Genieten is goed voor je

Dat staat in grote letters op de voorkant van het Psychologie Magazine dat ik voor mijn neus heb liggen. Klinkt logisch want als je geniet, heb je er plezier in. Maar dat genieten, hoe doe je dat dan? Ik hoor regelmatig, zeg gerust dagelijks, dat ik van Lynn moet genieten omdat de tijd zo snel gaat. Dit is in mijn ogen ook de waarheid want de tijd vliegt. Wat ook zo zijn voordelen heeft als mevrouw weer een flinke poepluier heeft of een dwarse bui, dan kan de tijd niet hard genoeg vliegen. Maar dat genieten, moet dat nu echt zo bewust, of is met een blij gevoel de dag doorkomen voldoende?

Ik ben toch nieuwsgierig geworden naar hoe ik moet genieten en pak het artikel erbij. Ik lees dat het deel van ons brein waar 'het genieten' plaatsvindt hedonische hotspots worden genoemd. Per persoon verschillen deze hotspots van gevoeligheid en dus de mogelijkheid om te genieten. Verder is te lezen dat genieten geen overbodige luxe is, maar mijn gezondheid en levensgeluk bepaalt. Mensen die slecht slapen ervaren minder geluk en het is belangrijk dat je het gevoel hebt een zinvol leven te lijden. Tot dusver een logisch verhaal.

Ik ben vooral benieuwd hoe ik uit de test zal komen die in het artikel staat. Hoe goed kunt u genieten? Ik lees de stellingen en vul getallen in. Ik beoordeel uitspraken als 'Er zijn heel veel dingen in mijn leven waar ik naar uitkijk' en 'Ik ben dol op het geluid van de regen op het raam als ik lekker warm in bed lig'.
Aan het eind blijken de paarse en groene zinnen niet voor niets van kleur te verschillen. Geluk is in deze test verdeelt in voorpret en genieten van prettige ervaringen. Ik tel de cijfers op en bereken mijn score zoals staat beschreven. Op beide gebieden scoor ik gemiddeld.

Doornroosje

Slapen, en dan vooral uitslapen, dat is nou typisch een geval van verleden tijd. Sinds Lynn er is heb ik niet meer uitgeslapen zoals ik dat altijd deed. Op een dag dat ik geen plannen had tot 11.30 slapen, soms nog wel langer. Heerlijk vond ik het, dat slapen. Je zou het bijna een hobby kunnen noemen. Gewoon lekker liggen, met deze hitte onder een laken, en je ogen sluiten totdat je weer wakker wordt.

Wat ik misschien wel het lekkerst vind aan slapen is wakker worden om bijvoorbeeld te plassen, om vervolgens weer terug in bed te gaan om verder te slapen. Maar ja, dat is er helaas niet meer bij.

Het slaapgebrek ligt niet aan dat ik niet kan slapen, maar aan mijn lieftallige dochter. De eerste weken vond ik het zwaarst zonder slaap, vooral dat ik er in de nacht uit moest. Het voordeel van die eerste weken was echter dat ik niet hoefde te werken en dus de hele dag in mijn huiskloffie kon rondwandelen zonder dat dit een probleem was. Dan sliep ik op de dag ook nog een keer met haar mee waardoor ik toch ook weer slaap inhaalde. Dat kan jammer genoeg niet meer omdat ik toch niet in mijn pyjama kan aankomen op mijn werk.

In de afgelopen maanden is mijn kleine dame wel steeds meer en langer gaan slapen. Slapen op zich is bij Lynn nooit een probleem geweest. Vanaf de eerste dag, vooral door de instructie van mijn lief, leggen we Lynn wakker weg. Dan ligt ze met die mooie bruine ogen te glimlachen, of ze zet het op een brullen, maar wakker in bed gaat ze. Hierdoor kan Lynn vaak makkelijk en zelf in slaap vallen. We gebruikten ook vanaf het begin de muziekjes die we kregen. Een nijntjepop met een liedje en een Woezel en Pip hart met geluid. 

