Voetbalvrouw

Lang, lang geleden, voordat Lynn geboren was, stond ik stipt elke week om 14.00 uur langs de lijn om mijn lief te bewonderen bij voetbal. Ik ben nu eenmaal, aangestoken door mijn vader, gek op het spelletje. Mijn lief kan een aardig balletje trappen wat dus doorgaans heerlijk is om naar te kijken. Het liefst kijk ik natuurlijk met een zonnetje in mijn gezicht bij aangename temperaturen, maar ook als het koud is, of als het regent sta ik braaf langs de lijn. Voetbalgek, voetbalvrouw, ik vind het simpelweg een leuk spelletje en ik kijk graag naar mijn lief.

Maar sinds Lynn bestaat is het een ander verhaal. Stond ik hoogzwanger nog langs de lijn op mijn mooiste pumps. Ben ik nu überhaupt blij als ik het terrein van de club haal voordat de wedstrijd afgelopen is. En als ik het al haal, dat ik er nog soort van florissant uitzie. Hiermee bedoel ik dan vooral dat mijn kleding niet onder de hagelslag, banaan of brood zit. Want er gestyled bijlopen in gezelschap van een éénjarige is absoluut onbegonnen werk.

Ik ben blij als ik een tas gevuld met de juiste spullen in de auto heb, inclusief de kinderwagen en Lynn zelf. Boterham, fruit, koekje, water, luiers, billendoekjes en wat speeltjes. Bij de voetbalclub aangekomen hetzelfde ritueel uitvoeren maar dan alles weer uit de auto. Voordat de wedstrijd begint, als deze niet al begonnen is tegen de tijd dat ik aankom, heb ik er gevoelsmatig al een hele dag op zitten. Maar dan gaat het pas beginnen.

Diaper loading

Luiers, je kent ze wel. Met van de leuke plaatjes op de buitenkant, maar vaak gevuld met ellende. Volgens mij versieren de luierfabrikanten de luiers niet voor de baby's, maar voor de ouders. Dan worden ze afgeleid van wat zich in de luier zelf afspeelt. De baby zelf kan de plaatjes op de luier toch niet zien.
Maar van mijn leven had ik niet kunnen bedenken dat ik een blog over luiers zou kunnen schrijven. Sterker nog, ik had nooit kunnen bedenken dat er zoveel valt te vertellen over luiers. Want werkelijk waar het is een wereld op zich.

Ik kan mij nog heel goed herinneren dat ik mij voor Lynn's geboorte niet verheugde op de luiers. Ik ergerde mij mateloos aan de 'diaper loading' rompers en vroeg mij af of ik überhaupt een poepluier zou kunnen verschonen zonder meteen enorm te kokhalzen. Overigens kreeg ik als wraak, omdat ik het zo vaak gezegd had, een romper met héél veel plaatjes waaronder 'diaper loading', 'Hollands nieuwe' en '100% Lynne' van mijn collega's. De mooiste was 'ik knoeien, dan heb je mijn moeder nog niet gezien'. Absoluut de waarheid.

Maar dat vooruitzicht op die luiers, ik kon nou niet zeggen dat ik mij erop verheugde. Mijn lief maakte zich er geen seconde zorgen om. Die stond tenslotte ook met een glimlach de luier van zijn neefje te schonen terwijl ik toch echt liever in een andere kamer wachtte totdat de ellende voorbij was
.De compleet ingepakte vaders bij funniest home videos waren het andere uiterste. Maar wat heb ik samen met mijn lief in een deuk gelegen om deze taferelen.

The Sleeping Beauty

Lynn lijkt af en toe Doornroosje wel, alleen is haar timing soms wat beroerd. We hebben zolang als Lynn bestaat nooit echt een vast ritme gehad. We waaien een beetje met de wind mee. De ene dag ligt Lynn om 20.00 uur al in bed, de andere pas om 23.00 uur. We proberen nu wel wat meer ritme te creëren wat lijkt te lukken. Al zijn dit van die dingen die je natuurlijk nooit hardop moet zeggen.

