Papa's kindje mama's kindje

Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik niet echt een papa's of mama's kindje ben. Maar als ik een keuze moet maken neig ik meer te zeggen een papa's kindje. Als ik het even niet weet bel ik altijd mijn vader. Terwijl mijn moeder dan negen van de tien keer de oplossing heeft voor het probleem of het antwoord op de vraag. Als ik wil weten of mijn lief en ik kunnen eten bij mijn ouders bel ik mijn vader, die na deze vraag direct zegt 'ik zal je moeder even geven'. Maar toch bel ik mijn vader. Die vaak zegt, even vragen wat je moeder ervan vindt. Ben je dan een papa's kindje? Is dat niet met alle meiden zo? Papa's zijn er toch ook voor om de grote monsters te verjagen en alle overige problemen uit de wereld te helpen?

Ik ben bang dat Lynn wel degelijk een papa's kindje wordt, voor zover ze dat niet al is. Ze kan zo ontzettend uitgekookt zijn, en dat op deze leeftijd al. Verbazingwekkend hoe snel dat gaat. Lynn is momenteel erg van de 'alles wat niet mag vind ik leuk'. Het bekende 'kijken of wij kijken' om vervolgens iets te doen wat niet mag. Ik probeer dan vaak met de meest serieuze blik die ik huis heb te kijken, al maakt het weinig indruk. Van de week zei ik op iets luidere toon 'nee' waarop madam keihard ging huilen en naar haar pap kroop. Andersom doet ze dit overigens ook. Zei mij lief twee dagen terug duidelijk nee, barstte ze ook in tranen uit en stapte mijn kant op.

In dat opzicht maakt ze geen onderscheid tussen pap of mam. Degene die onaardig tegen haar doet is dan de boosdoener en ze zoekt troost bij de ander. Niet dat we in dit geval toegeven hoor. Huilen omdat je iets niet mag vind ik een tikkeltje overdreven en dat benoemen we dan ook altijd.
Dikke tranen worden dagelijks weggeveegd als ze het op een huilen zet. Opmerkelijk want als ze echt pijn heeft, zijn de tranen niet zo groot. Maar goed, pap of mam, als Lynn maar gehoord wordt. En geloof me als ik zeg dat als Lynn  gehoord wil worden, menig mens in Haarlem en omstreken hiervan kan meegenieten.

Tiny little office

Op het moment dat ik denk te lezen wat ik lees 'creëer een werkplek voor je little one', bedenk ik mij dat ik vast niet goed begrijp wat er staat. Ik begin dus nogmaals aan de zin en kom tot de conclusie dat het er echt staat. 'Een werkplek', het moet toch niet gekker worden denk ik. Tegen de tijd dat Lynn oud genoeg is voor een eigen 'werkplek' heeft ze een eigen secretaresse nodig. Ik vind nieuwe dingen leuk en ben gek op creatieve ideeën. Maar slaat de gekte niet teveel door met hippe en nieuw bedachte items voor kinderen?

Dat ik geen trendsetter ben moge duidelijk zijn, en dat vind ik ook niet erg. Als iemand het nieuwste van het nieuwste wil voor zijn of haar kind, helemaal prima lijkt mij. Maar soms gaat het mij een beetje te ver. Dat niet alles zoals vroeger hoeft te zijn begrijp ik, maar er hoeft toch niet voor alles een kindvariant gemaakt te worden? Zo'n 'desk voor the little ones' is toch van de gekke. Bij het hardop uitspreken leg ik vooral de klemtoon op 'sk' van desk en het woord 'little'. Is het juist niet de bedoeling dat je als kind geen desk hebt. Dat je vrij kunt genieten van het kind zijn en hooguit in een speelhoek verdwijnt.

We rennen met z'n allen van hot naar her. Tegenwoordige tijd is zo goed als verleden tijd. Ik dacht laatst nog, bij het zien van oude foto's, was het maar weer zomervakantie op de camping. Vrijheid blijheid en zes weken buitenlucht. Ik hoefde niets, af en toe afwassen en de hond uitlaten behoorden tot de enige taken. Ja en natuurlijk douchen en eten. Maar buiten dat speelde ik mij een slag in de rondte. Tikkertje, beachbal met zo'n hard houten racket, zwemmen en voetballen. Af en toe een boekje lezen en heel soms eens televisie kijken of op de gameboy. Die tijd is helaas voorbij, maar spelen is toch juist het belangrijkste wat er is?