My little sunshine

De afgelopen dagen was het heerlijk weer. Continue boven de 20 graden en wat ik persoonlijk zo lekker vind is de hele dag die stralende zon. Zodra ik mijn ogen open doe en door de gordijnen de zon zie schijnen word ik daar altijd zo blij van. Want wat is er nu heerlijker dan de dag beginnen met een lading zon? Juist, helemaal niets.
Ik zou natuurlijk geen echte Hollander zijn als ik niet iets te klagen had dus daar komt het. Want die zon is voor mij genieten, maar hoe bescherm je een dame van 10 maanden goed tegen de felle zonnestralen?

Om te beginnen smeer ik Lynn altijd goed in met de zonnebrandspray speciaal voor baby's. Het is lekker om te smeren en beschermt goed. Het enige nadeel vind ik dat het een groene kleur heeft als je het op de huid spuit. Dit resulteerde laatst in een leuke groene vlek op de witte legging van Lynn toen ik met mijn fantastische motoriek haar voeten insmeerde. Ik spuit de crème dus nu eerst in mijn hand, en smeer het dan pas uit over Lynn. Dit is sowieso handiger, Lynn kan nu niet zelf met haar handen in de creme gaan wrijven. De zonnebrandcreme is praktisch ook, want Lynn kan het er niet af halen.

Dit kan ze met haar o zo leuke zonnehoedje dus wel. Ik kocht in de lente een fantastisch rieten hoedje met een blauwe band met witte stipjes. Zo'n leuk gezicht. Vrolijk hoedje, wat haar beschermd tegen de zon. Nou daar dacht Lynn heel anders over. Toen ik het hoedje enthousiast op haar hoofd plaatste, had ze het in een seconde of 5 alweer van haar hoofd getrokken. Ik zette het natuurlijk nogmaals op haar hoofd, maar helaas. Ook deze poging mocht, na een afleidingsmanoeuvre door een speeltje te pakken, niet langer duren dan 10 seconden. Ze trok de hoed met flinke kracht van haar hoofd en begon er tevreden op te kauwen. Toch fijn dat het hoedje in ieder geval lekker smaakte. Maar hoe kon ik Lynn nu goed beschermen tegen de zon?

Flair

Ik las afgelopen week de Flair. Gewoon lekker om te ontspannen. Zo op een derde van het blad stuit ik op de titel 'Wie worden de mama en papa met flair 2013'. Ik was meteen geprikkeld. Mama en papa met Flair, wat houdt dat eigenlijk in? Hebben mijn lief en ik Flair, of één van ons? Is het überhaupt belangrijk om Flair te hebben als ouder? Of is het simpelweg de bedoeling dat je de dag weet door te komen zonder al te veel drama en met veel plezier? Mijn hersenen kraakten ervan, dus ergens vond ik het interessant.

Vijf weken lang wordt er elke week één genomineerde mama en papa besproken. Ze zijn opgegeven door geliefden, familie, vriendinnen, vrienden en door Flair geselecteerd tot de laatste 5.
Ik begin nieuwsgierig te lezen waarom deze mama van twee kids opgegeven is door haar hartsvriendin. Samenvattend houdt deze moeder een gezin draaiende, zorgt voor haar vader, heeft altijd tijd voor vrienden, heeft een eigen bedrijf en woont op een boerderij met zorg voor veel dieren. Fair enough, deze vrouw heeft pit en weet het allemaal te rooien, met veel plezier.

De papa met Flair is opgegeven door zijn vrouw. Hij is papa van drie kinderen. Zijn vrouw heeft hem opgegeven omdat hij haar klankbord is en zijn kids hem de allerliefste papa vinden. Hij reed dagelijks 180 kilometer toen zijn kinderen in het ziekenhuis lagen, heeft een vaste papadag en zijn vrouw kan altijd bij hem terecht. Hij verloor tussendoor nog zijn baan, maar vond ook weer een nieuwe. Klinkt als een leuke papa en ook een goede partner.