Zo krijgt ze bijtijds een eerste fles voor het slapen en wordt ze begin van de nacht weer wakker. Ze krijgt dan een iets kleinere fles, maar genoeg om haar bolle buikje mee te vullen. Die luiken zakken dan vanzelf dicht. Lynn slaapt dan tot een uur of 9.00 door. Heerlijk.
Alleen wilde ze van week pas tegen 23.30 gaan slapen. Voor die tijd was het gillen en krijsen geblazen. Nu ben ik niet voor één gat te vangen, maar na een half uur huilen, krijsen en speengooierij was ik er klaar mee. Dan maar niet slapen.

Na een half uurtje werd ze dan zelf wel moe en kon ik haar zonder problemen wegleggen in haar bed, maar jemig wat kan die kleine een strijd leveren, en dat met 1 jaar. Ik ben benieuwd wat het wordt als ze echt groter is. Ik ben bang dat dit (peuter)puberen in het kwadraat wordt. Dan kan ik bekend staan als een dwars type, maar puberen heb ik nooit echt hevig gedaan. Mocht Lynn dat wel gaan doen dan kan ik zeggen dat ze dat dwarse pubergedrag niet van mij heeft, maar van haar vader.

Moeders voor Moeders

Meestal let ik niet op de reclame die ik voorbij zie komen op Facebook. Niet interessant, te veel of te vaak gezien. Vaak vind ik de reclames en advertenties zelfs irritant. Die vitaminepillen met natuurlijke extracten waar je in 4 weken tijd 20 kilo mee afvalt, die ken ik nu wel. Zo ook al die Zalando-ellende. Maar zo af en toe kom je iets leuks tegen. Of herken je iets in een advertentie. Dat gebeurde mij dus van de week. Ik opende mijn Facebookpagina en herkende het logo met de druppel in het paars. Moeders voor Moeders. Ik was bijna vergeten dat ik daaraan mee heb gedaan.

Een aantal weken, van de 8e tot en met de 16e week, van mijn zwangerschap heb ik urine opgevangen en dat in flessen gedaan. Het gaat niet om de urine, maar de stof die erin zit. Tijdens de zwangerschap maak je hCG-hormoon aan. Dit hormoon wordt dan uit de urine gewonnen en verwerkt in medicatie die gebruikt wordt bij vruchtbaarheidsbehandelingen. Kortom, je helpt er een vrouw mee die minder makkelijk zwanger kan raken. Niet één op één, maar je kan toch bijdragen aan dat proces. Een proces dat je niemand gunt omdat het betekent dat zwangerschap geen vanzelfsprekend iets is. Maar een proces waarvan het o zo belangrijk is dat het bestaat. En zonder natuurlijk hCG-hormoon is de kans van slagen aanzienlijk minder.

Dus ik heb geplast voor mijn leven. Nu is dat tijdens de zwangerschap geen probleem, ik moest bij elke 5 druppels zeker naar het toilet. Opvangen in een beker, beker overgooien in een fles. Na een week de flessen buiten zetten. Die werden dan keurig opgehaald en ik kreeg daarvoor in de plaats weer een kratje lege flessen. In het begin durfde ik nog te denken, wat een gedoe. Maar het is pas een gedoe als je niet zwanger wordt en je erachter komt dat je andermans hormonen nodig hebt. Niet zeuren dus dacht ik, en plassen voor een heel goed doel.

Ik vind...

Ik vind van alles en heb een duidelijke mening over een flink aantal onderwerpen. Ook ben ik niet te beroerd om mijn mening te uiten. Ik ben vrij direct van aard wat soms onvriendelijk over kan komen als ik mijn mening geef. Maar beter direct dan achterbaks denk ik dan maar. Je kan het niet met mij eens zijn, maar duidelijk en fair is het wel. Ik vind dan ook dat een ieder zijn mening moet kunnen hebben en deze moet kunnen uiten. Want we leven ten slotte met z'n allen in een vrij land met de wel bekende vrijheid van meningsuiting.

Echter bestaat er ook nog iets dat normen en waarden heet. Respect hebben voor je medemensen en als het even kan voor mensen die zich professioneel inzetten om anderen te helpen. Ik doel hiermee uiteraard op personeel van ambulances, ziekenhuizen en de brandweer. Ook valt de politie onder deze groep, die zich inzet voor mensen die direct hulp nodig hebben. En wat ben ik blij dat deze mensen er zijn. Dat er mensen zijn die vakken uitoefenen die ik in geen 100 jaar zou willen uitoefenen. Niet omdat het niet dankbaar is, of het niet goed genoeg zou zijn. Nee simpelweg omdat deze groep mensen met zaken te maken krijgt waar ik totaal niet mee om zou kunnen gaan.