Liefde is...

Liefde is eigenlijk teveel om op te noemen. Maar ik ga toch een poging wagen. Liefde is voor mij mijn hart. Liefde is dat wat je gelukkig maakt. Er bestaan in mijn ogen wel verschillende soorten liefde en houden van. Zo is mijn liefde voor koffie anders de het houden van mijn lief. Maar houden van mijn lief is weer een heel ander soort liefde dan die voor Lynn.
Ook houd ik van dingen als zingen en dansen of het lezen van een boek. Iets waar ik me helemaal in op kan laten gaan, waar ik gelukkig van wordt. Maar liefde is voor iedereen anders. Zo zit liefde voor mij in een kus of knuffel, terwijl een ander dit misschien overdreven vindt.

Er zei ooit iemand dat je meer van je kind houdt, dan van je partner. Ik was toen een maand of 3 moeder en begreep hier helemaal niets van. Ik houd onaanwijsbaar veel van mijn dochter. Ik houd echter ook grenzeloos van mij lief. Ik houd niet meer van de één dan van de ander. Ik houd van allebei, met heel mijn hart en zoals ik er nu over denk voor altijd. Het enige verschil tussen beide liefdes is de lichamelijke aantrekkingskracht tot mijn lief en de moederlijke liefde voor Lynn. Anders dan dat is het gelijk.

In het woordenboek staat als betekenis voor het woord liefde, warme genegenheid. Klinkt logisch en ik kan me er wel in vinden. Liefde geeft warmte. Het lijkt erop een heel klef verhaal te worden, maar ik ben een behoorlijk klef type als het gaat om mijn lief en dochter. Ik kan niet genoeg kussen en knuffels geven om te laten zien hoe belangrijk ze voor mij zijn, maar dat is inmiddels voor beide ook wel duidelijk.
Ik geloof dat het van een kilometer of 5 al te zien is dat ik gek ben op mijn schatten, van liefde ga je stralen.

What's in a name?

Nou heel veel, dat is wel gebleken. Ik las eergisteren een stukje van Lady Geek, De opmerkelijkste voornamen van 2012. Ik heb werkelijk dubbel gelegen van het lachen. Hoe bedenken mensen het, echt waar. Dat je in een bezopen bui een foute tatoeage laat plaatsen op je bil is tot daar aan toe. Maar bij je volle verstand, met goedkeuring van een ambtenaar, je kind de naam Ding geven... dat is toch een schande. Hoe moet je nu de rest van leven door met een naam die een voorwerp doet vermoeden?

Een naam is een belangrijk gegeven. Het bepaalt deels jouw persoonlijkheid, het is de eerste dan wel tweede indruk die je achterlaat. Een naam is iets waar je je hele leven mee door moet. Het is dan mooi meegenomen als het een schappelijke en leuke naam is. Voor een ieder gelden andere waarden. Wat is belangrijk om mee te geven in een naam? Vroeger gaf je gewoon een naam. Het liefst een makkelijke, zonder poespas. In negen van de tien gevallen werd je vernoemd naar jouw vader of opa. Met een beetje mazzel kreeg je nog een eigen roepnaam. Maar tegenwoordig lijkt het steeds gekker te worden. 

Nu vind ik persoonlijk een roepnaam iets vaags. Waarom geef je iemand drie namen om er nog een aparte roepnaam bij te verzinnen. Hij heet Gerard Hendrikus Maria maar we noemen hem Jaap. Vreemd. Het schijnt iets te maken te hebben met dopen en geloof. Niet mijn afdeling. Maar die namen waren in ieder geval degelijk. Het risico dat je dan in een klas terecht kwam met drie keer een Kees en vijf keer een Marie, dat was dan maar zo. Tegenwoordig bedenkt men zulke idiote namen, dat je mag hopen dat er maar eentje van bestaat. Nog maar te zwijgen over de ellende als jij degene bent die de naam heeft.