Eendjes voeren

Dat vind ik nou geweldig, eendjes voeren. Lekker ouderwets, met je zakje met oud brood naar het bos lopen. Daar een mooi plekje uitzoeken langs de waterkant zodat je alle eendjes, meerkoeten en al het andere gevogelte goed kan zien aan komen vliegen of zwemmen.
Het heeft iets kneuterigs. Simpel samen stukjes brood in het water mikken. Het liefst zonder de arme beestjes te raken, al kan ik dat met mijn motoriek nooit garanderen.

Eendjes voeren is zo'n punt waar ik aan vast wil houden. Alles is natuurlijk tegenwoordig één en al techniek. Ikzelf doe daar graag aan mee met de Iphone, Ipad, Apple-TV en laptop. Want hoe je het went of keert, je moet, tot op bepaalde hoogte mee in de gekte.
Nu kijkt Lynn graag naar Nijntje, maar vind ik het dus ook belangrijk dat ze lekker naar buiten gaat en bijvoorbeeld de eendjes voert. Het moet niet zo zijn dat ik over een jaar of vijf moet uitleggen aan een juf waarom mijn dochter het begrip 'buiten' en 'eendjes' niet kent. Lynn zelf dacht daar echter anders over, over het voeren van de eendjes.

Zo'n ruime week geleden, prachtig weer. Zonnetje, op slippers naar buiten, Lynn blote voetjes in de wandelwagen. Ik zonnebril, zij zonnehoedje, zak brood in het boodschappennetje. Vol goede moed liep ik naar de Jan Gijzenvaart. Een watertje bij ons aan de overkant. Prachtig vind ik zelf, want het ligt tegen het bos aan. Met alle bomen en bloemen in volle bloei krijgt het iets magisch vind ik altijd.
Maar goed, we kwamen om de eendjes te voeren.

Nee

Drie letters, maar zo belangrijk en inmiddels noodzakelijk. Ik gebruik het woord een keer of 40 per dag denk ik. En dan vooral een keer of 5 a 6 achter elkaar. Om mijn punt duidelijk te maken en niet snel toe te geven.
Want ik vind het belangrijk om wel nu al grenzen te stellen. Soms hoor ik mijzelf praten en denk ik jemig, moet je nou zo katten. Maar alles maar toestaan is natuurlijk niet handig. Ik zie mezelf al staan over een jaar of 10. Nee meester, wij hebben Lynn het woord 'nee' nooit bijgebracht, het klinkt zo ongezellig.

'Nee' en dan vaak uitgesproken als 'Neeeeeee' in oplopende toon. Misschien is het streng, maar het heeft natuurlijk totaal geen zin om aan een baby van 10 maanden een pedagogisch verantwoorde uitleg te geven. 'Lieverd, je mag echt niet aan de Ipad zitten. Als je er namelijk mee gooit, gaat het scherm kapot. En het is een heel duur scherm. Wel €600,-, daar moeten papa en mama heel lang voor sparen. Dus zolang je er niet gewoon op kan spelen, mag je er helaas niet aankomen.' Klinkt goed, maar is volkomen zinloos. 'Nee' is dus duidelijker.

Lynn heeft er echter tegenwoordig iets nieuws op bedacht. Als ik nee zeg, kijkt ze eerst om met een vragend gezicht. Zich, zogenaamd, totaal onbewust van het kwade. Overigens moet ik hier al vreselijk veel moeite doen om niet in de lach te schieten, want het hoofd dat ze trekt is zeer lachwekkend. Zo heerlijk schuld-onbewust met een dikke vette grijns, ondertussen doorgaan met gefrunnik aan de Ipad. Verbazingwekkend dat ze dit op zo'n jonge leeftijd al in de gaten heeft. Dat ze kan inpalmen die prachtige lach en mooie grote ogen.