Neem nu een verpleegkundige, ongeacht welke afdeling van een ziekenhuis. Buiten het feit dat ik al duizelig word bij de gedachte aan een naald, zou ik het niet kunnen. Niet mijn vak. Ik zou het niet op kunnen brengen om dag in dag uit te maken te krijgen met zieke mensen, mensen die helemaal niet meer beter worden en mensen die komen te overlijden. Ditzelfde geldt voor ambulancepersoneel, doodeng lijkt mij het al die gewonden. Bij de brandweer en politie zou ik ook niet op mijn plek zijn denk ik. Teveel gevaar en agressie voor mij. Ik zou het niet durven. Dus ik ben blij dat er mensen zijn die dit wel doen en durven.

Vijftig tinten grijs

Vijftig tinten grijs, en nee dan bedoel ik niet de bestseller van E.L. James. Dan bedoel ik de vijftig tinten grijs die ik de afgelopen vier dagen zelf heb gehad. Want jemig wat ben ik ziek geweest, en wat zag ik er beroerd uit. Ik ben vandaag nog niet klaar voor een uitgebreide fotoshoot, maar zo slecht als ik er begin deze week uit zag sloeg werkelijk alles. Ik denk dat een gemiddeld lijk meer kleur had als ik. Compleet, volledig, totaal, wit weggetrokken. Ik begreep weer waarom men dan roept dat je eruit ziet als een geest, dat was ook echt zo. Van spierwit, werd ik grijs, soms een tikkeltje groen. Kortom, ik had een griep te pakken.

Ik ben nooit ziek. En dat is ook echt zo. De laatste keer was een jaar of 5 geleden toen ik een virus op mijn evenwichtsorgaan had. De hele dag duizelig, maar niet echt ziek. Daarvoor was ik een keer flink beroerd geweest van verkeerd eten. Maar koorts en hoofdpijn, nooit allemaal tegelijk. 

Nu dus wel, en hoe. Ik vroeg mijn lief nog of hij de vrachtwagen gezien had die over mijn lijf gereden was van zondag op maandag. De spierpijn was werkelijk abnormaal. Ik ben nooit zo schappelijk als mensen ziek zijn, ik vind het snel aanstelleritis. Ik kom daarop terug, met onmiddellijke ingang.

Als een ieder zich doorgaans bij een griepje zo voelt zoals ik mij voelde zal ik voortaan met veel meer liefde als voorheen kopjes thee en beschuitjes met suiker maken. Want het is niet niks, dat je helemaal niets kan omdat je lijf niet mee wil werken. Het ergste is nog dat ziek zijn nooit goed uit komt. Net als je een belangrijke afspraak hebt, veel moet werken of er een hardloopwedstrijd op de rol staat voor de 29e. Dat wordt de week voorafgaand aan de loop flink doorlopen, anders wordt het helemaal niets.

A few days after

Zo'n eerste verjaardag gaat je niet in de koude kleren zitten. Lynn lag voor het feest losbrak nog heerlijk te slapen. Dus aan slaapgebrek kon het niet liggen. Vanaf 13.00 druppelden de eerste mensen binnen. Na ruim drie kwartier werd Lynn wakker. In haar nieuwe blauwe feestjurk met stippen gehesen, ik kon het toch niet laten, en de leuke broche met het cijfer 1 opgespeld betraden we de huiskamer. Iedereen was enthousiast, behalve Lynn. Die vond die drukte maar niets.

Bij het zien van haar prachtige Nijntje-taart liet ze een lach zien. We bliezen samen de kaars uit. Maar zodra ik poogde haar even uit handen te geven begon ze paniekerig te huilen. Mijn lief en ik wisselden dus af met Lynn. Het is ten slotte niet echt gezellig als het feestvarken de hele middag loopt te brullen.
We hebben samen lekker een stukje taart gegeten. Wat verder in de middag at ze nog een banaantje in haar stoel. Maar zodra mijn lief of ik hier meer dan drie stappen vandaan zetten, begon ze te huilen.
Cadeaus uitpakken vond ze ook niet echt heel leuk, wat toch voor teleurstelling leek te zorgen bij sommige mensen. Maar een kleintje van 1 ziet dat simpelweg niet.