Prikken

Één groot drama vind ik het, de vaccinaties die Lynn allemaal nodig heeft. Niet het feit dat ze de prikken nodig heeft, maar de pijn die de prikken haar doen. Het is een vast onderdeel geworden van de bezoeken aan het consultatiebureau. Ik ben altijd blij als ik de bezoeken mag plegen zonder dat er vaccinaties aan te pas komen. Ondanks de bezoeken aan het consultatiebureau niet favoriet zijn, valt het standaard meten, wegen en 'hoe groeit ze in de curve' altijd mee in verhouding tot die rottige prikken. Wat nou als ze de prikken niet zou krijgen vroeg ik mij laatst af.

Nou dat resultaat is duidelijk te zien in de gelovige gemeentes binnen ons land. Dan breekt er (bijna) een epidemie uit van de mazelen. Een ziekte die toch lange tijd onder controle was door de vaccinaties. Maar door ervoor te kiezen je kind niet in te laten inenten, loopt je kind gevaar zelf besmet te raken, dan wel anderen te besmetten. In deze tijd moet je in mijn ogen niet willen dat je kind ziektes als de bof, de mazelen en de rode hond krijgt, omdat je niet in vaccinaties gelooft. Maarja, ieder zijn eigen keus.

Ik weet nog heel goed dat als ik vroeger een prik kreeg, hier altijd iets tegenover stond. Dat was tenminste bij mij thuis zo. Omdat ik me zo goed had gehouden en mijn ouders dan trots waren, kreeg ik een klein cadeautje. Ik voelde mij dan ook trots, dat ik zo'n stoere meid was geweest. Prikken krijgen zonder te huilen, ik was tenslotte al een grote meid. Naarmate ik ouder werd vond ik de prikken niet meer eng, ik kan er alleen tot op de dag van vandaag niet tegen. Dit houdt vooral in dat ik flauwval als ik een prik krijg en rechtop zit. Ik krijg dus vanaf pakweg mijn twaalfde levensjaar alle prikken liggend. Als ik dan flauwval of draaierig word, kan ik ook niet omvallen of mijzelf bezeren.

Puin ruimen

Het is wat, al dat speelgoed van onze 11 maanden oude dame. Knuffels, spenen, blokken, bekers, ringen en overige speeltjes. Want wat hebben we veel. Als ik zeg dat we zeker twintig knuffels hebben overdrijf ik echt niet. En dan reken ik de drie die ook nog een leuk muziekje hebben niet eens mee. We hebben ook nog vier knuffelballen, met een belletje erin, en een leren Nijntje versie. Kortom, aan knuffels geen gebrek.
In eerste instantie hadden we alles in de kast liggen, toen ze er nog te klein voor was. Eenmaal ouder wordend haalden we steeds meer speeltjes en knuffels uit de kast.

Naast al dit speelgoed hebben we ook nog de babygym. Toen Lynn alleen nog kon liggen, lag ze leuk op het kleedje, onder de gym. Onder de indruk van het muziekje maar vooral de lichtjes. Nu trekt ze zich eraan op en slingert de kikker, die zorgt dat er muziek uit komt, hevig heen en weer. Om vervolgens op de deuntjes heen en weer te swingen met één arm in de lucht. We hebben laatst ook een loopstoel gekregen, waar allemaal muziek vanaf komt. Een nerveuze Mozart en 'boer er ligt een kip in het water'. Het maakt Lynn niet echt uit, alle muziek vindt ze leuk. Toen ik laatst zelf Alicia Keys opzette begon ze te dansen. Ik ben benieuwd hoe dat eruit komt te zien als ze los kan staan. Dat kontje gezellig heen en weer wiegend.