Hoofd, schouders, knie en teen.

Dat kan Lynn nog niet, maar met al dat staan en zitten en schuiven en kruipen schiet het bekende deuntje regelmatig door mijn hoofd. Ze kan namelijk sinds een week of twee geheel zelfstandig gaan zitten vanuit de ligstand en gaan staan vanuit zitstand. Als ze dan eenmaal staat wil ze vaak weer zitten, of iets pakken dat op de grond ligt. Kortom, we hebben onze handen er vol aan want dat is meteen het enige wat ze doet. Ik had nooit gedacht dat daarmee meteen een aantal zaken flink zouden veranderen.

Zo hebben we alle losstaande meubelen, die door haar gewicht verschoven kunnen worden, weggehaald. Een leuke losstaande spiegel verhuisde naar de slaapkamer, levensgevaarlijk. Deuren van de huiskamer gaan regelmatig dicht omdat mevrouw anders zo de keuken en mogelijk de kattenbak in kruipt. Ook de leuke rode leren stoel staat nu tegen de boekenkast aan omdat Lynn deze anders zo aan de andere kant van de kamer neerzet. We blijven herinrichten en schuiven met meubels, Jan des Bouvrie is er niets bij. Alhoewel zijn minimalistische stijl steeds meer in de buurt komt van onze inrichting. Hoe minder meubels hoe beter.

Nu Lynn zelf kan gaan staan betekent dit voor mijn lief en voor mij dat wij amper nog, even lekker rustig, kunnen zitten. Want Lynn trekt zich overal aan op, maar kan nog niet echt op tactische wijze weer rustig gaan zitten. Dus om te voorkomen dat ze geheel blauw en onder de bulten komt te zitten, moeten wij haar continue opvangen. Op de bank staan en gaan zitten lukt haar aardig. Ze neemt dan ook grote wijdbeense stappen van de ene kant van de bank, naar de andere kant. Dat ziet er dolkomisch uit. Maar als ze zich optrekt aan de box of aan een stoel, dan staat ze wiebelig te staan, wachten tot wij haar weer met beide billen op de grond zetten.

Alle beestjes zijn leuk

Zo´n week vakantie confronteert je ook met opvoedkundige dilemma´s. Laten we Lynn zoals we inmiddels thuis doen, met de pot mee-eten? Of geven we haar de potjes, mocht ze iets niet lekker vinden?
Voor de zekerheid toch maar de oude vertrouwde Olvarit meegenomen, mocht het avondmaal niet in de smaak vallen. Al at Lynn achteraf prima mee met wat wij aten. De blauwe aderkaas, die ikzelf overigens niet lekker vind maar mijn lief dolgraag eet, vond Lynn niet zo smakelijk. Maar de kip tandori, schouderkarbonade, braadworst en de varkensribbetjes at ze met een tevreden blik.

Op vakantie wemelt het, jammer genoeg, van de beestjes. Nu vertelde mijn vriendin mij ooit dat ze haar dochter leert dat alle beestjes lief zijn. Ze wilde geen krijsend kind bij elke kever, wesp of spin die langs komt lopen of vliegen. Dit resulteerde wel in een dochter die vroeg of ze de pissebed mocht aaien. Ik schoot in de lach toen ze dat vertelde, beter dan kinderen die bij het eerste beste beestje dat ze tegenkomen hysterisch krijsen. Dat is dus iets wat ik Lynn ook mee wil geven. Alle beestjes zijn leuk. Het klinkt ook goed.