Halverwege de middag liep ons huis helemaal vol. Mega-gezellig, maar jemig wat een drukte. Op zo'n middag heb je altijd een hoogtepunt van hoeveelheid mensen. Tussen 14.30-15.00 kwamen de meeste mensen tegelijk binnen. Voordat iedereen dan een drankje en taart heeft ben je alleen al weer een half uur verder. Gelukkig vielen alle taarten in de smaak. De Nijntjetaart was heerlijk met botercrème en banketbakkersroom, gemaakt door Miranda. Mijn eigen gemaakte appeltaart en vruchtentaart werden ook gewaardeerd.

Hoera, Lynn 1 jaar!

Lang zal ze leven in de gloria, hieperdepiep hoeraaaaaaaa! Lynn is één jaar geworden. Geen 0 meer, maar een echte 1. Een jaar geleden ging ik ´s ochtends vroeg naar het ziekenhuis. De keizersnede stond gepland voor 8.00 uur. Mijn vader zou ons ophalen. Omdat hij er om 6.15 nog niet was, belden we voor de zekerheid even. Bleek hij na wakker te zijn geweest tot 3.00 uur, toch in slaap te zijn gevallen. We verzekerden hem ervan dat een kwartier later aankomen echt niet erg zou zijn, als hij maar rustig zou rijden. Toch een mooi begin van de hele bevalling. Opa die zich versliep.

Na alle controles en het aangelegde infuus werd ik naar de OK gebracht. Vreemd om voor zoiets prachtig in zo´n steriele omgeving te zijn. Niet dat ik daar lang bij stilstond overigens. Na een kwartier mocht mijn lief de OK in. Om 8.35 uur werd onze dochter geboren. Mijn lief keek stoer toe hoe ze de baby uit mijn buik haalden. Daar was ze dan, onze dochter. Ik weet dat ik wel een keer of 5 gezegd heb ´een meisje, het is een meisje´. Want dat wisten we niet van tevoren. Een bijzondere ervaring die moeilijk te beschrijven is. Ik weet wel dat vanaf dat moment niets meer interessant is, behalve de gezondheid van die kleine. Onze mooie Lynn.

En nu zijn we een jaar verder. Niet te geloven. Een jaar waarin een klein lief hummeltje zich vormde tot een pittige baby met een eigen willetje. En die dame viert vandaag haar eerste verjaardag. De slingers hangen, inclusief handig aan elkaar gebonden ballonnen. Ook de prachtige naamslinger hangt voor het raam. Ik mocht gisteravond van mijn lief geen spijkers meer in de kozijnen slaan omdat het al zo laat was, dus dat deed ik vanmorgen. De serpentine hangt door het hele huis, de katten vinden dit nog leuker dan wij. We zullen die serpentine vast nog weken terugvinden onder banken en stoelen. Maarja, die horen er toch wel bij.

Bijna jarig

Nog een paar nachtjes en dan is het zover. Lynn wordt 1 jaar. Ongelooflijk! En met dat ene jaar wordt er direct een blik clichés open getrokken. De tijd is werkelijk omgevlogen, en dat is ook echt zo. Nog nooit ging een jaar zo snel als het eerste levensjaar van Lynn. Geniet van elke dag want voordat je het weet studeert ze af, nou ja bij wijze van spreken dan. Maar jemig wat gaat het hard. Kon ze vorige week net los staan voor een paar tellen en een stap, zet ze deze week gericht een aantal stappen en doet ze dit de hele dag door. Al maanden proberen we haar zelf haar fles vast te laten houden, staat ze gister ineens quasi nonchalant met één hand los te drinken.

En met die eerste verjaardag in het zicht, begint stukje bij beetje de organisatorische planning. Want zo'n eerste verjaardag is natuurlijk niet niks. De slingers zijn inmiddels opgehaald en aangeschaft. De taart wordt gemaakt. Nu hoef ik alleen nog maar zelf twee taarten te maken, alle boodschappen in huis te halen, het huis op te ruimen en vooral blijven ademen. Wat door de verkoudheid die Lynn mij cadeau deed nog best een uitdaging is. Die taarten kan ik natuurlijk ook gewoon bij de Hema halen, zoals mijn collega opperde. Maar ik vind een eigengemaakte appeltaart toch het lekkerst.