Zo door de dag heen vult het huis zich met speelgoed. Overal waar je loopt ligt het. Dat ik niet drie keer per dag mijn nek breek over rondslingerend speelgoed is een wonder. Je leert het te ontwijken al schop ik soms onbewust van alles door de kamer. Ik keek laatst achter me terwijl ik door de kamer liep en wandelde tegen de muziekmakende loopstoel aan die spontaan begon te spelen. Ik kon er wel om lachen gezien het feit ik ook dwars over de stoel had kunnen vallen wat gelukkig niet gebeurde.
Omdat Lynn het leuk vindt om met meerdere dingen tegelijk te spelen, hebben we alles in de huiskamer liggen. Op een aantal knuffels in haar slaapkamer na. Maar hoe zorg je er nu voor dat je niet de hele dag puin ruimt, maar Lynn wel lekker kan spelen?

1001 ideeën

Dat niets doen niets voor mij is, is inmiddels wel gebleken. Ik heb echter nog altijd geen knop gevonden om alle ideeën die in mijn hoofd ronddwalen uit te zetten. Op de momenten dat ik aan het genieten ben, in bed lig om te gaan slapen of even een een tijdschrift lees gebeurt het. De ideeën dwarrelen in de rondte in mijn inmiddels te kleine hoofd. Ik heb natuurlijk de blog om vol te kliederen maar wat te doen met al die andere ideeën en dingen die ik graag nog wil doen.

Hoe kan ik, als social worker, ideeën hebben zonder ze te ordenen en te plannen? Ik ben opgeleid om voor elke scheet die je laat, bij wijze van spreken, een begeleidingsplan te schrijven. Maar als het om mijn eigen ideeën gaat lijkt het wel een grote modderpoel van ideeën. Het heeft ook het uiterlijk van een donkere massa die maar niet op gang komt, terwijl er kleurrijke dingen tussen zitten. De drang om te schrijven lijkt bijvoorbeeld steeds groter te worden. Maar wat kan ik nog meer schrijven, naast deze blog? Ik denk erover om iets in de vorm van een boekje te schrijven. Maar wat en hoe precies, daar ben ik nog niet uit.

Ik heb ook ideeën om voor Lynn de foto's die ik dagelijks maak op een leuke manier te ordenen. Maar het is niet haalbaar om van elke maand een heel fotoboek te plakken. Daar kan ik de tijd niet voor vinden. Zeker nu Lynn zelf continue in beweging is.
Maar wat de doen met al die foto's? Ik bedacht mij van de week dat ik van de afgelopen maanden, grofweg de laatste zes, de leukste foto's moet kiezen. Van die foto's kan ik dan weer een mooi album maken. In dat album kan ik dan ook een deel maken van de vakantie. Nu nog de foto's uitzoeken.

Vroeger

Vroeger was alles beter, dat geldt voor alle tijden. Vroeger, ook wel de zwart-wit tijd volgens één van mijn cliënten, was alles anders Er wordt altijd, in elke tijd, gezegd dat vroeger alles beter was. Ik moet altijd meteen aan die reclame denken, vroeger... toen hadden we geen drempels maar kuilen in de weg. Hetzelfde geldt voor alle attributen die betrekking hebben op baby's of de bemoeienis van opa's en oma's. Mijn moeder zegt altijd dat oma's zich vroeger overal mee bemoeiden en dat de mama's hier dan erg nerveus en onzeker van werden. Dit was dan ook een reden voor mijn moeder om wat later aan kinderen te beginnen. Met haar 31 jaar trok ze zich minder aan van haar moeder. Mijn moeder bemoeit zich op haar beurt als oma weinig met de manier waarop mijn lief en ik Lynn opvoeden. Iets wat ik op mijn beurt weer erg prettig vind.

Als ik iets niet weet, vraag ik het zelf wel. Ik ben inmiddels ook niet te beroerd om goed bedoelde adviezen af te kappen, dan wel te benoemen dat ik het zelf wel uitvogel. Want ik moet als moeder toch ook de kans krijgen om fouten te maken. Al vind ik van mijzelf dat ik het best aardig doe, dat moederen.
Mijn moeder vertelt regelmatig dat ik vooral mijn gang moet gaan. Dat bijvoorbeeld de kraamhulp in haar tijd vele tips opdrong waar ze bij mijn geboorte nog van onder de indruk was. Toen mijn zusje werd geboren trok ze hierbij haar eigen plan. Eigenlijk zoals ik dit vooralsnog heb gedaan. Al is dat bij een eerste toch nog moeilijk. Ik wist tenslotte niets, behalve dat ik logisch probeerde na te denken en moest vertrouwen op mijn verstand en moedergevoel.