Nu hebben wij thuis twee lieve katten, Pien en Sam. Beide binnenkatten en vanaf dag één dol op Lynn. Pien laat zich aan haar oren trekken, de haren uittrekken, als Lynn maar aandacht voor haar heeft. En Lynn is totaal wederzijds dol op Pien en Sam. Ze tijgert zelfstandig naar ze toe en begint al te lachen als ze in de buurt komen. Hetzelfde geldt voor de hond van mijn ouders. Flip is een sullige langharige teckel die het liefst zo dicht mogelijk bij Lynn zit. Met behoud van veilige afstand is Lynn ook gek op Flip. Ook de hond van mijn schoonouders vindt ze leuk. Maar hoe zit het met alle overige dieren en hoe geven wij het goede voorbeeld?

Mijn eerste vakantie

Niet mijn eerste vakantie natuurlijk, maar wel die van Lynn. Ik weet van mijn eigen eerste vakantie helemaal niets meer. Ik moest aan mijn moeder vragen waar die ik die eerste vakantie naartoe ging. Voor Lynn is de vakantie dus eigenlijk geheel onbelangrijk. Het is niet dat ze lekker een weekje vrij is van school of werk. Het enige verschil is het ledikant thuis en het campingbedje in Frankrijk. En de ongeveer 10 graden temperatuurverschil.

De vakantie begon met een lange rit die we om rond 00.30 begonnen. We hadden bedacht dat Lynn dan het grootste deel zou slapen en zo geschiedde. Lynn sliep zeker de eerste 4 uur en kreeg in Frankrijk, bij de eerste tankbeurt haar fles. Daarna sliep ze keurig door tot een uur of 7.30 uur. Bij een tweede stop ging het thuis gesmeerde boterhammetje er goed in, net als het fruit. Zo'n koelbox in de auto is toch geen overbodige luxe. Het laatste uurtje was ze doorgaans wakker, maar ging prima.

Tegen 12.00 kwamen we aan op de plaats van bestemming. In één keer goed gereden, nog nooit voorgekomen in onze geschiedenis. De laatste keer Frankrijk mistten we een afslag wat meteen een half uur omrijden betekende. Bij  aankomst constateerden we dat het huisje precies was zoals de foto's lieten zien. Klein maar fijn. Mijn lief noemde het een poppenhuisje, maar wel een hele leuke. Nu kwam het meeste werk. Koffer, tassen, campingbedje, matrasje, koelbox, kinderstoel, boodschappentassen en handtas. Alles kon weer de auto uit.

Vive la France

Gaan we op vakantie dit jaar? Het antwoord was ja. Na allebei hard te hebben gewerkt de afgelopen maanden en vooral de combinatie met onze prachtige en bewerkelijke dochter waren we zoals men tegenwoordig zegt 'aan toe'. Nooit gedacht dat ik het mijn mond uit zou krijgen, maar jemig het is toch echt wel pittig zo'n kleine dame, een fulltime baan en een liefdes- en sociaal leven. Dus die week vakantie moest er komen. Maar waar gaan we dan naatoe?

Nu zijn mijn lief en ik niet de makkelijkste als het gaat om bestemmingen en soorten reizen. Vliegen met een kleine van bijna 10 maanden leek ons ook geen goed idee. Vooral omdat we de touwtjes zelf in handen willen hebben. Vertrekken op gunstige tijden en reizen als die kleine normaal gesproken slaapt. Een vakantie met de auto stond dus al snel vast. Maar hoe, wat en waar naartoe?

We zijn beide geen kampeerliefhebbers. Geen tenten, geïmproviseerde keuken of met de pleerol over het terrein. Sommigen zweren erbij, en proberen mij er dan vaak van te overtuigen dat het wel leuk is. Bespaar je de moeite. Ik vind het niet leuk en nee al zijn de douche en toiletruimtes nog zo mooi, het is niet mijn manier van ontspannen en genieten. Daarbij komt dat ik het vervelend zou vinden als Lynn het op een krijsen zet en je de volgende ochtend door de gehele camping zal worden aangestaard. Een huisje was dus ook al vrij snel de conclusie.

Every girl needs a (walk-in) closet.