De uitnodiging heb ik ruim van tevoren de deur uit gedaan. Uiteraard met een leuke foto van Lynn en afbeelding van Nijntje. Want zonder Nijntje geen verjaardag. We zullen de dag feestelijk openen met 'Nijn is jarig'. Wel leuk dat we het woord Nijn kunnen overschreeuwen met 'Lynn'. Dat is tenslotte ook de echte jarige. Niet iedereen kan komen helaas. Maar misschien ook wel prettig, want zo groot wonen we nu ook weer niet. En met alle kinderen die meekomen wordt het sowieso wel een drukke bedoening ben ik bang. Overigens vind ik 4 tot 5 kinderen al een drukke bedoening. Dus dat wordt nog lachen.

Snottebellen

Je raadt het al... Lynn is snipverkouden. En dan echt met alles erop en eraan. Ze heeft koorts, ziet spierwit en heeft donkere kringen onder haar ogen. Snot dat in draden uit haar kleine neusje hangt. Op het moment dat ik ze met vochtige doekjes verwijder, anders wordt gaar huid zo rood en ruw, komen de nieuwe draden al tevoorschijn. Onbegonnen werk al die snottebellen. Naast deze constante loopneus niest ze zich een slag in de rondte. Na zo'n nies hangen er nog grotere draden aan haar neus. En dan ook nog zo'n gloeiend heet hoofd van de koorts. Het is wat, zo'n verkoudheid van een kleintje.

Ik vraag mij altijd af waar al dat snot nu vandaan komt. Zo'n klein koppie en zo ongelooflijk veel snot! Je zou denken dat er op een punt geen snot meer is. Maar het blijft maar komen. Lynn heeft er last van. Ze wrijft continue aan haar neus en in haar ogen. Al die kriebels in haar neus en die vermoeidheid. Als ik niet snel genoeg ben met het weghalen van de snottebellen, veegt ze deze uit over haar hele gezicht. Heel fijn!
Dat snot baant zich een duidelijke weg, de hele dag door. Van de neusgaten, waar ze zich daarvoor bevinden heb ik geen flauw idee van, tot aan de lippen, naar de kin om vervolgens op een mouw of boord te belanden.

Die vermoeidheid is ook zo'n lastig punt voor zo'n kleintje. Als je niet lekker bent, dan moet je goed slapen. Maar als je slaapt is het wel zo prettig dat je goed adem kan halen en zodoende genoeg lucht binnen krijgt. Het is dan knap lastig als je lekker met je speentje in bed ligt, op je buik draait en je kont in de lucht gooit. Om dan vervolgens door gebrek aan lucht door je neus, je speen eruit te gooien waardoor je dan weer wakker wordt en niet aan jouw o zo broodnodige slaap toekomt. De eerste nacht van de verkoudheid was ik op mijn werk, en mijn lief dus de gehele nacht de pineut. Wiegen, favoriete muziekje van Dino Dario aan en zachtjes neerleggen in haar wieg. Na 10 minuten de speen horen vallen om het ritueel de gehele nacht te herhalen. Ook dat hoort erbij zeggen ze dan altijd leuk.

Taboe

Taboes, een eeuwenlang bestaand gegeven. Zaken waarover niet gesproken wordt. Het zijn doorgaans onderwerpen die pijnlijk of onbekend zijn. Dit maakt dan dat men er weinig tot niet over spreekt. Mensen die zich teveel schamen om over bepaalde zaken te praten. Ik heb zelf ervaren dat sommige dingen die bijvoorbeeld bij het moederschap horen niet altijd hardop gezegd lijken te worden. Ik ben zelf een flapuit, dus voor mij was het niet moeilijk om schijnbaar gevoelige onderwerpen aan te snijden. Maar als je niet zo direct bent, kan ik mij voorstellen dat het heel lastig is om belangrijke onderwerpen op tafel te krijgen.

Neem nu het moederschap op zich. Het is één groot feest. Tijdens mijn zwangerschap werd er ontelbaar vaak gezegd dat het je leven verandert, maar je niets anders meer zou willen. Het 'oer-moeder-gevoel' zou overweldigend zijn en het enige dat telt is dat het goed gaat met je kleine. Wat men vergeet te vertellen zijn de lange gebroken nachten, die met een beetje onmazzel doorgaan tot ze de 1 gepasseerd zijn. Men vergeet te melden dat het ondanks het grote geluk, ook heel zwaar kan zijn. Van tevoren zegt men dat je de pijn van een bevalling vergeet. Er wordt echter niet gezegd dat de pijn weken voelbaar blijft en soms heel vervelend en beperkend kan zijn.