Maar hoe vaak ik toch nog hoor 'Vroeger...' Het heeft ook wel iets. En soms ben ik megablij dat het niet meer vroeger is. Dat het blijkbaar niet de gewoonste zaak van de wereld is dat je luiers verschoond door deze zorgvuldig op te vouwen, en bij ernstige vervuiling in een extra luierzakje mikt, om het vervolgens in de prullenbak te gooien. Want mijn hemel, ik moet er toch echt niet aan denken dat ik de ontlasting van mijn kleine poepiemonster eruit zou moeten scheppen om de luiers uit te moeten koken. Mijn moeder zei laatst dat het ook zo ontzettend goor rook. Zo kokende pan water met luiers. Getver. Dan ben ik toch enorm blij met de wegwerpvariant. Misschien minder milieuvriendelijk, maar wel mamavriendelijk.

Opzij

Ik kocht van de week het blad Opzij, de vrouwelijke opinie. Een blad dat staat voor de vrouw. De sterke vrouw, de werkende vrouw, voor iedere vrouw. Emancipatie hoog in het vaandel. Nu beschouw ik mijzelf als een sterke vrouw. Iemand die een mening heeft en niet schroomt deze te delen. Iemand die hard werkt voor het bestaan dat zij heeft. Die graag haar hart volgt en vanuit huis mee kreeg dat ze er mag zijn. Dat ik mag knokken om te zijn wie ik ben en mijn dromen najaag. Voor mijn rechten als vrouw heb ik nooit echt hoeven vechten. Dat deden mijn ouders voor mij waardoor ik kon worden tot wie ik nu ben. Ik weet wel dat mijn moeder, ooit lid van de rode vrouwen, staat voor het vrouw zijn. Emancipatie en sterke vrouwen hebben mij, mede hierdoor, altijd geïnteresseerd.

Het nummer van Opzij gaat over lef. Lef om te staan voor wie je bent. Om te vechten voor bestaansrecht en vrije keuzes. Keuzes die ik altijd vrij heb kunnen maken, zonder enige moeite.
Mijn ouders vonden het belangrijk dat ik mijn school en later studie goed afrondde. Ze wilden dat ik mijn hersens zou gebruiken, maar vooral zou doen wat ik leuk vond. Toen ik mijn studie Duits na drie jaar onderbrak omdat het sociaal agogische beroep mijn hart stal, stonden ze niet te springen. Maar lef? Ik dacht simpelweg dat ik de enige juiste keuze maakte door te switchen. En dat was geheel terecht, want ik heb mij nog nooit zo op mijn plek gevoeld als social worker en begeleider van verstandelijk beperkte jongeren.

Ik ben gevoelig voor situaties die in mijn ogen oneerlijk en onrechtvaardig zijn. Zo kan ik ongelooflijk slecht tegen discriminatie, terwijl ik er zelf weinig mee te maken heb. Ik kan mij heel boos maken als mensen worden beoordeeld op alles wat te maken heeft met geslacht, cultuur, geloof, kleur, beperking of seksualiteit. Ditzelfde geldt voor het vrouw zijn. Ik vind niet dat ik, omdat ik een vrouw ben, blij zou moeten zijn met de keuzes die ik heb kunnen maken. Ik maak keuzes omdat ik een mens ben. Dit vind ik ook heel belangrijk om mee te geven aan Lynn. Maar zo vanzelfsprekend als ik dit vind, is het helemaal niet.

Flair? Zeg maar gerust ongekende kracht!