Het maakt niet uit hoe oud je bent, kleding is en zal altijd een, belangrijk, onderdeel van je leven uitmaken. Als het je niets interesseert of je er juist de hele dag mee bezig bent, iedereen heeft kleding. Ik persoonlijk heb de voorkeur er mijn hobby van te maken. En dan vooral het speuren ernaar en kopen ervan. Ik houd van kleding, met heel mijn hart. Dit in combinatie met een flinke schoenen- en tassenverslaving.

Of je nu een meisje-meisje bent met roze stippeljurken of een stoere dame met baggy-jeans en sweater. Je hebt er doorgaans over nagedacht. Leuk, want zo kan een ieder zich uitleven in de kleding die hij, meestal zij, mooi vindt.
Voordat ik mijn blik richtte op babykleding had ik zelf al een behoorlijke focus op kleding. Het winkelen en kopen van kleding is toch wel één van mijn favoriete bezigheden. Lekker struinen, misschien wel het allerliefst in mijn uppie, zodat ik alles ongestoord in mijn tempo kan bekijken. Ik winkel overigens ook graag met mijn lief die er, in tegenstelling tot de gemiddelde man, ook veel plezier aan beleeft en er verstand van heeft.

Ik ben niet perse een trendsetter of volger. Ik loop het eerste seizoen van een nieuw product er niet meteen mee rond. Je kan eigenlijk wel zeggen dat ik ietwat aan de burgertruttige kant ben. Zo deed ik er een jaar of vijf over voordat ik toch afgelopen winter mijn eerste paar Uggs kocht. Birkenstocks hebben er zeker twee seizoenen over gedaan.
Ik ga mee met de mode, maar meestal een beetje later. Als ik eraan gewend ben. Aan sommige dingen wen ik echter nooit. Zo heb ik de Crocks met liefde overgeslagen en vind ik de plateaugympen nog altijd spuuglelijk.

Eten wat de pot schaft.

Lynn dronk natuurlijk de eerste maanden melk. Eerst borstvoeding waarna ik na 10 weken overstapte op de wel bekende Nutrilon. Stapje voor stapje mochten we kleine hapjes geven. We begonnen met de kleine potjes van Olvarit. Want het was toch best makkelijk dat je binnen een seconde of 20 tot 30 een hap eten op tafel hebt voor die kleine. Zeker voor mijn dame die toch licht hysterisch kan doen als het haar te lang duurt. Alle varianten vielen in het begin in de smaak. Bloemkool, wortel, spersieboon en broccoli. Alles ging er met evenveel enthousiasme in.

Na een kleine maand met de groentenpotjes, borduurden we voort en kreeg Lynn potjes met aardappels en groenten om daarna hele maaltijden te eten.
Fruit is vanaf het begin een succes geweest. Zowel een fruithapje uit pot, eventueel met yoghurt, als los fruit. Lekker en praktisch, want ik heb altijd fruit in huis.
Daarnaast gaf ik haar regelmatig iets van mijn eigen bord, om haar te laten proeven. Het één succesvoller dan het ander. Zo kwamen de tomaat en komkommer er net zo hard weer uit als dat het naar binnen ging terwijl een stukje kaas of druif met smaak werd verorbert.

Van de week hadden mijn lief en ik het erover. Moeten we niet eens proberen om Lynn meer met ons mee te laten eten? Want zo'n potje is makkelijk, maar is het niet nog makkelijker als ze gewoon met ons mee-eet? Daarnaast roepen sommigen dat de baby al na 6 maanden eet wat de pot schaft. Dat leek mij dan wat overdreven, maar het is het proberen waard. Met brood en fruit eet ze tenslotte ook gewoon met ons mee.

Ik ga op vakantie en neem mee...