Ik snap heel goed dat het moederschap en het krijgen van een kindje als een groot geluk wordt beschreven. Want dat is het ook, het is heel bijzonder. Maar er zou wat mij betreft meer aandacht mogen zijn voor de wat donkerdere kanten van het ouderschap. Ja het is heftig, ja de gebroken nachten maken dat je het af en toe flink zat kan zijn en ja er is meer dan alleen moeder zijn. Het lijkt een taboe te zijn om er naast het moederschap nog een eigen leven op na te houden. Ik ging een week op bewonersvakantie. Ik heb welgeteld drie positieve reacties gehad op deze mededeling. Mijn vliegende vriendin, die ook vaak van huis is. Mijn ouders en mijn lief begrepen het ook. Alle anderen zouden nooit, met de nadruk op NOOIT, zolang van huis willen. Dan is het bijna onmogelijk om terug te komen en te melden dat je een heerlijke week hebt gehad. Maar ik ben dwars genoeg om dat toch te melden.

Scream

Gillen, het is wat. Ik ben zelf niet zo'n giller. Als ik iemand na lange tijd weer zie zal ik het niet snel op een gillen zetten. De laatste keer dat ik bewust gilde, ging ik achteruit in de 'Speed of sound' in Walibi. En dat was het gillen waard. Jemig wat ging die achtbaan hard. Maar als ik niet ondersteboven dan wel achteruit in achtbanen zit, zal je mij niet horen gillen. Alhoewel, bij een enge film, die ik doorgaans probeer te omzeilen, kan ik gillen als ik schrik. Lynn lijkt er tegenwoordig een spelletje van te maken. Gillen is het nieuwe brabbelen, en ze heeft er toch lol in. Mijn trommelvliezen worden dagelijks ernstig op de proef gesteld.

Voorheen maakte Lynn vrolijke geluidjes als ze je zag. Ook als de katten voorbij lopen lachte ze. Tegenwoordig gooit ze er een torenhoge gil uit. Wel een gil van plezier. En als ze haar eigen geluid dan hoort blijft ze het herhalen. Ik moet dan vooral lachen omdat ze zelf zo'n lol heeft met haar eigen gegil. Niets geen entertainment, ze entertaint zichzelf met haar eigen lawaai. Ik verbaas mij dagelijks over het hoge en harde geluid dat er uit zo'n klein meisje kan komen. Ze doet niet onder aan mijn eigen gil.

Gillen is echter ook een reactie op alles wat niet mag. Lynn zit regelmatig met haar schattige kleine vingertjes aan het toetsenbord van de laptop. Als mijn lief of ik dan zeggen dat ze eraf moet blijven, gaat ze staan gillen. De eerste paar keer lagen wij dubbel. Ik wist niet wat ik meemaakte. Het op een gillen zetten omdat je ergens niet aan mag komen. Doe even lekker gewoon zeg. Maar Lynn denkt daar anders over. Gillen is naast het nieuwe brabbelen ook het nieuwe huilen. De huil-gil combinatie is het ergst. Inzetten met huilen en het halverwege over laten gaan in gillen. Ik sta soms versteld van haar boosheid. Ik ben benieuwd wat het ons gaat brengen als ze 16 jaar is. Maar dat duurt gelukkig nog wel even.

Dancing queen

Muziek, ik houd ervan met heel mijn hart. Er gaat geen dag voorbij zonder muziek. In de auto, tijdens het koken, als ik driftig aan het hardlopen ben. Muziek past altijd en overal. Als ik op mijn werk binnenkom is het eerste wat ik aanzet de radio. Heerlijk als achtergrond geluid. Vaak luister ik met een half oor, maar als één van mijn favorieten voorbij komt, hoor ik het altijd. Ik heb ook zoveel soorten muziek die ik leuk vind. Mijn voorkeur gaat uit naar soul, r&b en in vind de gemiddelde sing and songwriter erg prettig om naar te luisteren. Engelstalig heeft mijn voorkeur al ben ik van bepaalde Nederlandstalige liedjes helemaal weg. Zoals Als je slaapt van Glennis Grace. Kippenvel tot aan het plafond zeg ik altijd. Ook het gehele repertoire van André Hazes vind ik heerlijk om te luisteren. Menig mens zal mij voor gek verklaren maar ik heb ook een absoluut zwak voor het stemgeluid van Gordon. Zo kom je nog eens wat te weten over een mens.