Twee weken geleden schreef ik over de Flair. Dat het stukje in het tijdschrift mij greep over ouders met Flair. Wat Flair hebben nu precies inhoudt? En zo blijkt ook na het lezen van de genomineerden van deze week dat Flair multi-interpretabel is. De reden dat ik er nog een blog aan wijd, is omdat het mij deze week raakte. De mama die is genomineerd voor 'mama met Flair 2013' is wat mij betreft nu al degene die het verdient. Want winnen doe je in haar situatie nooit! Jemig, de haren op mijn armen gaan weer overeind als ik eraan denk. Deze vrouw is sterk, je kunt je haast niet voorstellen dat een mens bestand is tegen zoveel verdriet tegenover geluk.

Deze mama verloor haar man, 11 weken na de geboorte van hun tweede kindje. Als ik dit zo schrijf springen de tranen weer in mijn ogen. Een zoontje van 3, een dochter van 11 weken en weduwe worden. Een onwerkelijke situatie en eentje waar ik niet aan durf te denken. Hoe dubbel kan het leven in elkaar steken? Leven geven is ultiem geluk tegenover overlijden en intens verdriet. Als ik logisch nadenk, kom je je bed uit omdat je de prachtige kinderen die je hebt wilt verzorgen en voor ze wil zorgen. Maar anders dan dat, zou toch elke reden om dat bed uit te komen niet opwegen tegen het verdriet dat je hebt?

Als ik zo denk dat dit mij gister gebeurd was, dat mijn liefde, de vader van Lynn er niet meer zou zijn. Volgens mijn vader moet je altijd in verleden tijd praten over nare dingen, dan hoef je het ook niet af te kloppen. Dan zou toch een groot deel van mijn wereld in elkaar donderen. Want mijn hele leven bestaat toch grotendeels uit het geluk dat wij samen hebben en beleven. Ook is alles wat ik doe, zoals mijn baan en sport, enkel zo goed geregeld omdat we het samen doen. Om nog maar te zwijgen over de zorg voor Lynn. Je kan oppas organiseren, maar dat is nooit hetzelfde als samen opvoeden en samen leven.

Sweet memories

Iedereen heeft wel een sweet memory. Van vroeger, of juist van de laatste periode. Ik merk dat ik vooral het laatste jaar veel bewuster herinneringen heb. De eerste week met Lynn, de nachten die we op waren om haar te voeden. De hele dag die ik dan had om bij te komen. Dat lijkt nu wel eeuwen geleden, maar die donkere nachten hadden toch ook iets romantisch. Als we dan met z'n drieën op bed zaten, Lynn hevig drinkend, toen nog aan de borst, besefte ik echt een gezin te hebben.

Sweet memories kunnen eigenlijk van alles zijn. Mooie momenten, leuke momenten, grappige momenten of juist verdrietige momenten die iets betekent hebben. Zo is voor mij het bouwen van tenten bij mijn oma thuis een sweet memorie. Ik mocht werkelijk alles uit de kast trekken om mijn tent zo groot en mooi  mogelijk te maken. Mijn oma had een logeerkamer die ik compleet omtoverde tot tent. Vanaf het opklapbed hing ik lakens tot over de stoel en aan de haakjes aan de muur. De tent vulde ik met alles wat ik voor handen had. Mijn oma vond alles goed. Het koffiezetapparaat in de tent, broodjes eten in de tent en oma zelf ook in de tent. Dat was dus helemaal te gek.

De partijtjes die ik vroeger had, die waren altijd te gek. Maar vooral de rit ernaartoe was leuk. En dan was het vooral leuk als ik bij mijn vader in de auto zat, die deed namelijk altijd idioot. Hevig toeterend mijn moeder inhalen op de Zeeweg en wij dan zwaaien natuurlijk. Mijn vader reed rotondes altijd twee of drie keer rond voordat hij er weer af reed. Duizelig en gierend van het lachen lagen we dan achterin. Ik geloof dat ik dan altijd het leukst vond dat mijn vader dan deed alsof het gewoon was en zich dan hardop afvroeg waar wij nou zo om moesten lachen. Een beetje gek was hij wel, en nog steeds overigens.