Vroeger was dat een leuk spelletje om te doen. Zoveel mogelijk dingen opnoemen die een ander erna dan moest herhalen en je er zelf één artikel aan toe moest voegen. Als je met een baby op vakantie gaat is het echter bittere noodzaak en vergeet ik zonder flinke vakantielijst toch zeker de helft van wat ik mee moet nemen. Ik bleef eigenlijk de afgelopen weken en dagen vrij ontspannen over de vakantie.
We gaan tenslotte met de auto weg en zitten in een huis. Alles zelf mee, en al het eten zelf kopen en koken. Een voordeel, want als je dan iets vergeet, dan kan je het makkelijk op de plaats van bestemming kopen.

Echter kreeg ik een dag of twee geleden toch de vakantiekriebels. Wat moet ik nu eigenlijk echt allemaal zelf meenemen, wat je niet even snel in Frankrijk nog kan kopen? Dat bleek eigenlijk een behoorlijke lijst. Ik waagde eerst een poging om zo'n lijstje op internet te maken, maar er waren teveel dingen die ik er dan alsnog bij moest schrijven. Ik typte dus braaf in Word een eigen vakantie-meeneem-lijst. Resultaat, twee A4'tjes vol. Mijn lief begon al lollig te vragen of we een maand weggaan, maar we gaan maar een week.
Na een half-dodelijke blik keek hij toch zeker een halve minuut serieus naar de lijst, als ik het maar snap.

Eenmaal de lijst gemaakt keerde de rust terug, tot ik bedacht dat ik helemaal was vergeten via de ANWB te controleren of ik ook pechhulp in Europa binnen mijn lidmaatschap heb ingeschakeld. Ik kon dit makkelijk terugvinden op de site via mijn eigen account. Het zat niet in mijn pakket. Nu hebben mijn lief en ik drie jaar geleden pech gehad in Frankrijk, dus onder de noemer 'dat gebeurt ons nooit meer' wil ik toch pechhulp in Europa. We hebben toen in een 'bed and breakfast' langs een snelweg geslapen en een dag op het enige terras in dat plaatsje gebivakkeerd om te wachten tot onze auto weer klaar was. Ondertussen jutte mijn schoonmoeder de garage in het Frans op om op te schieten. Achteraf lollig, toen zeer moeizaam.

Duizend en 1 foto´s!

Foto's, foto's en nog eens foto's. Vanaf de eerste seconde dat Lynn de wereld betrad, zijn er foto's. Van het moment dat alleen haar benen uit mijn buik waren tot het moment dat ze in het geheel omhoog gehouden werd door de arts en mijn lief over het doek meekeek.
Vanaf haar geboorte zijn er alleen al in de operatiekamer ruim 30 foto's gemaakt. Geweldig, want zo kon ik toch de bevalling terugkijken en de eerste momenten van Lynn opnieuw beleven.

Ik heb sinds14 september 2012 een recordaantal foto's gemaakt. De eerste dagen van Lynn het meest. Logisch natuurlijk, want iedereen die Lynn vast had moest op de foto en elke blik die ze had wilde ik vastleggen. Soms, eigenlijk best vaak en nog steeds, wel tien foto's achter elkaar. Want in 15 seconden heeft ze zeker 8 verschillende gezichten getrokken, en die wil ik dan wel op foto natuurlijk. Want wat is er nu mooier dat mijn eigen kind? Juist, helemaal niets.

Maar nu, ruim negen maanden later, heb ik een laptop vol foto's. Het zijn er 3631 om precies te zijn, die op mijn Iphone niet meegerekend. En ik weet van de helft echt niet dat ik ze gemaakt heb. Of zoals ik net al zei, die 8 foto's in 15 seconden. Maar ik kan het niet laten om ze te maken. Ik wil toch graag de groei van mijn dochter vastleggen, want jemig wat gaat het hard.
Daar waar ik de eerste maanden foto's maakte van open ogen, een eerste glimlach en filmpjes van de eerste geluidjes, maak ik nu foto's en filmpjes van een staande dochter die zich stap voor stap kan voortbewegen op de bank.
Maar wat nu te doen met al die foto's?