveel te snaaien' zou volgens mij wel moeten motiveren.
Ik roep ook al tijden dat ik meer tijd met mijn lief door wil brengen. Dat is dus niet concreet. Ik kan mij dus beter afvragen hoe het komt dat het tot nu toe niet zo wilde lukken. Het is vooral lastig dat we het moeten 'plannen' om een avondje uit te gaan. Het is niet meer dat ik even een paar knappe hakken uit de kast trek, een flinke scheut parfum over mij heen mik en onderweg ben naar een feestje, restaurant of kroeg. Aan de andere kant, als we het dus niet plannen, dan gebeurt het helemaal niet. Conclusie, accepteren dat een romantische date met mijn liefde in de agenda staat. Dat moet wel lukken denk ik.
woensdag 1 januari 2014
Hello 2014
Het nieuwe jaar is begonnen, 2014 is een feit. Zo'n nieuwjaarswisseling is altijd een heel festijn. Ik ben zelf niet zo'n enorme oliebollenbakker. Het feit dat mijn lieve mam ze altijd zelf bakt, net als de appelflappen en gehaktballetjes in deeg, maakt dat ik nog minder de behoefte voel om ze te maken. Ik haal altijd een schaaltje met van alles bij mijn ouders op. Gezellig en lekker natuurlijk. Vroeger, klinkt alsof ik heel oud ben, bakte mij oma de oliebollen altijd en mocht ik haar helpen. Vanaf het moment dat mijn oma niet meer leefde heeft mijn mam die traditie overgenomen en misschien helpt Lynn haar wel bakken over een jaar of twee.
Lynn zelf had de smaak lekker te pakken met de oliebollen en appelflappen. Aan het eind van de dag kon ze zelf wel door voor oliebol. Ik overigens ook, want ik snoep altijd net even teveel van al het lekkers. Iets met goede voornemens schiet door mijn hoofd. Oud en nieuw zelf hebben we, op vorig jaar na, nog nooit zo simpel gevierd. Vorig jaar lag mijn lief doodziek op bed de hele dag en avond. Die hees zich voor mij even een uurtje uit bed zo vlak voor de jaarwisseling maar dook daarna beroerd weer terug. Dit jaar zijn we ook thuis gebleven. Met zo'n kleine is het best een gesleep en met slapen is het onhandig. Wegleggen en dan 's nachts weer verhuizen naar huis en eigen bed.
Maar dat simpele samen thuis zijn was nu net wat ik nodig had. Lekker thuis met mijn liefde en onze kleine draak het nieuwe jaar in springen. Samen genieten van een glas met bubbels en een oliebol. Als vanouds de oudejaarsconference gekeken. Dit jaar niet van Youp van 't Hek, maar Theo Maasen. Mijn lief en ik hebben ervan genoten. Bij het aftellen altijd de klok op Nederland 1 omdat die zo lekker duidelijk en simpel zijn. En na middernacht lekker muziek op televisie en de televisie draait door. Kortom, een lekkere avond zonder poespas met mijn eigen gezin.
Lynn zelf had de smaak lekker te pakken met de oliebollen en appelflappen. Aan het eind van de dag kon ze zelf wel door voor oliebol. Ik overigens ook, want ik snoep altijd net even teveel van al het lekkers. Iets met goede voornemens schiet door mijn hoofd. Oud en nieuw zelf hebben we, op vorig jaar na, nog nooit zo simpel gevierd. Vorig jaar lag mijn lief doodziek op bed de hele dag en avond. Die hees zich voor mij even een uurtje uit bed zo vlak voor de jaarwisseling maar dook daarna beroerd weer terug. Dit jaar zijn we ook thuis gebleven. Met zo'n kleine is het best een gesleep en met slapen is het onhandig. Wegleggen en dan 's nachts weer verhuizen naar huis en eigen bed.
Maar dat simpele samen thuis zijn was nu net wat ik nodig had. Lekker thuis met mijn liefde en onze kleine draak het nieuwe jaar in springen. Samen genieten van een glas met bubbels en een oliebol. Als vanouds de oudejaarsconference gekeken. Dit jaar niet van Youp van 't Hek, maar Theo Maasen. Mijn lief en ik hebben ervan genoten. Bij het aftellen altijd de klok op Nederland 1 omdat die zo lekker duidelijk en simpel zijn. En na middernacht lekker muziek op televisie en de televisie draait door. Kortom, een lekkere avond zonder poespas met mijn eigen gezin.
Abonneren op:
Posts (Atom)