Beugelbekkie

Jemig wat groeit Lynn toch snel. Was het eerst zitten en staan, zijn nu de tanden aan de beurt. Nou ja tanden. Als ik met liefde een stukje brood of fruit in haar mond prop, bijt Lynn altijd lekker op mijn vinger.
Tot mijn verbazing voelde ik van de week dat het zeer deed, bij mij dan. Ik voelde een hard randje aan de onderkant. Lynn's eerste tand komt door. Het is toch een hele sensatie zo'n tand. Want dat lieve tandloze bekkie gaat vanaf nu natuurlijk veranderen in een bijtgraag monstertje.

Ik ben benieuwd of ze nu ook een heel ander gezicht gaat krijgen met haar tanden.Tanden kunnen ontzettend bepalend zijn in hoe iemand eruit ziet en ik praat uit ervaring. Door vroeger, ik ben ten slotte al 28, met duim en wijsvinger tegelijk te duimen, wipte ik mijn voortanden heel erg naar voren. Dit resulteerde in een gapend gat tussen mijn boven- en ondertanden. Ik kon mijn mond niet eens geheel sluiten, en bedenk mij nu dat dit misschien wel de reden is dat ik ook altijd aan één stuk door praat. Het was genetisch onmogelijk om mijn mond te sluiten en eenmaal aangeleerd is het dus moeilijk af te leren.

Om dat enorme gat tussen mijn onder- en boventanden te dichten heb ik drieënhalf jaar een beugel gehad. Niet gewoon een vriendelijk beugeltje, nee één met alles erop en eraan. Alle beugelellende begon altijd met happen in een soort gelei. Deze gelei zat dan in een gigantische lepel waar je hele kaak bij wijze van spreken al van uit de kom schoot. Tijdens het 'happen' zoals dat werd genoemd was het ook nog de bedoeling dat je vrolijk door bleef ademen, door je neus, ook al was je strontverkouden. Kortom, ik vond dat geen feestje. Eenmaal gehapt werd de beugel aangemeten.

Baby's eerste jaar

Ik kwam er van de week achter dat ik niet zo'n goede moeder ben als ik dacht. Ik las een blog van Lady Lemonade over de leukste invul- en plakboeken voor baby's eerste jaar. Ik zag de foto van de leukste boekjes en constateerde dat ik één van de boekjes in mijn bezit heb. Het boekje van Pauline Oud, baby's eerste jaar. Ik kocht tijdens mijn zwangerschap het 9 maandendagboek van Pauline Oud. Hier vulde ik wekelijks in hoe ik me voelde, of ik mijn kleding nog paste en mijn gewicht. Ook vulde ik alle kwalen in die ik had en waar ik mij op verheugde.

Baby's eerste jaar is een leuk boekje met gezellige tekeningen. Er is ruimte voor het geboortekaartje en de eerste foto's. Verder bestaat het boek grotendeels uit vragen die ik als moeder kan invullen. Leuk vond ik. De eerste weken was ik in de ban van het eerste fotoboek. Dat moest er komen voor Lynn. Zodat ze dat ooit terug kan kijken als ze wil. De eerste beelden van Lynn bij elkaar in een boek. Ik heb bij elke foto iets geschreven. Superleuk om te maken, al ging er behoorlijk wat tijd in zitten.

Na het lezen van de blog schoot mij dus te binnen dat het boekje dat op de foto stond, bij mij op de plank ligt. Maar de afgelopen maanden heb ik daar helemaal niets meer in geschreven. Daar kwam de slechte moeder om de hoek kijken. Koop je zo'n boekje, vul je het niet in. Zegt Lynn later, 'goh mam, wat leuk mijn eerste jaar boekje'. Staat er amper iets in. Dan moet ik gaan uitleggen dat het niet kwam omdat ze een saaie baby was, maar mama het vergat. Dat leek mij een beetje sneu.
Na het gezien te hebben begon ik natuurlijk meteen het boekje bij te werken, voor zover dat mogelijk was.

Even niets doen

Drie simpele woorden, maar voor mij zeer moeilijk uit te voeren. Want in plaats van even niets doen, doe ik altijd wel even iets. Even een glas water pakken, even mijn email checken, even Facebook bekijken, even de was opruimen, even mijn agenda bekijken of even een boodschap doen.
Ik ben niet zo goed in 'even niets doen'. Ik weet eigenlijk niet goed waarom, maar stilzitten is niet één van mijn kwaliteiten. Het maakt overigens niet uit of ik thuis ben of op mijn werk, zitten zitten vind ik knap lastig.