Mijn lief is ook echt een muziekgek. We kunnen avonden vullen met het luisteren van nummers en clips.We hebben doorgaans dezelfde smaak als het gaat om muziek. Enkele artiesten die dagelijks door de speakers denderen zijn Beyoncé, Alicia Keys, Eminem, Wyclef Jean, Michael Jackson, Aretha Franklin, Amy Winehouse, Adele, John Legend, Lauryn Hill en Prince. Sommige artiesten hebben we live gezien, anderen (nog) niet. We hebben ook een aantal concerten op dvd die we regelmatig kijken. Genieten geblazen zo'n concert, want dat blijft het leukst. Met tig-duizend mensen meezingen en natuurlijk de wave voorafgaand aan het concert.

Zo waren mijn lief en ik twee maanden terug nog in het Sportpaleis in Antwerpen bij het concert van Alicia Keys. We hadden haar twee jaar geleden ook in Ahoy gezien, maar wat mij betreft kan je Alicia Keys niet vaak genoeg live zien. Jemig wat kan dat mens zingen, dansen en piano spelen. Werkelijk waar, hoeveel talent kan één mens hebben. Je hebt natuurlijk altijd favoriete nummers van een artiest. Nu hebben wij altijd de gewoonte nummers te gek te vinden die op een concert niet gezongen worden. Zo is Refuge van John Legend bij alle drie de concerten die ik bijwoonde niet gezongen. Eeuwig zonde! Tell me something van Alicia Keys ook twee keer overgeslagen. Gelukkig waren bij beide de concerten helemaal te gek, dus het zij ze vergeven.

First steps to freedom

De eerste stappen... dat is nu echt zo issue met baby's. De gemiddelde baby zet zijn of haar eerste stappen los in de dertiende maand. Dit is niet perse goed of slecht, maar gewoon gemiddeld. Er zijn baby's die met 10 maanden al los stappen dan wel lopen. Er zijn echter ook baby's die met 14 maanden eens een stap los willen zetten. Er wordt ook gezegd van baby's die snel lopen, of kruipen zelfs overslaan, dat het aangeeft dat het oncomfortabel is en ze daarom gaan staan en lopen. Er zijn honderd theorieën te vinden over het leren lopen en de eerste stappen. Het enige wat ik interessant vind is wat Lynn doet. En de eerste stappen los heeft zij drie dagen geleden gezet.

Ik vind van mijzelf dat ik best een down-to-earth-type moeder ben. Ik ga niet hysterisch gillen bij leuke kleertjes of spullen. Ik hoef niet alles mega-roze, zo werd Lynn laatst nog aangezien voor een jongen omdat ze een donkerblauw shirt aanhad, overigens bezaait met strikjes en glitters, dat vind ik dan weer wel leuk.
Ik ben niet overbezorgd als het gaat om mijn dochter afgeven aan anderen. Ik kan Lynn met gemak achterlaten bij mijn schoonzusje, vriendinnen, mijn ouders of schoonouders. Ik sta niet met betraande ogen in het gat van de deur ernstig afscheid te nemen voor een paar uurtje.
Ik werk tenslotte minimaal twee slaapdiensten per week, dus met dat loslaten zit het wel goed.

Maar ik ben toch een iets minder no-nonsens-moeder dan ik dacht. Zei ik voorafgaand aan het moederschap dat ik niet zo'n zoetsappige doos zou worden die bij eerste lachjes, tweede lachjes, schaterlachjes en alle overige eerste keren tranen met tuiten zou huilen. Kan ik, nu ik eenmaal moeder ben, toch minder realistisch kijken naar de fratsen die mijn kleine uithaalt of laat zien. Als ze namelijk schaterlacht, dan wel de slappe lach heeft, schiet ik doorgaans ook in de lach met vollopende ogen. Het klinkt namelijk zo lief. En dat is precies waar de no-nonsens moeder het raam uit vliegt, want die schiet daar niet vol van. Die kijkt ernaar en lacht.