Thuis zijn het vaak 1001 dingen die door mijn hoofd schieten. Wat eten we vanavond? Moest ik voor mijn werk nog iets doen? Wanneer zal ik gaan sporten? Wat stond er ook alweer in de agenda voor morgen?
Mijn hoofd is doorgaans druk bezet. Tijdens mijn zwangerschap vergat ik werkelijk alles. Heel irritant want ik ben juist iemand die een agenda heeft voor erbij, ik onthoud de afspraken toch wel.
Maar nu dus niet meer. Misschien dat het daarom dagelijks een chaotische bedoening is in mijn hoofd. Omdat het hevig aan het proberen is te bewijzen dat mijn hersens nog wel degelijk werken.

Het doen van even niets wordt hierdoor bemoeilijkt. Ik heb dan regelmatig het idee dat ik, als ik niets doe, vast van alles ben vergeten. Boodschappen voor het gerecht dat die avond wil maken, een afspraak bij de tandarts of die brief die op de bus moest. Dan ben ik dus bezig met denken aan zaken die ik mogelijkerwijs ben vergeten waardoor ik in plaats van niets te doen, mij een slag in de rondte pieker. Uit onderzoek is echter gebleken dat niets doen, ook wel lummelen genaamd, goed voor je is. Het geeft de geest ruimte om bij te komen. Lummelen is belangrijk om scherp te kunnen blijven. Maar hoe verwerk ik dat in mijn doorgaans volgepropte drukke dagen in combinatie met Lynn, mijn lief en mijn werk?

Ik zag twee beren

Liedjes zingen, dat is een deel van de opvoeding waar ik nog altijd mijn twijfels over heb. Men zei al tijdens mijn zwangerschap dat het goed was om te zingen voor de baby. Zo kon het kindje alvast wennen aan mijn stem. Ik geloof dat ik daar, met absoluut begrip voor een ieder die het wel deed, net iets te nuchter voor ben. Daarbij vroeg ik mij af of het wel verstandig was om voor de baby te zingen. Met het geluid dat ik weet te produceren zou ik er zomaar voor kunnen zorgen dat ik de trommelvliezen van mijn kindje laat scheuren. En dat kon toch niet de bedoeling zijn dacht ik.

Maar nu Lynn er is, moet ik er toch aan geloven. Ze is namelijk gek op liedjes en muziek. De absolute nummer één is het lied van Nijntje. ´Dans mee met Nijntje´ is de titel. Zodra de eerste noten van het lied hoorbaar zijn, krijgt Lynn een glimlach van oor tot oor. Vervolgens gaat ze van links naar rechts en terug bewegen. Zo schommelt ze mee op de muziek. Dit is ongelooflijk aandoenlijk om mijn kleine meid zo te zien bewegen. Het is leuk hoe vrolijk ze wordt van de muziek en dit ook uit. Ik kan de tekst inmiddels dromen, dus zing ik braaf mee.

Iets anders dan Nijntje is vooralsnog niet echt interessant. Woezel en Pip, die ik zelf erg leuk vind, lijken Lynn niet echt te entertainen. Oud-Hollandse liedjes ook niet, tenzij je ze zelf zingt.
Hello Kitty, Dora, het Zandkasteel, Lynn kijkt er een halve seconde om vervolgens net zo lang het huilen totdat Nijntje in beeld verschijnt. Filmpjes van zichzelf vindt ze wel erg leuk. Dan gaat ze hard zitten lachen en gillen als ze zichzelf ziet.
Sesamstraat leek van de week wel de aandacht te trekken. Vooral de liedjes waarbij er cijfers werden genoemd vond ze leuk. Maar ook na een minuut of 3 was haar aandacht geheel op iets anders gericht.
De Teletubbies en Bumba vind ik zelf verschrikkelijk om naar te kijken, dus die laat ik gewoon niet zien.